Βιολιστής σε ασυνήθιστο περιβάλλον;

Για προσέξτε λίγο την παρακάτω ιστορία....

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά.

Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου.

Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα 3χρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι χωρίς καμία εξαίρεση τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Ο ελέφαντας και τα δεσμά του

 (μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι)

-Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ!
-Σίγουρα; με ρώτησε αυτός.
-Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... 

Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:
-Να σου πω μια ιστορία; 

 Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:

"Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. 

Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: 

Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα -ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία, ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. 

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ μικρός.!
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...

Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του..."

-Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο ή πολύ, σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. 

Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.

Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: Αυτό σου συμβαίνει, Ντεμιάν. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Να σου πω μια Ιστορία; 

Παρ-έλαση; επ-έλαση; απ-έλαση;....φύγε συ, έλα συ?

Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί σώνει και ντε κάνουμε παρελάσεις. Ναι όχι μια μα δυο όπως και τα γειτονάκια μας, που τάχα για την επέτειο της απελευθέρωσης μας απ τον ζυγό τους θα παρελάσουμε... Μονάχα μεις οι δυο στον κόσμο παρελαύνουμε, δις τον χρόνο... ειρωνία; σύμπτωση; μαλακία;

Σεις θα κρίνετε, εξετάζοντες εαυτούς...!!!

Πάντως εγώ, από παιδί δεν γουστάριζα τις παρελάσεις.! Ήξερα πως είν' μια φιέστα σαν όλες τις άλλες, (ένα πανηγυράκι που μου στήσαν πάνω στο αίσθημα τάχα του πατριωτισμού) ρε μαλάκες, γιαυτό πέθανε ο Παπαφλέσσας; Γιαυτό έδωκαν την ζωή τους ο Διάκος κι ο Καραϊσκάκης;
Και για ρωτάτε έναν φέρελπι  νέο μαθητή, τάχατες σπουδαγμένο, ξέρει τι έγινε στις 25 Μάρτη;

Ας δούμε τι εστί παρέλαση βασικά, και τα ξάναμάτα λέμε.

Παρέλαση
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η παρέλαση είναι στρατιωτική τελετή, κατά την οποία οι δυνάμεις προς τιμή μιας επετείου ή κάποιου άλλου σημαντικού γεγονότος εμφανίζονται δημόσια παρουσιάζοντας τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και κάνοντας παράταξη και πορεία.

Από την αρχαιότητα ακόμα είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς ή αυτοκράτορας έκανε επίβλεψη των στρατιωτικών του δυνάμεων για να κρίνει την πειθαρχία και τον εξοπλισμό των στρατιωτών. Υπάρχουν πολλές αναφορές για αυτό. Γνωστό είναι το επεισόδιο όπου ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος κατά την διάρκεια της πολιορκίας των Ιεροσολύμων το 70 μ.Χ. έβαλε τις λεγεώνες του να παραταχθούν φορώντας το εξοπλισμό τους προκειμένου να λάβουν τον μισθό τους και για να προκαλέσουν με αυτόν τον τρόπο επιβλητική εντύπωση στον πολιορκημένο εχθρό. Εκτός αυτού γνωστό είναι το έθιμο των Ρωμαίων που κάναν γιορταστικές παρελάσεις κατά την επιστροφή των νικηφόρων στρατηγών από την μάχη.

Παρέλαση προς τιμή του Φρειδερίκου Β΄ στο Πότσνταμ της Πρωσίας.

Με την πάροδο του χρόνου και με την παρακμή των πολυπληθών στρατευμάτων οι παρελάσεις έπαψαν. Στην Ευρώπη του μεσαίωνα άρχισαν να διοργανώνονται από τον Τριακονταετή Πόλεμο και μετά, όταν τα στρατεύματα άρχισαν να συγκροτούνται και πάλι.

Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας καθίδρυσε το 1660 περίπου, μόνιμα στρατεύματα και καθιέρωσε την παρέλαση ως εξής: «προς παρουσιασμό των όπλων και τον βηματισμό των στρατιωτικών δυνάμεων μπροστά από τους αξιωματικούς με σκοπό την συχνή επαφή των στρατιωτών με τους αξιωματικούς και προς υπενθύμιση των υποχρεώσεών τους έναντι των αξιωματικών.» Εκτός αυτού, ο βηματισμός ήταν δείγμα της εξάσκησης των στρατιωτών, που την εποχή εκείνη έπρεπε να κάνουν ειδικούς σχηματισμούς κατά την διάρκεια της μάχης. 

