...Σκέψεις και συναισθήματα, κέρασμα στον ταξιδιώτη...

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Κάθε που νυχτώνει


Σαν η νύχτα απλώνει την αραχνοΰφαντη ρόμπα της, για να καθίσει θριαμβευτικά στον θρόνο,
αφήνει να φανούν τα θηλυκά θέλγητρα της.
Δεν κρύβει με σοβαροφάνεια τις πλούσιες καμπύλες της, καθώς δεν ντρέπεται γιαυτές....
ίσα ίσα περήφανα επιδεικνύει τα κάλλη της, μαζεύοντας όλο και περισσότερους πιστούς κοντά της.

Είναι αυτή η πρόκληση, του ερωτικού καλέσματος που λαχταρά ο πάσα ένας, καθώς θαμπώθηκε απ την ομορφιά της και σκλαβώθηκε για πάντα, που κάμνει τους αυλικούς της να την περιτριγυρίζουν, σαν τα σκυλιά που αδημονούν, πότε θα τους πετάξουν το κατιμά για να χορτάσει η πείνα τους...

Κι αυτή, χαμογελά ηδονικά, με νοτισμένα χείλη, αποκαλύπτοντας μια σειρά απαστράπτοντες αστέρες να κοσμούν, το γητευτικό χαμόγελό της....

Σε κάθε της κίνηση, το μετάξι γλιστρά όλο και πιο χαμηλά, πάνω στο καλλίγραμμο κορμί της, κάνοντας τους επίδοξους εραστές της να φρενιάζουν από συσσωρευμένο πόθο....

Κείνη την στιγμή, είναι που κάνει θριαμβευτικά την είσοδό της η φαντασία...

Κι οι μνηστήρες, παραδίδονται, θέλοντας και μη, στην τρυφερή παρηγοριά της....

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Rock μαγειρείο

                                            Καλό μεσημεράκι...
Σήμερα, η έμπνευση προέκυψε, από μια εικόνα που ανέβασε ένας φίλος στο Facebook.
Κι εγένετο συνταγή, για πανσέτες κρασάτες, με μανιτάρια, και κρέμα γάλακτος...!


Πανσέτες κρασάτες

Αγωνία

Σαν....
θα περπατάς,
για το μονοπάτι,
που οδηγεί στο ψηλό όρος της αγωνίας...
να ξέρεις...
πως δεν, θα είσαι μόνος σου...
παραμονεύουν, οι επιθυμίες...τα πάθη και οι φόβοι σου...
κι όταν, θα αρχίσεις να σκαρφαλώνεις...
θα ναι κει, να σε στοιχειώνουν ψιθυρίζοντας, όλα σου τα λάθη...

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Rock Νοσταλγίες



      Είναι απίστευτο το τι μπορεί να εντυπωθεί σε κάθε άνθρωπο όταν ακούσει μια μελωδία.

Προσωπικά πριν αρκετά χρόνια, άκουσα για πρώτη φορά τον Gallagher να τραγουδά, το θρυλικό πλέον For the last time, απ' το πρώτο του σόλο άλμπουμ του '71, και μαγεύτηκα... ήταν το κομμάτι σταθμός, που με έβαλε στην Rock οικογένεια και μου έσπειρε την ροπή προς πιο Blues αναζητήσεις. Βέβαια, τα ακούσματα με την πάροδο του χρόνου εμπλουτίστηκαν και πειραματίστηκαν με διάφορους ήχους. Όμως, η πρώτη αγάπη πάντα εντυπώνεται βαθιά μέσα μας καθώς, γεννά εικόνες, αρώματα κι όνειρα....!


Γιαυτές τις εικόνες θα μιλήσω, αυτά τα αρώματα θα προσπαθήσω να αναπλάσω και να τα μοιραστώ με άλλους, σαν κι εμένα που σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να ονειρεύονται. Ναι, οι Rockάδες, ήταν εκ φύσεως ονειροπόλοι, παιδιά της φαντασίας που μέσα απ' τον ρυθμό ζούσαν σε άλλες εποχές, με αγνότητα στην ψυχή, και ρομαντικό πνεύμα.

