Πειρατικες ελεγειες Captain Alexander

...Η φωνή σάμπως ανήκε στον αδερφοποιτό του ναύκληρου, μα ο καπετάνιος δεν έπαιρνε κι όρκο.
  "Άιντε πάμε να πέσουμε στα πουπουλένια στρώματα, καιρό έχουμε τώρα που ξαπλάρουμε πάνω στα σκοινιά και τα σανίδια του σαπιοκάραβου"
Γέλια και σαματάς απάντησε στα λόγια του. Το τσούρμο ερχόντανε απ τα καπηλειά με κάμποσες γυναίκες να παραπατάν ζαλισμένες απ το πιοτί και να χαχανίζουν έχοντας κρεμαστεί η καθεμιά πάνω στο μπράτσο όποιου πειρατή τύχαινε δίπλα της.
  Το θέαμα έμοιαζε παράταιρο καθώς οι άξεστοι πειρατές με τα φθαρμένα και λερά σκουτιά τους στέκονταν δίπλα στις κυράδες με τις δαντέλες και τα καθαρά φουστάνια τους, εργαλείο αναπόσπαστο για την δουλειά μιας πόρνης. Όλοι είχαν την φαντασίωση της έμορφης αρχόντισσας που ξέπεσε πάνω στα δικά τους χέρια. 

Πειρατικες ελεγειες Captain Constantin

     Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που που χε πάρει σαν ξεκίνησε, ο καπετάνιος έφτασε στο πανδοχείο "σπασμένη στάμνα" απ το βορεινό σοκάκι. Κρυμμένος στις σκιές κοίταξε γύρω του, έδεσε τ άλογο σε ένα καρφί, κι αθόρυβα κοίταξε το μπροστινό δρόμο του πανδοχείου. 

     Λίγες λάμπες ήταν αναφτές, με το ωχρό φως τους να δίνει μια αλλόκοτη κι απόκοσμη θωριά στην πόλη. Τα μαγαζιά ήταν σκοτεινά μετά την φασαρία που 'χαν υποστεί από τη συμμορία των πειρατών, με τα πιο πολλά να χουν καναβάτσο μπρος απ τις σπασμένες μόστρες. Τα πεζούλια στην άκρη του δρόμου άδεια, οι τεμπέληδες γυρολόγοι άφαντοι. Οι κάτοικοι κλειδαμπαρωμένοι στα  σπίτια για ν αποφύγουν τις φασαρίες, μια σιωπή θανάτου ντύνει τώρα την πόλη. 
    Το πανδοχείο βουβό  και μισοφωτισμένο, κι ο καπετάνιος αναρωτήθηκε αν ήταν μέσα ο ναύκληρος και η συμμορία, για ακούσαν τις εντολές του και ανέμεναν ως τώρα με περιέργεια στη μαύρη τους καρδιά, παρά με φόβο. 
    Μούτρα σαν αυτούς τίποτε δε τους φοβίζει.

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ...

 "Είναι η ιστορία δυο φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

  Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Απορίες περί πολιτικής

Ο Γιωργάκης, μπερδεμένος για το
τι είναι πολιτική, ρωτά τον πατέρα του και εκείνος του απαντά με ένα παράδειγμα
για να γίνει ακόμα πιο κατανοητός.
- Άκου παιδί μου... Εγώ που φέρνω τα λεφτά
στο σπίτι και δουλεύω για όλους σας, είμαι ο καπιταλισμός. Η μαμά σου που
φροντίζει για τα προβλήματα της οικογένειας, είναι η κυβέρνηση.

44 πράγματα που διδάσκει η ζωή.

     Έλαβα πρόσφατα ένα e-mail από μια πολύ καλή μου φίλη, με την ιστορία κάποιας γυναίκας που θέλησε να κάνει μια ανασκόπηση κι απολογισμό στα συμβάντα της ζωής της. Μου άρεσε τόσο που την δημοσιεύω όπως ακριβώς την έλαβα. Σχόλια συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα προσωπικά, με χαρά όμως θα τα υποδεχόμουν προς ανάπτυξη....

  Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο.
"Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ":

1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.

Έμαθα να αγαπώ

Έμαθα να αγαπώ
να δίνω ψυχή και σώμα.
Έμαθα να συγχωρώ
όσους με πλήγωσαν.

Δεν με τρομάζει η αγάπη
όσο και αν πονάει
κι αν με κάνει
να δακρύζω
συνεχίζω να αγαπώ
με ψυχή μικρού πουλιού.

Συμβασιούχος....της απώλειας....

Χωρίς να έχω στην ουσία βάλει την μονογραφή μου κάπου χειροπιαστά, το συμβόλαιο υπεγράφει.

Δίχως να ξέρω τι και πως, εδέθειν χεροπόδαρα σε ενός χαρτιού την κόλα, και λυτρωμό δε βλέπω....

Κανείς δεν μου εξήγησε τι έχω να περάσω, κι οι υποψίες με τον φόβο μου εστήσανε χορό.