Αν και οι παρελάσεις τότε γίνονταν σχεδόν όπως και σήμερα, δεν παρευρίσκονταν θεατές ή άλλο κοινό εκτός από τους στρατιωτικούς.

Παρέλαση στην Ινδία με Agni-II πυραύλους 

Οι παρελάσεις σήμερα

Στην σημερινή εποχή οι παρελάσεις διεξάγονται κυρίως από δυο λόγους. Εκτός από την επίδειξη ισχύος, η παρέλαση μπορεί να γίνεται για λόγους παράδοσης σε γιορταστικές επετείους προς ανάμνηση ενός αξιομνημόνευτου γεγονότος. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε κάποια κύρια πολιτική ή στρατιωτική επίδειξη, απλά γίνεται μια αναφορά στα γεγονότα του παρελθόντος που γιορτάζονται εκείνη τη μέρα. Από την άλλη πλευρά διοργανώνονται ακόμα και σήμερα παρελάσεις με κύριο λόγο την επίδειξη της στρατιωτικής ισχύος.

Βουλγάρικη αποστολή σε παρέλαση στο Παρίσι 

Παρελάσεις

Παρελάσεις σήμερα διεξάγονται διεθνώς στις εξής χώρες και πόλεις:
στην Μόσχα στην επέτειο της λήξης του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου
στα Σόφια στην επέτειο του Αγίου Γεωργίου στις 6 Μαΐου
στο Λονδίνο στα γενέθλια του Βρετανού Μονάρχη
στο Παρίσι στην Γαλλική εθνική εορτή στις 14 Ιουλίου
στην Άγκυρα στις 30 Αυγούστου και στις 29 Οκτωβρίου*
στην Βιέννη αρχές Σεπτεμβρίου
στην Μαδρίτη στην εθνική εορτή στις 12 Οκτωβρίου
στην Θεσσαλονίκη στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου*
στην Αθήνα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου*

Και μετά τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πάμε πάλι στο δια ταύτα. Τις έχουμε όντως ανάγκη ως λαός τις παρελάσεις; Μου προσφέρουν εμένα κάτι; (αφού πλέον η όποια κατοχή οπλισμού απ το κράτος δεν μου δίνει αίσθημα ασφάλειας) πόσο τις πληρώνω; 

Και αυτά τα φρούτα οι επίσημοι, τι ρόλο παίζουν; και γιατί να βρίσκονται εκεί; 

Και σε μια τελική, "δεν γαμιέται το σύμπαν"; (γνωστή κινηματογραφική ατάκα του Παύλου, στην στροφή του Δαλιανίδη, εν ετει 1982, που κολλάει γάντι. Εδώ τα πάντα καταρρέουν γύρω μας, οι παρελάσεις μας μάραναν).

Και κυρίως, για διαβάστε κι εμπεδώστε αυτό (που όταν το πρωτοείδα, κι έκανα τους αναγκαίους συσχετισμούς, αναγούλιασα και σιχάθηκα τα πάντα) το μικρό κειμενάκι:

"Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ."

άτιμα ευρώπουλα...πως λύνουτε τις γλώσσες

Πήγε στην Εκκλησία ένας τυπάκος, κι αφού παρακολούθησε την λειτουργία, περίμενε για να συγχαρεί τον ιερέα.
Οπότε, μόλις τέλειωσε ο ιερέας κι είναι έτοιμος να φύγει, πλησιάζει και του λέει:
- Πάτερ, θέλω να σας πω ότι η λειτουργία ήταν γαμάτη.! Πρώτη φορά που γούσταρα τόσο πολύ, μπράβο είσαι και ο πρώτος παίχτης!!!
Ο ιερέας απάντησε:
- Σας ευχαριστώ τέκνον μου, αλλά θα προτιμούσα να μην χρησιμοποιείτε τέτοια γλώσσα στον Οίκο του Θεού!
- Μα μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση...τα είδα όλα σου λέω ρε μεγάλε...με έφτιαξες τόσο, που έριξα στον δίσκο 1000 ευρώπουλα!!
Κι η απάντηση του ιερέα:
- Έλα ρε δικέ μου, σοβαρά; Δεν μου λες μαλακίες τώρα, έτσι;!!!!

8/3 Ημέρα αφιερωμένη στην Γυναίκα (επαναδημοσίευση)

Ομιλία του κ. Νίκου Πιλάβιου με θέμα:«Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα». 