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

το καλντερίμι

....όλα είναι δρόμος...
φωνάζει κι η κυρά τσατσούλα απ το παρεθύρι της...!

ΝΑΙ, αλλά η μαγκιά, που δίνει την σφραγίδα στο βουλοκέρι,
είναι να στρώσεις το δικό σου καλντερίμι...και να το περπατήσεις, γυμνός, μέχρι το τέλος...!!!

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Μύθοι...Κοσμογονία κι Αστραπές...

Η Σλαβική μυθολογία και θρησκεία αποτελείται από μύθους και ιστορίες που αναπτύχθηκαν για περισσότερο από 3.000 χρόνια, ενώ έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις υπόλοιπες θρησκείες που προέρχονται από την Πρωτο-Ινδοευρωπαϊκή θρησκεία.


Αντίθετα με την ελληνική ή την αιγυπτιακή μυθολογία, δεν υπάρχουν πρωταρχικές πηγές για τη μελέτη της Σλαβικής μυθολογίας. Παρά τις κάποιες αμφισβητούμενες θεωρίες, όπως το βιβλίο του Βέλες, δεν αποδεικνύεται ότι οι Σλάβοι είχαν κάποιο σύστημα γραφής προτού εκχριστιανιστούν. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλες οι θρησκευτικές δοξασίες και παραδόσεις πέρασαν προφορικά από γενιά σε γενιά, προτού ξεχαστούν στους αιώνες που ακολούθησαν την άφιξη του Χριστιανισμού. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα, όπως παλιά σλαβικά ιερά ή λατρευτικά ειδώλια, ενώ κομμάτια από μυθολογικές δοξασίες και παγανιστικές γιορτές επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε όλα τα σλαβικά έθνη μέσα από παραδοσιακά έθιμα, τραγούδια και ιστορίες.


Δεν υπάρχουν γραπτές πηγές για τη σλαβική μυθολογία πριν τον κατακερματισμό του ενιαίου Πρωτοσλαβικού έθνους στους Δυτικούς, Ανατολικούς και Νότιους Σλάβους. Μια πιθανή εξαίρεση είναι μια μικρή αναφορά στην Ιστορία του Ηροδότου, που αναφέρει τη φυλή των Νευρών στο μακρινό βορρά, όπου οι άνδρες μεταμορφώνονται σε λύκους ορισμένες μέρες του χρόνου.(Ηροδότου Ιστορίαι, Δ'17 & Δ'105) Ορισμένες μελέτες ερμηνεύουν την αναφορά αυτή σαν τη σλαβική δοξασία για λυκανθρώπους, ενώ άλλες αναφέρονται στις παραδοσιακές γιορτές του θεού Βέλες, όπου ομάδες νεαρών ανδρών περιφέρονταν στα χωριά φορώντας μάσκες. Αμφιβολίες, βεβαίως, υπάρχουν για το αν το φύλο των Νευρών ταυτίζεται με πρωτοσλαβικά φύλα.

Η πρώτη γραπτή αναφορά στους Σλάβους και τη μυθολογία τους έγινε από τον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο του 6ου αιώνα, ο οποίος στο έργο του Bellum Gothicum περιγράφει τις δοξασίες μιας νότιας σλαβικής φυλής, που διέσχισε σε δυο μόνο ημέρες τον ποταμό Δούναβη. Η φυλή αυτή πίστευε σε έναν θεό, κύριο των πάντων, δημιουργό του κεραυνού και της αστραπής, αλλά και σε διάφορους δαίμονες και νύμφες. Από μεταγενέστερες ιστορικές πηγές, προκύπτει πως πρόκειται για το θεό Περούν. Σε μεταγενέστερες πηγές επίσης περιγράφεται ένας ναός στην πόλη του Ρίντεγκοστ (Ράντεγκαστ), όπου λατρευόταν ο θεός Σβάροζιτς, καθώς κι ο θεός Σβάντεβιτ.