Κι όλο γυρνάω ο φουκαράς σαν το αγρίμι αλαφιασμένος, μην τάχα και βρεθεί ο λυτρωμός μου...

Δίπλα μου, πίσω μου κι εμπρός μου, κι άλλοι σαν εμέ την διέξοδο γυρεύουν. 

Του κακού βασανίζονται. Ο Δαίμονας έκανε καλά την δουλειά του, κι ο ύπνος μου κατάντησε ένας μακρύς

  ΕΦΙΑΛΤΗΣ. 

Κοιμάμαι και ξυπνώ, πιο κουρασμένος απ ότι είχα πέσει. Και μια εικόνα έχω θολή που τείνει πια να σβήσει. 

Τότε που ήμουνα παιδί και με έκρυβε στην αγκαλιά η μάνα....

Αναμνήσεις Πατριδογνωσίας

Αν ήταν ήχος οι αναμνήσεις μου σαν μαθητής δημοτικού, στο μάθημα της πατριδογνωσίας, θα ήταν αυτό... τότε που διαβάζαμε: "τι είναι η πατρίδα μου, μην είναι οι κάμποι τα ψηλά βουνά;"....

Το "Κριάρι" και η ζούρλια του

...Σώπασε για δυο στιγμές ο "Εβραίος" και συλλογιζότανε πόσες πιθανότητες είχε με το μέρος του να μην δώκει φράγκο του "Χοντρού". Ήξερε πως είναι θέμα τύχης, αλλά κι ο Ντίνος μόνο κορόιδο δεν είναι. Για να τον κοντράρει έτσι ανοιχτά κάτι είχε σκαρφιστεί. Αλλά κι η ώρα σήκωνε μεγάλες αποφάσεις, αν έκανε πίσω θα πρεπε να πληρώσει και να λουστεί την καζούρα του κιοτή, κι αυτό δεν σύμφερνε καθόλου.
  "Πάει ή μου δίνεις  50 χήνες ή σου δίνω τα διπλά απ οτι κερδίσεις" σφύριξε σκυθρωπός. Ωραία! αποκρίθηκε ο Ντίνος άνοιξε το μηχανάκι της πόκας και βάλε  μέσα το τάλιρο συμπλήρωσε κρατώντας το μοναδικό χαρτονόμισμα που του χε απομείνει. Οι φίλοι του τον κοίταξαν παραξενεμένοι. Είχαν ακούσει πριν λίγη ώρα πως με αυτό, λογάριαζε να φουλάρει τη μηχανή και να ταξιδέψει για το μεγάλο χωριό. Τώρα το πείσμα κι η παρόρμησή του έφερναν τα πάνω τούμπα.

Του Κριού η ζούρλια...

Παροιμιώδης η ζούρλια κι η ικανότητα του "Κριαριού" να παίρνει αποφάσεις στην στιγμή.
    Κάπως έτσι κι ένα χειμωνιάτικο μεσημεράκι μετά τον καυγά με τον αδερφό του ο Ντίνος τα μάζεψε και την κοπάνησε. Του στοίχισε που για άλλη μια φορά ο Τζοβάνι  πήρε το μέρος του ξένου δίχως καν να ρωτήσει τι έγινε. Όχι δεν είχε απαίτηση να τον υπερασπιστεί τ' αδέρφι του. Ήθελε όμως να μάθει πρώτα τι παίχτηκε με τον δήθεν "φίλο" τους και μετά ας κάνει ότι τον φωτίσει η γκλάβα του. Αλλά ο κεφάλας μήτε να ακούσει αφού είχε σχέδια για τον Σούλη κι ο μικρός του χάλαγε την συνταγή. Έτσι κι αυτός στραβωμένος μάζεψε τα μπογαλάκια του, ένα σακ βουαγιάζ όλο κι όλο κι ένα πεντοχίλιαρο στην τσέπη, και την κοπάνησε δίχως να πει κουβέντα.

Αξιοκρατικά κριτήρια...

Όταν η αξιοκρατία βασιλεύει δίκαια

Πονάνε οι αγάπες δίχως αύριο

Πονάνε οι αγάπες
δίχως αύριο.
Πληγώνουν ψυχές
και συνειδήσεις.

Στο διάβα τους αφήνουν
μονάχα συντρίμμια
έρημα κορμιά
δίχως ψυχή,δίχως συμπόνοια.

21/3 Ημέρα αφιερωμένη στα άτομα με σύνδρομο Down

    Σχεδόν κάθε μέρα είναι αφιερωμένη και κάπου. Ίσως απ την ανάγκη του καθενός για να ξορκίσει τις όποιες ενοχές του.
    Σήμερα είναι η μέρα αφιερωμένη στους ανθρώπους που γεννήθηκαν με σύνδρομο Down. Κάποιοι για άλλη μια φορά θα δώσουν την φιέστα τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό τους και στους άλλους, πως πρέπει να φορέσουν το κοστούμι του φιλάνθρωπου και να δώσουν μια ακόμη παράσταση.
   
    Και το σώου μόλις αρχίζει λοιπόν....