«Όταν ο Θεός έπλαθε τη γυναίκα, έφτασε να δουλεύει ως αργά το βράδυ της έκτης μέρας της Δημιουργίας.
Κάποια στιγμή, πέρασε ένας άγγελος και τον ρώτησε: «Γιατί ξοδεύεις τόσο χρόνο σ’ αυτό το δημιούργημά σου; »
Και ο Θεός, απάντησε : «Έχεις δει όλες τις προδιαγραφές που πρέπει να καλύψω σ’ αυτή τη μορφή;     Θα πρέπει να είναι φτιαγμένη από εύπλαστο υλικό και να έχει πάνω από 200 κινούμενα μέρη, να λειτουργεί με όλα τα είδη τροφίμων, να μπορεί να αγκαλιάζει κάμποσα παιδιά ταυτόχρονα και την ίδια στιγμή να δίνει ένα χάδι που να μπορεί να θεραπεύσει οτιδήποτε: από ένα τραυματισμένο γόνατο μέχρι μια ραγισμένη καρδιά.
Και θα πρέπει να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με δύο χέρια μόνο».
Ο άγγελος εντυπωσιάστηκε: «Μόνο με δύο χέρια; Αδύνατον! Αυτό είναι πολύ δουλειά για μια μέρα, Κύριε... Περίμενε μέχρι αύριο, και τότε τέλειωσε την».
«Α, όχι», είπε ο Θεός. «Είμαι τόσο κοντά στο να ολοκληρώσω αυτό το δημιούργημα, που το ‘χω μέσα στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να σταματήσω. Θα το ονομάσω, “γυναίκα”…».
Ο άγγελος πλησίασε κοντύτερα και άγγιξε την γυναίκα.
«Μα την έχεις κάνει πολύ τρυφερή, Κύριε».
«Είναι τρυφερή», είπε ο Θεός, «αλλά την έχω κάνει και πολύ ανθεκτική. Δεν μπορείς να φανταστείς τι θα μπορεί να αντέξει και να ξεπεράσει.
Θα μπορεί να εργάζεται 18 ώρες την ημέρα και να γιατρεύει τον εαυτό της όταν αρρωσταίνει». «Θα μπορεί να σκέφτεται; », ρώτησε ο άγγελος.
Ο Θεός απάντησε : «Όχι μόνο θα μπορεί να σκέφτεται, αλλά θα μπορεί να σκέφτεται πρακτικά και λογικά, και να διαχειρίζεται πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί».
Ο άγγελος άγγιξε το μάγουλο της γυναίκας. «Κύριε, μοιάζει σαν αυτό το δημιούργημά σου να στάζει κάτι»! «Δεν στάζει... είναι ένα δάκρυ», διόρθωσε ο Θεός τον άγγελο. «Και σε τί χρειάζεται », ρώτησε ο άγγελος .

Λέξεις και πάλι λέξεις...

Ψάχνεις μωρό μου για εμπειρίες,
μα οι άλλες το παίζουν ιστορίες
ψάχνεις για τ' Έρωτα, το Κάρμα,
τις νύχτες τις περνάς με κλάμα.
Ψάχνεις πάλι απεγνωσμένα,
να μαζέψεις όλα τα σπασμένα.
Ψάχνεις για ανόητες δεσμεύσεις,
μα δεν γίνονται έτσι οι σχέσεις...

Σχέσεις, και πάλι, πάλι σχέσεις,
πόσες μπορείς πια ν' αντέξεις...
όταν όλα γυρίζουνε σε μένα,
τύψεις, κι αισθήματα χαμένα...
Λέξεις, και πάλι, πάλι λέξεις,
είπες πριν, μακριά μου τρέξεις...
Και ρίξεις μια αγάπη στα χαμένα,
είμαι χαμένος χωρίς εσένα...

Ψάχνεις άνθρωπο, να βασιστείς,
και γιαυτόν, να θυσιαστείς...
νιώσε μονάχα τα δικά μας,
τα βαθιά  τα αισθήματά μας...
και ψάχνεις για το ιδανικό σου
μες στο υπόσυνείδητό σου...
να σου κάνει του Έρωτα την μίξη,
το παιχνίδι, αυτό θα λήξει...

Σχέσεις, και πάλι, πάλι σχέσεις,
πόσες μπορείς πια να αντέξεις,
όταν όλα γυρίζουνε σε μένα,
τύψεις κι αισθήματα χαμένα.
Σχέσεις, και πάλι, πάλι σχέσεις,
δεν είναι Έρωτας, όλες οι έλξεις,
είναι πολλές, χαρτιά καμένα,
Αγάπη, δεν βρίσκεις στον καθένα...

Είναι που λες, χαρτιά καμένα...
Αγάπη, δεν βρίσκεις στον καθένα...