Μια εποχή στην κόλαση



                                         ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μονορούφι κατέβασα το δηλητήριο. 
Τρισευλογημένη, ας είναι η συμβουλή που μου δόθηκε! 
Τα σωθικά μου καίγονται. Του φαρμακιού η δύναμη τα μέλη μου πώς στρίβει, ακρωτηριάζομαι, ισοπεδώνομαι. Πεθαίνω της δίψας, πνίγομαι, δε μπορώ να φωνάξω. Τούτο μοιάζει με κόλαση, με αιώνιο βασανιστήριο! Δείτε τις φλόγες πως θεριεύουν! 
Όπως μου πρέπει καίγομαι. Εμπρός, Διάβολε!

Αμυδρά μετανοημένος στράφηκα στο καλό και στην ευτυχία, λύτρωση. Πώς να περιγράψω το όραμά μου, πυκνός της κόλασης ο αέρας, δε χωράει ύμνους! Υπήρχαν μυριάδες χαριτωμένων πλασμάτων, ένα αβρό κονσέρτο ιερής μουσικής, η δύναμη και η ειρήνη, οι ευγενείς φιλοδοξίες, και δεν ξέρω τι ακόμα.

Ευγενείς φιλοδοξίες!

Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός!  εάν υποθέσουμε, ότι η κατάρα είναι αιώνια! Βέβαια εάν κάποιος θέλει ν’ ακρωτηριαστεί, δεν είναι καταδικασμένος; Με φαντάζομαι στην Κόλαση, επομένως είμαι. Τούτο είναι κατήχηση εν δράση. Είμαι δέσμιος του βαπτίσματός μου. Γονείς μου, καταστρέψατε τη ζωή μου, όπως τη δική σας. Αθώο μου αγόρι!  Η κόλαση, δεν μπορεί να εναντιωθεί στους παγανιστές, κι είμαστε ακόμα ζωντανοί! Αργότερα, οι απολαύσεις της καταδίκης θα γίνουν βαθύτερες. Ένα έγκλημα, γρήγορο, θα μου επέτρεπε την ανυπαρξία, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου των ανθρώπων.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

πως φτάσαμε εδώ...

Ευφυολογήματα...



Ένας Έλληνας τρώει ήσυχα-ήσυχα το δείπνο του, σε ένα εστιατόριο, όταν ένας τυπικός Αμερικάνος τουρίστας, μασώντας προκλητικά τσίχλα, έρχεται και κάθεται απροσκάλεστος δίπλα του.
Ο ΄Έλληνας τον αγνοεί, και ο Αμερικάνος δυσαρεστημένος, ξεκινάει την παρακάτω κουβέντα.
Aμερικάνος: Τρώτε ολόκληρο το ψωμί, εσείς οι Έλληνες;
Έλληνας (βαριεστημένα): Φυσικά.
Αμερικάνος: Εμείς όχι. Τρώμε μόνο το εσωτερικό, το εξωτερικό το βάζουμε σε ένα κοντέινερ, το ανακυκλώνουμε, το κάνουμε κρουασάν και τα πουλάμε στους Έλληνες.
Ο Έλληνας ακούει ατάραχος.
Αμερικάνος: Τρώτε μαρμελάδα εσείς οι Έλληνες;
Έλληνας: Φυσικά.
Αμερικάνος: Εμείς πάλι όχι. Τρώμε φρέσκα φρούτα. Τα υπολείμματα, κουκούτσια, φλούδες, κλπ, τα βάζουμε σε ένα κοντέινερ, το ανακυκλώνουμε, τα κάνουμε μαρμελάδα και τα πουλάμε στους Έλληνες.
Ατάραχος ο Έλληνας τον ακούει δίχως να μειδιάσει. Και ρωτά με τη σειρά του.
Έλληνας: Τα προφυλακτικά τι τα κάνετε αφού πηδήξετε;
Αμερικάνος: Τα πετάμε φυσικά.
Έλληνας: Εμείς, πάλι, όχι. Τα βάζουμε σε ένα κοντέινερ, το ανακυκλώνουμε, τα κάνουμε τσίχλες και τα πουλάμε στους Αμερικάνους. Αυτά με άρωμα φρούτων γίνονται ανάρπαστα!

                             ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κάτι τέτοιες μαλακίες σκέφτονται, και λέγανε χρόνια τώρα οι ξύπνιοι, γιαυτό μας πήρανε τα σώβρακα και μας ξυρίσαν κιόλας, για να πλέξουν κουρελούδες....