    Και μετά; Τα πάντα θα συνεχίσουν τον ρυθμό τους. Η γιορτή θα τελειώσει κι όλα ξανά θα βυθιστούν στην λίμνη της Λήθης, κι η ρουτίνα θα συνεχίζει να χορεύει παίζοντας στο δικό της μονόπρακτο.    Ώσπου του χρόνου πάλι τέτοια μέρα κάποιος φιλότιμος θα παίξει τον ρόλο του αλιέα για να ανασύρει και πάλι τις καταποντισμένες αδελφές. Την Φιλοτιμία και την  Ανθρωπιά μας.

Δερματοστιξία

  Απ την αυγή του χρόνου ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να κοσμήσει το σώμα του με σύμβολα. Είτε για να το διακοσμήσει θεωρώντας πως έτσι καλλωπίζεται και γίνεται αρεστός στον περίγυρό του. Είτε για να δηλώσει την κοινωνική του θέση και την αποδοχή τιμής που του οφείλουν. 

   Η δερματοστιξία δεν έχει Εθνικότητα καθώς την συναντάμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το μόνο που διαφέρει ανά τους λαούς είναι η θεματολογία και η τεχνική της. Για παράδειγμα η φυλή των Μαορί στη Ζηλανδία χρησιμοποιεί ακόμα την αρχέγονη μέθοδο δερματοστιξίας με ψαροκόκαλο το οποίο το βουτάν στην μελάνη και κατοπινά με μικρά ξύλινα σφυράκια το κτυπούν για να βυθιστεί στο δέρμα. Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα που όμως απαιτεί μεγάλη γνώση χειρισμού από τον δημιουργό.

Λευκή σελίδα, σκέψεις ανάκατες

    Kαμιά φορά κοιτάζω την λευκή σελίδα και μου φαίνεται τεράστια, καθώς δεν ξέρω τι να βάλω μέσα να γεμίσει.
 Δεν έχω τι να γράψω, στύβω την κεφαλή μου αλλά μάταια. Ένας χορός δίχως ρυθμό, δίχως τάξη και μέτρο οι σκέψεις μου όλες. Ασυνάρτητες και δεν μπορώ να βρώ την κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη. 
   Αυτό είναι και το χειρότερο μου, να μην μπορώ να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Με χαλάει πολύ όταν χάνω τον έλεγχο κι όλα μέσα μου γίνονται κουβάρι. Και σε ποιον θα άρεσε βέβαια να χει μια τρικυμία στο κεφάλι και να αδυνατεί να γράψει έστω δυο προτάσεις. 

Akon - Beautiful

Η σημασία του διαφορετικού

   Άραγες ποια μάγισσα με βάσκανε στην γέννα 

με φοβερές γητειές, να κυνηγώ το όνειρο

και το δικό μου Άγιο δισκοπότηρο...

     Σήμερα  έχω στο νου μου τον Νικόλα. Όπου Νικόλας, ο 10χρονος αυτιστικός "γιος" μου.  Ο φιλαράκος αυτός ήρθε στην ζωή μου με την τελευταία νύχτα του 2000 -αν και γνωριζόμασταν από παλιά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ήρθε κι έμεινε στην καρδιά και την ψυχή μου ο "   μπουκίτσας "    όπως ήταν το χαϊδευτικό του ως μωρό λόγω σωματότυπου. Μικρούλης και το μόνο που ξεχώριζε έντονα πάνω του ήταν τα μεγάλα του μάτια κι οι τεράστιες παλάμες, κάτι που είχε πάρει απ τον μπαμπά του. 

Captain Alexander (μια ακομα περιπέτεια)

πειρατικές ελεγείες

   Το νησί είχε κουρνιάξει βαθιά, κάτω στον ορίζοντα χρυσοστόλιστο με κόκκινες τις μπούκλες των ηλιαχτίδων απ το πρωινό πούσι. Η δουκέσα γερμένη στο μπράτσο της κουπαστής, θωρούσε το νησί απ το χάραμα σαν ένιωσε από διαίσθηση πως φάνηκε η στεριά. Ένιωθε σα λαγοκυνηγός την υγρασία της γης, τα ξινισμένα φύλλα κι άκουγε την ίδια της την ανάσα σαν άλογο να καλπάζει. Ένιωσε θαρρείς, την ίδια τη ψυχή της μαζί με τον οπτήρα πάνω στο κατάρτι να φωνάζει, κάνοντας τον καπετάνιο να αλαφιαστεί, γυρνώντας τρέχοντας σχεδόν, από την πρύμνη, και το τσούρμο να παρατήσει συνεργα και δουλειές, για να αγναντέψουν, αρχίζοντας το μουρμουρητό τους.

    Ο καπετάνιος πρόσταξε: '' εμπρός τιμόνι ανάποδα, πάμε..'' με φωνή που ακούστηκε ήρεμη μα δυνατή μέχρι τ αμπάρια. Ο ναύκληρος που κανε χρέη υποπλοιάρχου επανέφερε το πλήρωμα στα πόστα τους, με το κουρμπάτσι να σκίζει τον αέρα σα χαρτί και με το παγωμένο βλέμμα, όλοι ευθύς σκορπίσανε γκρινιάζοντας. Πάνε βδομάδες τώρα, που ο λυσσασμένος άνεμος κι καταχνιά του μολυβένιου ουρανού, είχαν φυλακίσει μια τον ήλιο δυο το φεγγάρι σκεπάζοντας τα άστρα με την κάπα της μουντάδας.

Captain Constantin Alexander (μια ακομα περιπέτεια)

Ήταν μια θάλασσα ψυχρή και δύστροπη, σαν μια γυναίκα ανέραστη και περασμένης ηλικίας που άθελα της βασανίζει ακόμα κι ότι αγαπάει. Οι ναυτικοί προτιμούσαν τα νερά αυτά παρά να διακινδυνεύσουν μια ροτα από τα Στενά του Δράκου τα οποία μαστιγώνονταν από καταιγίδες και ακούγεται πως κατοικούσαν εκεί τρομερά θαλάσσια τέρατα.

   Στο κατάστρωμα της σκούνας ο Αλεξάντερ Κονσταντίν τυλιγμένος με τον μανδύα του αγνάντευε το συννεφιασμένο ορίζοντα με το πρωινό ρίγος να του χαϊδεύει την ραχοκοκκαλιά. Ο καπετάνιος μια γεροδεμένη μορφή με ασκητικά χαρακτηριστικά κουσούρι απ' την ζωή της θάλασσας έκοβε με το μάτι τον επιβάτη του. Κάτι πάνω του τον έκανε ξέρει πως τούτος 'δω κουβάλαγε μαζί του μπελάδες όπως η μέλισσα το μέλι. Ας είναι μονολόγησε εντός του, πλήρωσε καλά το ναύλο του και μάλιστα μπροστάντζα...

Ο Καλός καλό δεν έχει μα ποτέ δεν χάνεται;

    Πριν λίγες μέρες είδα ένα θέμα σε φιλικό ιστολόγιο, το οποίο αναλύουμε με συγγενικό μου πρόσωπο κάτι 10ετίες τώρα. Και αμέσως μου 'ρθε στο νου και το συγκεκριμένο το οποίο είναι από τα πλέον αγαπημένα μας θέματα για σχολιασμό.

   Ο καλός καλό δεν έχει μα ποτέ δεν χάνεται. Τι κουβέντα κι αυτή. Φαντάσου να την βλέπεις σε τοίχο

έτσι στα ξαφνικά και να σε ακολουθεί σε όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Ωχ προδόθηκα, αυτό ακριβώς σκόπευα να σας χαρίσω, έναν προβληματισμό. Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε.

   Ο καλός, ένας τύπος ανθρώπου πλέον κι όχι Ο τύπος όπως ίσως θα έπρεπε. Καλός κατά την Θεία έννοια, αν πάρουμε τις Βιβλικές αναφορές όπου ότι δημιουργούσε ο Θεός ητο καλόν. Ανάμεσα σε αυτά κι ο άνθρωπος με την γνωστή πλέον Ιστορία γνώσεως καλού & κακού. Κάπου αλλού αναφέρεται: ο γνωρίζων το καλό και μη πράττων αυτό, λογίζεται σε αυτόν αμαρτία. Μιλάμε πλέον ίσως για τον ιδανικό άνθρωπο. Το αυτονόητο έφτασε να μας ξαφνιάζει όταν το συναντάμε.

Πάταξον μεν, άκουσον δε;

    Είχα κατά νου να ασχοληθώ με άλλο θέμα, μα τυχαία έπεσα πάνω σε έντυπο που κυκλοφορεί. και συγκεκριμένα στο editorial της πρώτης σελίδας. Θέμα η άρνηση των πολλών για άκουσμα μιας διαφορετικής γνώμης απ την δική τους.

    Κι όμως συμβαίνει να παραφράζεται η γνωστή πλέον φράση του Μαραθωνομάχου: άκουσον μεν πάταξον δε. Καθώς οι βολεψάκηδες μαϊντανοι περιφέρονται ολούθε προσπαθώντας να μας περάσουν σώνει και ντε την όποια άποψη τους, όταν προσπαθήσει να ακουστεί κάτι διαφορετικό εξανίσταντο κι αφρίζουν με οφθαλμούς ερυθρούς απ την αιμάτωση. Έτοιμοι να κάνουν έφοδο, να παλουκώσουν κάθε αντιφρονούντα.... Κρατεί ρε ανοιξωκεφαλάκη μάθε να ακούς και δεν τα ξέρεις μόνος σου όλα.

«Συνέχισέ το»

       Σήμερα θα θελα να μοιραστώ κάτι που άκουσα καιρό πριν, μα δεν έχω ξεχάσει.
Μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που πια έχουμε ανάγκη σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες...

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.

Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.