Και μετά, μου λες, για δεν σου γράφω....

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ακούς;

Ποιος, ακούει την σκέψη του...

Ποιος, χαράσσει την ρότα του, με πλοηγό τα όνειρά του...

Ποιος, αφουγκράζεται το τραγούδι της καρδιά του...

Ποιος, άκουσε το φτερούγισμα της ψυχής του...
Κι έσπασε για πάντα, το ξύλινο κλουβί της;

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Πτήσεις...



Βιβλιοπρόταση...






" Πετάω, Ζορμπά! Μπορώ και πετάω!" έκρουζε τρισευτυχισμένη από την απεραντοσύνη του γκρίζου ουρανού. Ο άνθρωπος χάιδεψε το σβέρκο του γάτου. "Εντάξει, γάτε. Τα καταφέραμε" είπε αναστενάζοντας. "Ναι" νιαούρισε ο Ζορμπάς. " Στο τέλος του κενού κατάλαβα το πιο σημαντικό". "Α, ναι; Και τι είναι το πιο σημαντικό;" ρώτησε ο άνθρωπος. "Πως πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει..."



LUIS SEPULVEDA: "H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΣΕ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ" Εκδόσεις: Opera

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Ο Ιππότης και ο δράκοντας...

...Κι ο Έθελντρεντ, που απ' την φύση του ήταν γενναίος και που το κρασί, τον είχε κάνει ακόμα πιο τολμηρό, δεν είχε άλλη υπομονή για κουβέντες με τον ερημίτη, που, εδώ που τα λέμε, ήταν πεισματάρης και κακότροπος.
Καθώς ένιωθε την βροχή να πέφτει στους ώμους του, και φοβούμενος πως σε λίγο θα ξεσπούσε η καταιγίδα, σήκωσε το κοντάρι του και, καταφέρνοντας κάμποσα χτυπήματα στην πόρτα, έκανε γρήγορα χώρο για να περάσει μέσα το γαντοφορεμένο χέρι του. Και τώρα,τραβώντας την πόρτα με δύναμη, την έσπασε, κι έσκισε τα σανίδια' κι ο κρότος απ' το ξερό, κούφιο ξύλο αντήχησε σε όλο το δάσος.

Μα, όταν ο καλός ιππότης Έθελντρεντ, άνοιξε την πόρτα και μπήκε, στάθηκε γεμάτος οργή και κατάπληξη, γιατί δεν είδε πουθενά τον ερημίτη, στην θέση του καθόταν ένας τεράστιος λεπιδωτός δράκοντας, με γλώσσα που πετούσε φλόγες. και φυλούσε ένα χρυσό παλάτι, με ασημένιο πάτωμα.
Στον τοίχο, κρέμονταν μια αστραφτερή, χάλκινη ασπίδα, που χε πάνω χαραγμένους αυτούς τους στίχους:
Αν, σε αυτόν τον χώρο μπεις, θα σαι ο κατακτητής.
Αν, τον δράκοντα σκοτώσεις, την ασπίδα θα ζωστείς.

Κι, ο Έθελντρεντ, σήκωσε το ρόπαλο του, και χτύπησε βαριά το κεφάλι του δράκοντα. Κι αυτός, έπεσε μπροστά στα πόδια του, αφήνοντας την τελευταία βρωμερή πνοή του, με μια στριγκλιά, τόσο σκληρή, τόσο τρομακτική, και διαπεραστική, ώστε ο Έθελντρεντ αναγκάστηκε να κλείσει τα αυτιά του με τα χέρια, για να μην ακούει αυτόν τον φοβερό ήχο, που όμοιός του δεν είχε ξανακουστεί.

Και τώρα ο ιππότης, αφού γλύτωσε από την τρομερή μανία του δράκοντα, έφερε στον νου του την χάλκινη ασπίδα, και σκέφτηκε πως είχαν λυθεί τα μάγια που την έδεναν.
Έκανε πέρα το κουφάρι που ήταν σωριασμένο εμπρός του, και πλησίασε γενναία στο ασημοστρωμένο δάπεδο του κάστρου, όπου, από πάνω, στον τοίχο, κρεμόνταν η ασπίδα.
Και, χωρίς καν, να προλάβει να την αγγίξει, αυτή έπεσε στα πόδια του, πάνω στο ασημένιο πάτωμα, με έναν τρομερό, κουδουνιστό ήχο....