Απάνω σε ένα στίχο

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους Τomas Elliot

Αγαπημένος ποιητής ο Elliot απ τα μικράτα μου και πάντα η σχεδόν πάντα τόσο σημερινά τα λόγια του. Τα άκουσα πάλι χτες μελοποιημένα από μια μπάντα που κι αυτή κάποτε σημάδεψε το είναι μου με τον δικό της τρόπο. Κι αυτόματα γεννήθηκαν εικόνες κι άρχισαν κάποιοι παράξενοι ίσως συνειρμοί μέχρι που μου διέκοψαν την συντροφιά με τον Μορφέα. 

Ένας χοντρός που αντικρινά του εγώ φαντάζω μανεκέν, να σκούζει και να οδύρεται μαζί τα φάγαμε, Όχι ρε "μάγκα" εγώ και κάποιοι άλλοι πολλοι μονάχα πίναμε κρασάκι απ το χωριό μας με κάνα τυράκι αγορασμένο απ το μπακάλη της γειτονιάς. Κι αυτό κάνα σάββατο που έπεφτε το μεροκάματο και ζεστό ακόμα μας έτρωγε την χούφτα. Εσύ και το σινάφι σου ροκανίσατε τα πάντα σαν τερμίτες.


Μια παλαβή που ακόμα δεν απογαλάκτισε το επαναστατικό της παρελθόν μα με γιομάτες τσέπες να μου μιλά ακόμα για κομούνες και κοινόβιες κολεκτίβες μη εννοώντας να πάρει χαμπάρι πως πέθανε ο μακαρίτης, πάει θαύτονε επιτέλους ειν' αποκρουστικό πια το θέαμα μιας δημοσίας αποσύνθεσης. Ευχαριστώ σας δεν θα πάρω άλλη σφαγή με τα κονσερβοκούτια.


Ένας τάχατε μου επιτεύξιμος πατριώτης που χει για όλα μια λύση και κάθε τρεις και δυο τις ξεφουρνίζει ωσάν τον μάγο θαυματοποιό που βγάζει κουνελάκια και κομφετί απ το ημίψηλο καπέλο που δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο. Δεν ξέρω ρε συ κυριούλι κονομημένος είσαι και το λες, διαφημιστής μάλιστα τρανός που τώρα πλασάρεις τη μουτσούνα σου. Αυτοί πο χεις γύρω σου όμως να κάτι μου κάνει η γυαλάδα που κουβαλάν στο μάτι. Άσε κι έχω τα δικά μου στοιχειά να κυνηγάω δώθε κείθε.


Άλλος ένας ευτραφής μπεμπούλης που σαν του τέλειωνε η κρεμούλα του τ΄έριχνε στα παϊδάκια και τώρα κάνει τις κλειστές του, αφού μαζί με κάτι άλλους ξύπνιους μπόμπιρες σούφρωσαν όλα τα βάζα με το γλυκό που χε η γιαγιά στο ράφι. Ρε συ μπουλουκάκο για έλα να παίξουμε κι αμπάριζα μόνο κρυφτό θα παίζεις μοναχός σου; Έλα καλό μου παιδάκι έλα, και κρύβω την βέργα για την ώρα θα στην φανερώσω έπειτα να αρπάξεις τις χρονιάς σου.


Κάτι τυπάκια που κοπίασαν ακάλεστα για φιλοξενία στο καλύβι μου και τώρα δεν τους κάνει το φαγί μου, κάνουνε λέει αποχή και μου ζητάν δικό τους οικόπεδο, με μεζονέτα να χει και θέα θάλασσα κι ότι άλλο σκαρφιστεί ο νους τους. Ρε ουστ δε φτάνει που τρυπώσατε απ το παραθύρι μ όλο σας το θράσσος έχετε κι απαιτήσεις. Και σε όλα αυτά έχω και κάτι γειτόνους καλοθελητάδες να σιγοντάρουν τη φαρσοκωμωδία και να μου λεν πως δεν έχω φιλότιμο και που η ξακουστή του Ξένιου Δια η θυγατέρα; Η φιλοξενία ντε. Αμ μια πατσά ακαθάριστη που θέλουτε εσείς στα μούτρα, ηδονοβλεψίες εμπρηστές που ψάχνεται να δείτε μια άλλη Ρώμη να καίγεται.


Να και το παιδί μπουζόκλειδο. Ο Μέγας Βασιλιάς καρνάβαλος που χει κάθε μέρα γιορτή που ζει στην καρακοσμάρα του που πε το αλήστου μνήμης ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι οι Αυνανιστές τον πίστεψαν, υποδεχόμενοι την κουστωδία του μετά Βαΐων και Κλάδων. Αυτός που μου φερε τώρα κάτι Βδέλες εισαγόμενες να μου κάνουν διαρκή αφαίμαξη μπας και με σώσουν απ την μολυσματική μου ασθένεια...Να κλάψω η να γελάσω; Να πάρω τα όρη η τα βουνά; Να αρπάξω κάνα κοντοράβδι και να μη μείνει παΐδι για παΐδι; Αμ δε θα σας κάνω καμιά χάρη λαμόγια θα μεταμορφωθώ σε Φοίνικα και ναι μες απ την στάχτη μου θα αναστηθώ με άλλες δυνάμεις κι άλλη πλέον γνώση, για να σας ρίξω στον Καιάδα της ανυπαρξίας και πιστέψτε με δεν πρόκειται να σας ξεχάσω κι όταν κι όποτε ξαναβλέπω τον σπόρο σας να βλασταίνει, τσακ! κόψιμο και στην φωτιά! για να χαθεί για πάντα τούτη η φύτρα. το δις εξ αμαρτείν δεν παίζει άλλο...




Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα κλαψούρισμα....

 

Πειρατικές Ιστορίες

Captain Constantin Alexander

  Αυτή την στιγμή το χαμόγελο του δεν είχε καμία δόση ειρωνείας, ενώ η φωνή του χρωματίστηκε με τρυφερότητα καθώς την κοίταζε στα υπέροχα μάτια της.
''Η παρουσία σου εδώ μου δίνει χαρά''.
  Η γυναίκα τίναξε το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση απ το βλέμμα του, μα δεν πρόλαβε, καθώς το χέρι του βρέθηκε ήδη στο μάγουλο της χαϊδεύοντάς το τρυφερά.
  Ενώ έσκυβε το κεφάλι του προς το πρόσωπό της, είδε τα χείλη του ζεστά και κόκκινα ενώ το χάδι τους πάνω στα δικά της προκάλεσε ρίγη και ένα γλυκό μούδιασμα στο μυαλό.
  Είχε μια γεύση αλμύρας και τριαντάφυλλου, μάλλον απ τις ατέλειωτες ώρες στην γέφυρα ενώ κρεμόταν στα χείλη του η πίπα από άγρια τριανταφυλλιά. Προσπάθησε να σφίξει τα χείλη της, μα το κορμί την πρόδωσε καθώς άνοιξαν για να δεχθούν το άγγιγμα της γλώσσας του. Τα δάχτυλα που χάιδευαν το μάγουλο κινηθήκαν ελαφρά στρώνοντας τα μαλλιά και έπαιξαν βασανιστικά με τον λοβό του αυτιού της, στέλνοντας κύματα φωτιάς σε όλο της το είναι. Κι έκαναν τα πόδια της να τρέμουν.

PIRATES HISTORY

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΤΩΝ ΝΑΙΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ

  Σύμφωνα με τις μελέτες των ερευνητών συγγραφέων MICHAEL BAIGENT & RICHARD LEIGHT καθώς και του διακεκριμένου ακαδημαϊκού MICHAEL BRADLEY, αποδεικνύεται πως οι Ναΐτες Ιππότες είχαν στην διάθεσή τους μυστικούς χάρτες και όργανα ναυσιπλοΐας από Φοίνικες, Ελληνικές κι Άραβες τα οποία χρησιμοποιούσαν στο θαλάσσιο μεταφορικό δίκτυο που είχε αναπτύξει ο τεράστιος στόλος που κατείχαν, στα λιμάνια της μεσογείου καθώς και στην Φλάνδρα, Βόρειο Γαλλία και την Πορτογαλία. Την 13η Οκτωβρίου 1307 ο Φίλιππος της Γαλλίας κατόπιν παρενθέσεως του Βατικανού και του Πάπα Κλήμεντα Ε' προσωπικά, διέταξε τον αφανισμό όλου του Να'ι'τικού Τάγματος σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή κτίση. Μυστήριο καλύπτει όμως την έγκαιρη ειδοποίηση του στόλου που απέπλευσε απ τον όρμο La Rochelle πλέοντας, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Baigent & Leigh για τις ακτές τις Σκωτίας όπου και δέχθηκε πολιτικό άσυλο. Άραγε συνέβηκε αυτό η' διασκορπίστηκε στις επτά θάλασσες; Αυτό καλούνται να αποδείξουν οι ερευνητές που αναφέραμε και έχουν μάλιστα μια ενδιαφέρουσα εκδοχή που καλύπτεται από στοιχεία που συνέλεξαν στην ερευνά τους δίνοντας μια άλλη διάσταση στο θέμα που περιγράφουν στα βιβλία: The temple & the lodge, Arcade Publishing(1991)- Pirates& the lost templar fleet, The secret Naval War between the Templars & the Vatican, Adventures (2001)- The secret history of Canadian discovery and exploration (1999).
O στόλος όπως αναφέρεται αφού διέσχισε το Γιβραλτάρ μετά από σύντομες στάσεις σε φιλικά λιμάνια της Πορτογαλίας που περιέργως πως, παρέμεινε ανεξάρτητο κρατίδιο στην Ιβηρική χερσόνησο πιθανώς λόγω των δεσμών με τον πανίσχυρο στόλο (Πορτoγαλία- ''Port/O/Gral'' λιμάνι του Γκράαλ: του Αγίου Δισκοπότηρου) έπλευσε δυτικά των Ιρλανδικών ακτών όπου και κατέπλευσε στο Αrgyll.
  Εκεί το παπικό διάταγμα δεν είχε καμία ισχύ μιας κι ο Robert Bruce που ήλεγχε τα παράλια ήταν ήδη αφορισμένος από το Βατικανό και έτοιμος για την τελική ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας απ τους Άγγλους. Καταλυτικό ρόλο μάλιστα έπαιξε κι ο συγκεκριμένος στόλος στην μάχη του Bannockburn, αλλά τελικά τι απόγινε ο στόλος;