Ο τρελός Τρίστ του Λάνσελοτ Κάνινγκ

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Απλές διαπιστώσεις...και σκέψεις

Προς γνώσιν και συμμόρφωσις...!!!

Να σε πω την εξής εμπειρική διαπίστωση...
Όταν, άτομα ανέραστα και μίζερα, βλέπουν ένα ζευγάρι που δεν υπολογίζει "μπακαλίστικα" το κόστος μιας δημόσιας έκθεσης, κι εκφράζει τα συναισθήματά του απερίφραστα, αφηνιάζουν...!

Κι εφ' όσον, εξ ορισμού, αδυνατούν να συλλάβουν μα και να βιώσουν, το μέγεθος ενός αληθινού κι αγνού συναισθήματος, εφευρίσκουν τρόπους για να χωθούν σφήνα...
Ενίοτε, διαβάλουν τα μέλη του ζευγαριού μεταξύ τους, ή την πέφτουν αισχρώς θέλοντας να κλέψουν ότι οι ίδιοι στερούνται.!
Αγνοούν μια βασική αρχή όμως φιλαράκι, η αποδοχή, ο έρωτας κι η εμπιστοσύνη μιας καρδιάς απέναντι σε μια άλλη, κατακτάται με ειλικρίνεια, σεβασμό, και προσωπική μαγκιά...!!!
Τα υπόλοιπα, είναι απλά, για να γελάμε εμείς με τον σύντροφό μας, βλέποντας το μέγεθος της ανθρώπινης γελοιότητας και την κατάντια του κάθε κομπλεξικού...!!!

Και κλείνω εδώ το λογύδριο, κι ο νοών νοείτω...

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Φαντασία να χεις...

Όρεξη να κάνεις το δικό σου, και Φαντασία να χεις...
και στα παπάρια σου τους γράφεις...!

Κάποια, στιγμή, έρχεσαι αντιμέτωπος με την ωμή...ψυχρή πραγματικότητα...
Δεν έχω τίποτε...δεν θα μου δώσει κανείς τίποτε...δεν θα σκάσω κιόλας...!

Θεωρίες...Προσευχητάρια...Παπαρολογίες, κι ο καθένας έχει μια άποψη σαν του πρωκτού την οπή.!
Ρε σεις, πάρτε τα κουβαδάκια με τις μαλακίες σας, κι άμετε στα τσακίδια...
Το τι θα κάνω με την πάρτη μου είναι δικό μου θέμα...καθαρά κι αυστηρά, δια πελέκυος...!!!
Πουτάνα τα κάνω πολύ καλά και μονάχος μου, δεν χρειάστηκα ποτέ βοήθεια στην δημιουργία χάους κι αυτοκαταστροφής...οπότε, αφήστε να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι, να ζω τις δικές μου επιλογές...
Ναι, ζουρλοκουβέντες, μα πολύ αληθινές...!

Τι να τις κάνω τις ευχές, τα λόγια, και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη...όταν στο άλλο χέρι ξεπετάγεται κοφτερό το λεπίδι της κατάκρισης;
Έτσι φτάσαμε στου γκρεμού το βάθος...και μην παραμυθιάζεσαι, το ρέμα δεν υπήρξε ποτέ...
απλά, στο λέγαν για να την δεις ήρωας και να χορέψεις του Ζαλόγγου τις γυροβολιές...!

Κι ύστερα, αναρωτιέσαι για' δεν σου γράφω...
Εδώ σε γελά το πετσί σου και δεν νιώθεις, όσα ζεις...στα μάτια σου θα στηριχτείς μπας και καταλάβεις την γραφή μου;

Σαν δεν σε θέλει το χωριό...
μην ρωτάς για του παπά το σπίτι...!

Έτσι, τόσο απλά...και ζόρικα...

Α, και που 'σαι; Φαντασία δεν πουλάνε...όσο για την  όρεξη, έρχεται κι αυτή μαζί με τα παπάρια...
ή τα χεις ή απλά κοιτάς την ζούρλια κι απορείς...!