♪ ♫ ♪....Falling.... ♪ ♫ ♪

Μιά μελωδία συντροφεύει το πρωινό μου σήμερα, ένα ταξίδι μυστικό που η καρδιά μ΄ άγριο χορό αρχίζει. Έτσι ξαφνικά κι άνευ λόγου όπως συμβαίνουν αρκετές φορές τα απλά κι όμορφα πράγματα...
 Ποτέ δεν υποτίμησα τις ημέρες των μικρών πραγμάτων που μέσα κρύβονται οι μικρές χαρές της ζωής.
 Αξία ανεκτίμητη να μπορείς ταξίδια με το νου να κάμεις, να ονειρεύεσαι και ν' αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Να αφήνεσαι στην μαγεία της στιγμής δίχως υπολογισμούς, χωρίς σκέψη για το όποιο κόστος. Μαγκιά στην ψυχούλα εκείνη που ελεύθερα σκιρτά σε ήχους, εικόνες κι αισθήματα χωρίς να παρασύρεται απ' τα πρέπει και τα δήθεν. Όταν το γλυκό τρεμούλιασμα αγκαλιάζει την καρδιά κάνοντας την να αναπολεί νεανικές θύμησες, έρωτες εφηβικούς και γέλια μες το λιβάδι των αναμνήσεων...
♥ ♪ ♫ ♪ ♥....Falling.... ♥ ♪ ♫ ♪ ♥

Πειρατικες ιστορίες...Alexander Constantin

Το γαλιόνι ήταν αρματωμένο με έξι κανόνια σε κάθε πλευρά του κυρίως καταστρώματος, είχαν μικρή διάμετρο μα διπλάσιες σε μήκος κάνες έναντι των βαρίων καρονάδων που έφερε η Αστραπή. Οι πυροβολητές είχαν σκύψει πάνω στις μακριές κάνες των κανονιών έχοντας δίπλα τις ομοχειρίες τους.
  Πάνω στα ξάρτια κρέμονταν σαν σταφύλια οι άντρες του έτοιμοι με τα μουσκέτα ανά χείρας για την έναρξη της μάχης. Όλοι τους άριστοι σκοπευτές και με κύριο μέλημα τον αποδεκατισμό των αξιωματικών που βρίσκονταν πάνω στο κάσαρο. Ο καπετάνιος έλπιζε πως ο κλυδωνισμός του πλοίου θα τους εμπόδιζε να σημαδέψουν σωστά. ''Άντρες μείνετε καλυμμένοι έως ότου έρθει το πλοίο μας σε θέση μάχης''. Ένιωσε περήφανος που κανείς δεν κινήθηκε από την θέση που είχε ήδη λάβει. Ο ίδιος αγέρωχος δίπλα στον τιμονιέρη έδινε κοφτά τις εντολές για την πορεία τους, πλησιάζοντας την Αστραπή προς το γαλιόνι σύμφωνα με την πειρατική τακτική για ρεσάλτο, η ώρα ζύγωνε.
  Είδε τον κυβερνήτη του Εγγλέζικου που έβγαλε το ξίφος και το κράδαινε πάνω απ το κεφάλι του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή το γαλιόνι βρέθηκε στο πιο χαμηλό σημείο απ το μπότζι του και τα κανόνια του έγγιζαν θαρρείς το νερό, κατόπιν άρχισε να υψώνεται και μαζί του οι κάνες μέχρι που έφτασαν οριζόντια με το κατάστρωμα της Αστραπής, τότες κατέβασε το χέρι με το σπαθί κι ήταν σαν να άνοιξε η κόλαση. Τα έξι κανόνια ξεράσαν ταυτόχρονα την φωτιά τους μέσα σε ένα σύννεφο καπνών κι ένα κύμα αέρα έπεσε σαν κουρμπάσι πάνω στα πλευρά της Αστραπής κι ένας στάντζος κόπηκε στη μέση με εκκωφαντικά κρότο. Το κατάστρωμα αναταράχθηκε απ τις υπόλοιπες μπάλες κι ένα υπόκωφο βουητό ακούστηκε από τα κοίτη.
Μια μπάλα τρύπησε την πλευρά πεταρίζοντας σκλήθρες και λάμψεις πορτοκαλιές κι η τρύπα που έχασκε έμοιαζε με στόμα καρχαρία με τα δόντια έτοιμα να ξεσκίσουν την σάρκα του θύματός του.  Πίσω απ το κουρτέλο ένας άμοιρος είχε γονατίσει για να την δεχθεί κατάστηθα. Τα απομεινάρια του κορμιού του σκόρπισαν πάνω στο φρεσκοπλυμένο κατάστρωμα και η πορεία της μπάλας κατάληξε πάνω στην βάση του κεντρικού καταρτιού ταρακουνώντας το σαν φύλλο στον άνεμο βγάζοντας του μόνο μερικές σκλήθρες. Κατοπινά έχοντας χάσει την δύναμή της κύλησε πάνω στο κατάστρωμα και πηγαινοέρχονταν καπνίζοντας μπρος πίσω, εκείνη την στιγμή έφτασε η βροντή των κανονιών στα αυτιά των πειρατών που ακίνητοι έστεκαν στα πόστα τους.
''Δεν ήταν άσχημο σημάδι για Τόμηδες καπετάνιε'' είπε ο ναύκληρος γελώντας με τα σπασμένα δόντια του να χάσκουν λες και τον πέτυχε κι αυτόν η κανονιά. Ο πλοίαρχος δεν απήντησε απορροφημένος προς στιγμήν, να μετρά τον χρόνο που έκαναν οι ομοχειρίες να ξαναγιομίσουν τα κανόνια τους. ''Εξήντα δεύτερα του λεπτού κι ακόμη δεν γάβγισε κανένα απ τα κανόνια τους!'' είπε ο Ύπαρχος με περιφρόνηση ακριβώς την στιγμή που μια ομοβροντία βρήκε τα πλευρά του κύριου καταστρώματος, κι ένα άγριο ουρλιαχτό πόνου ακούστηκε κάτω απ την γέφυρα, κι εν συνεχεία κραυγές που σου κουρέλιαζαν τα νεύρα κι έκαναν τον κόμπο να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. ''Κάποιος να κατεβεί και να τον κάνει να σωπαίνει'' είπε ο πλοίαρχος στον ναύκληρο, που έφυγε ευθύς τρεχάτος για το υπόφραγμα.
'' Ύπαρχος; θα ηγηθώ εγώ ο ίδιος προσωπικά το ρεσάλτο. Αφήνω το πλοίο στα χέρια σου κι αν δεις πως συντρέχει κίνδυνος, θα μας αφήσεις εκεί και θα φύγεις σύμφωνα με τους νόμους του κώδικα...''
  Ένα δυνατό σφύριγμα διέκοψε τα λόγια του κάνοντάς τον κάπτεν Κονσταντέν να σηκώσει οργισμένος τη ματιά του. Οι σκοπευτές πάνω στα ξάρτια του Εγγλέζικου είχαν μπει στο χορό της μάχης μα ο ήχος των μουσκέτων ήταν μακρινός κι έδειχνε κι ακίνδυνος. Σκόπιμα ο πλοίαρχος τον αγνόησε κι ύψωσε την φωνή του για να ακουστεί συνεχίζοντας να δίνει τις απαραίτητες οδηγίες στο πλήρωμα που θα έμενε πίσω.