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Αναγνωστήριο και Ξωτικά

Ένα από τα αγαπημένα μου θέματα για ανάγνωση είναι οι φανταστικές ιστορίες.
Αδυναμία σε Θρύλους, Δράκους και Ξωτικά...και φυσικά σε αυτόν τον χώρο δεν κυριαρχεί μονάχα ο Τόλκιν...
Έτσι προέκυψε και η ανακάλυψη της σειράς του Τέρι Μπρούκς με τις ιστορίες των Σανάρα...!

Η επική σειρά φαντασίας του Terry Brooks ξεκίνησε το ταξίδι της το 1977, όταν εκδόθηκε το Σπαθί των Σανάρα. Ανήκε στο ίδιο είδος με τον ’ρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά οι περισσότεροι εκδότες πίστευαν τότε ότι το είδος αυτό δεν είχε κανένα μέλλον. Όμως, με την τεράστια επιτυχία που σημείωσε το πρώτο βιβλίο της σειράς, ο Τέρρυ Μπρουκς διέψευσε τους κριτικούς και έκτοτε έχει εμπλουτίσει τη λογοτεχνία του φανταστικού με άλλα δεκατέσσερα μυθιστορήματα του κόσμου των Σανάρα.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Θαλασσοκρατορίες

Θάλασσα

Θάλασσα πάρε μου τούτες τις νύχτες
και σκέπασέ τες με τα κύματά σου,
τώρα έχουν πάψει πια οι ωροδείκτες
σ’ άκουσε ο χρόνος μου που του 'πες «στάσου!».

Θάλασσα την αυγή που αλλάζεις χρώμα
και στον ορίζοντα γλυκά ροδίζεις
γίνεσαι της ψυχής γαλήνιο στρώμα
κι «έλα στα σπλάχνα μου» μου ψιθυρίζεις.

Θάλασσα μ’ έλουσες νερό και αρμύρα
όταν βαπτίσθηκα μες στον αφρό σου
κι έγινες μέσα μου άγρια πλημμύρα
μάνα αέναης, αρχαίας δρόσου.

Θάλασσα ο νους μου στην καρδιά μου ράβει
τα γαλανά σου αλλόκοτα κεντίδια
και γω τον πόθο μου κάνω καράβι
στην αγκαλιά σου να γευτώ ταξίδια

Φωτιά στον πάγο - Κώστας Σφενδουράκης


Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Η Μαγδαληνή κατά το θρύλο



Απόσπασμα απ' το ομότιτλο, του Ηλία Λάγιου

… που ένα κρατεί στα μάτια της, και χίλια μύρια λήγει τα,

προβαίνει η κόρη της ντροπής με στάμνα μυροφόρο,

όσα κατέχει το κορμί δε μίλησαν τ’ ανεξήγητα,

κι ειν’ το βυζί της προσφορά, κι ειν’ η κοιλιά της δώρο. […]


Και, κρούει τη θύρα, τη θύρα του σπιτιού, τη θύρα του παραδείσου

να γένει η πόρνη, λιγερό κι απάρθενο κοράσι,

κρυφονεραϊδογέννητη, σταίνεις βωμό το χάδι σου,

κι είσαι νεράντζι, μανταρίνι, κόκκινο κεράσι.


Τον βλέπει, φύλλα τρέμουνε τα μυρισμένα χείλη της,

κι ως τη θωρεί, στα πόδια του, σαν τρομασμένο αλάφι,

κρατεί το, τάχα, μυστικό της δέησης της αμίλητης,

σα σφιχτοχέρης, που στο στρώμα κρύβει το χρυσάφι.


Κύριος πορεύεται, σιγή διδάσκει τ’ αποκάρωμα,

όπου γυμνή, ανυπόδητη, ομοιώνεται τη σάρκα.

Σπάζει στα πόδια του το βάζο, εκχέεται πλούτος τ’ άρωμα,

μα δεν ταξίδεψεν ο Αδάμ στων Μάγδαλων τη βάρκα.


Στριγγά αντιφώνησε ο Θωμάς κι έγρουξ’ ο Γιούδας γύρω της,

να πουληθεί και τα λεφτά να πάνε για τη φτώχια.