Επάνοδος;

Μετά την απουσία μου (λόγω ασθενείας) επανέρχομαι με χίλιες μύριες σκέψεις κι άλλους τόσους προβληματισμούς. Όχι δεν θα πω το κλισέ τι είναι ο άνθρωπος με την έννοια του μηδαμινού μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Θα αραξοβολίσω στην ματαιοδοξία του άφρονα που μονίμως επιδιώκει να μονοπωλεί την προσοχή των άλλων αλλα ταυτόχρονα αποστρέφεται τα σχόλια- επικρίσεις όταν αυτα δεν του γαργαλίζουν την επαίρουσα ακοή.

'Ισως να απορήσει κανείς με τα γραφόμενα, μα τόσες μέρες κλινήρης πάτησα μια άτυπη συμφωνία με τον εαυτό μου να μην παρακολουθώ tv. Αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σαστίσω και να γεννηθεί το παλιό ερώτημα: "είν στραβό το πέλαγος, ή στραβά αρμενίζουμε";
 Κάπου εκεί λοιπόν επέστρεψα στην αρχική μου άρνηση να παρακολουθώ tv κι άρχισαν να με τρώνε οι σκέψεις απ' την στιγμή που πίεσα το of. Τι στα κομάτια σκέφτονται-θέλουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι μα κυρίως οι απαρχαιομένοι Φωστήρες που ξεπετάγονται σαν λαγουδάκια απ' του μάγου το καπέλο,για να μας καταθέσουν την άποψη τους, την παπαριά τους και το παραμύθι τους; Κι όταν λέμε Παραμύθι ναι λέμε με Πι κεφαλαίο επιβλητικό που όμως μήτε αρχή έχει μήτε μέσο ούτε όμως και τέλος... Καμία σχέση με τους επίδοξους μα άκομψους παραμυθάδες προγενέστερης δεκαετίας που απλά τους απαντούσαμε: "καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει Δράκο". Κάναν φιλότιμες προσπάθειες οι άνθρωποι να πλασάρουν το παραμύθι και ξεχνούσαν, σχεδόν πάντα την καταλυτική φιγούρα ενός Δράκου......