Μα, δίχτυ που κρυφάπλωσε, ειν’ το χυμένο μύρο της,

να πιάσει, κάθε αρσενικό πουλί, μέσα στα βρόχια.


Κι ο δάσκαλος δεν έσκυψε, να βυθιστεί στο ευώδισμα,

που απ’ την κοιλιάν ανάβρυσε στις απαλές λαγόνες.

Σαν τον τυφλό, στου κρυφανθού το νοτισμένο ρόδισμα,

στέρφα τα χρόνια γεύεται στους άτρεπτους αιώνες.


Μα, βγαίνει απ’ το θνητό κορμί, πέρα απ’ την άφραστη ύλη του,

καταλαλιά κι επίκληση, το σμίξιμο μαζί της.

Λυγμός του ανέραστου και πόθος άμετρος του αφίλητου,

Πούλια από φως κι Αυγερινός του αιδοίου κι Αποσπερίτης. […]”

( Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία, Ηλίας Λάγιος )


Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Εμείς...τι θα κάναμε εμείς;


Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε. "Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;" Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.

Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο. Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές. Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.

Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση. Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει. Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..." Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.." Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!" Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."

Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."

Ο Shay έφτασε τρέχοντας αδέξια στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, κυρίες, κύριοι, ...ο επίλογος..
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.

Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα επιλέξεις κι εσυ, τα άτομα στα οποία θα το στείλεις. Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω σ' εκείνους, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς; ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο; 

Ένας είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα κι εσύ, έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφήδηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Όχι όμως με τον γελοίο τρόπο κάποιων, που χρησιμοποιούν παρόμοια eMail, που θυμίζουν κάποιες "ανόητες απειλές", του στύλ: στείλτο σε τόσα άτομα, αλοιώς θα έχεις κακή τύχη και παρόμοιες μ@λ@κίες..
Νομίζω πως κάτι τέτοιο, θα πρόσβαλε κάθε έννοια νοημοσύνης και την μνήμη του Shay..

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"

Κάνε το σωστό, απλά προώθησέ το μέσα απο το blog σου, ή δώσε το Link και σε άλλους αν σου άρεσε, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός.. 

...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.

Νίκος Ράμμος (ΑΑΤΟΝ) 


(Υ.Γ. Ξέρω πως θα το δω να αναδημοσιεύεται αρκετές φορές, σε αρκετά ιστολόγια. Πολλοί θα το θεωρήσουν φανταστική ιστορία, άλλοι θα το θεωρήσουν Spam και άλλοι σαν κάποιο συνηθισμένο Chain-mail.
Ελπίζω, όπως κι αν το θεωρήσουν, τουλλάχιστον να αισθανθούν το νόημα.. την πηγή έτσι κι αλλιώς δεν θα την αναφέρουν οι περισότεροι, και με το δίκιο τους, οι πιο πολλοί δεν με γνωρίζουν καν, μα δεν πειράζει, αρκεί "να το νοιώσουν")

Από το blog του φίλου μου ΑΑΤΟΝ... 

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Ιστορίες της χάντρας

To κομπολόι και η ιστορία του
«Θα το δώσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι», τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Δεν είναι, όμως, το μοναδικό ελληνικό λαϊκό τραγούδι που αναφέρεται στο κομπολόι. Αυτό που συνοδεύει καημούς, έρωτες και βάσανα κι έχει συνδεθεί στη συνείδηση του κόσμου με τη μαγκιά, τον τσαμπουκά. Ωστόσο, το κομπολόι ή μπεγλέρι ξεκίνησε για να εξυπηρετήσει την ανάγκη επικοινωνίας του ανθρώπου με τον θεό.

Η ιστορία του κομπολογιού φαίνεται ότι χάνεται στο βάθος της ιστορίας. Εικάζεται ότι το πρώτο κομπολόι δημιουργήθηκε από κάποιον μοναχό στην Αρχαία Ινδία, μεταξύ 800-500 πΧ. Αφορμή για τη δημιουργία του κομπολογιού ήταν να καλυφθεί η πρακτική ανάγκη του μοναχού που έπρεπε να κάνει με απόλυτη συγκέντρωση ένα συγκεκριμένο αριθμό προσευχών.

Από τη μία πλευρά όμως, δεν ήξεραν όλοι να μετράνε, ενώ από την άλλη και να ήξεραν, πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να παραλειφθεί κάποια προσευχή ή να ειπωθεί κάποια παραπάνω, ενώ η έγνοια του μετρήματος θα αποσπούσε το νου από την προσήλωση στην προσευχή. Ο κανόνας έλεγε: «108 προσευχές ακριβώς».

Έτσι, δόθηκε η λύση που έμελλε να εξυπηρετήσει όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Πέρασε σε ένα σκοινάκι εκατόν οκτώ κουκούτσια διάτρητα και έδεσε τις δύο άκρες του τοποθετώντας εκεί μία φουντίτσα, για να ξέρουν που ξεκινά και που σταματά το μέτρημα. Έτσι γεννήθηκε το κομπολόι. Οι Ινδοί σήμερα ονομάζουν το κομπολόι «τζαμπάλα», που σημαίνει «γιρλάντα της προσευχής και της επανάληψης των ονομάτων του θεού, που καταστρέφει τις αμαρτίες και ελευθερώνει από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου» και πρέπει να έχει 108 χάντρες.

The Highwayman


Το "Highwayman" είναι ένα αφηγηματικό ποίημα, που γράφτηκε από τον Alfred Noyes, και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό Blackwood τον Αύγουστο του 1906. Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στη συλλογή Noyes, Σαράντα ναυτικά τραγούδια και άλλα ποιήματα, για να γίνει μια άμεση επιτυχία....

Το ποίημα, διαδραματίζεται στην Αγγλία του 18ου αιώνα, κι αφηγείται την ιστορία ενός ανώνυμου ληστή, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Bess, την κόρη ενός ιδιοκτήτη πανδοχείου. Προδομένος στις αρχές από τον Tim, έναν ιπποκόμο (σταβλίτη), αντίζηλό του για την καρδιά της όμορφης κόρης, ο ληστής μας δραπετεύει από την ενέδρα, όταν η Bess θυσιάζει τη ζωή της για να τον προειδοποιήσει. Μαθαίνοντας κατόπιν για τον θάνατό της και ο ίδιος πεθαίνει, σε μια μάταιη προσπάθεια εκδίκησης, όταν συνεπλάκη στον δημόσιο δρόμο. Στην τελική στροφή, του ποιήματος, τα φαντάσματα των εραστών θα συναντηθούν και πάλι στις νύχτες του χειμώνα.

Το ποίημα γράφτηκε την εποχή που ο 24χρονος τότε Noyes έμεινε για ένα διάστημα στην εξοχή σε μια ερημική τοποθεσία του Δυτικού Surrey γνωστή ως Bagshot Heath, όπου είχε νοικιάσει μια αγροικία...
Στην αυτοβιογραφία του ο Νoyes, θυμήθηκε: Το Bagshot Heath, εκείνες τις ημέρες ήταν ένα άγριο κομμάτι της χώρας, με όλα τα ρείκια και τα πευκοδάση. Το Highwayman το εμπνεύστηκα, μια θορυβώδη νύχτα, όταν ο ήχος του ανέμου στα πεύκα μου έδωσε την πρώτη γραμμή.... Το ποίημα ολοκληρώθηκε σε περίπου δύο ημέρες.

Αυτό το ποίημα ερμηνεύει με τον δικό της μοναδικό τρόπο κι η Loreena...
Οφείλω να ομολογήσω, πως με γοήτευσε τόσο η φωνή της, που πέραν της δισκογραφίας που παρακολουθώ, μπήκα στην διαδικασία να ερευνήσω τα άνωθεν στοιχεία του ποιήματος... Βλέπετε, εμείς οι μεσόγειοι γοητευόμαστε πάντα από ιστορίες έρωτα, και θρύλους.....
 http://youtu.be/UvKBPr71dhA

Λογότυπο Αστραπής

zwani.com myspace graphic comments
Πατώντας

Εδώ

Θα λάβετε το λογότυπό μου
στο BLOG σας
Αστραπή