Απάνω σε ένα στίχο

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους Τomas Elliot

Αγαπημένος ποιητής ο Elliot απ τα μικράτα μου και πάντα η σχεδόν πάντα τόσο σημερινά τα λόγια του. Τα άκουσα πάλι χτες μελοποιημένα από μια μπάντα που κι αυτή κάποτε σημάδεψε το είναι μου με τον δικό της τρόπο. Κι αυτόματα γεννήθηκαν εικόνες κι άρχισαν κάποιοι παράξενοι ίσως συνειρμοί μέχρι που μου διέκοψαν την συντροφιά με τον Μορφέα. 

Ένας χοντρός που αντικρινά του εγώ φαντάζω μανεκέν, να σκούζει και να οδύρεται μαζί τα φάγαμε, Όχι ρε "μάγκα" εγώ και κάποιοι άλλοι πολλοι μονάχα πίναμε κρασάκι απ το χωριό μας με κάνα τυράκι αγορασμένο απ το μπακάλη της γειτονιάς. Κι αυτό κάνα σάββατο που έπεφτε το μεροκάματο και ζεστό ακόμα μας έτρωγε την χούφτα. Εσύ και το σινάφι σου ροκανίσατε τα πάντα σαν τερμίτες.


Μια παλαβή που ακόμα δεν απογαλάκτισε το επαναστατικό της παρελθόν μα με γιομάτες τσέπες να μου μιλά ακόμα για κομούνες και κοινόβιες κολεκτίβες μη εννοώντας να πάρει χαμπάρι πως πέθανε ο μακαρίτης, πάει θαύτονε επιτέλους ειν' αποκρουστικό πια το θέαμα μιας δημοσίας αποσύνθεσης. Ευχαριστώ σας δεν θα πάρω άλλη σφαγή με τα κονσερβοκούτια.


Ένας τάχατε μου επιτεύξιμος πατριώτης που χει για όλα μια λύση και κάθε τρεις και δυο τις ξεφουρνίζει ωσάν τον μάγο θαυματοποιό που βγάζει κουνελάκια και κομφετί απ το ημίψηλο καπέλο που δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο. Δεν ξέρω ρε συ κυριούλι κονομημένος είσαι και το λες, διαφημιστής μάλιστα τρανός που τώρα πλασάρεις τη μουτσούνα σου. Αυτοί πο χεις γύρω σου όμως να κάτι μου κάνει η γυαλάδα που κουβαλάν στο μάτι. Άσε κι έχω τα δικά μου στοιχειά να κυνηγάω δώθε κείθε.


Άλλος ένας ευτραφής μπεμπούλης που σαν του τέλειωνε η κρεμούλα του τ΄έριχνε στα παϊδάκια και τώρα κάνει τις κλειστές του, αφού μαζί με κάτι άλλους ξύπνιους μπόμπιρες σούφρωσαν όλα τα βάζα με το γλυκό που χε η γιαγιά στο ράφι. Ρε συ μπουλουκάκο για έλα να παίξουμε κι αμπάριζα μόνο κρυφτό θα παίζεις μοναχός σου; Έλα καλό μου παιδάκι έλα, και κρύβω την βέργα για την ώρα θα στην φανερώσω έπειτα να αρπάξεις τις χρονιάς σου.


Κάτι τυπάκια που κοπίασαν ακάλεστα για φιλοξενία στο καλύβι μου και τώρα δεν τους κάνει το φαγί μου, κάνουνε λέει αποχή και μου ζητάν δικό τους οικόπεδο, με μεζονέτα να χει και θέα θάλασσα κι ότι άλλο σκαρφιστεί ο νους τους. Ρε ουστ δε φτάνει που τρυπώσατε απ το παραθύρι μ όλο σας το θράσσος έχετε κι απαιτήσεις. Και σε όλα αυτά έχω και κάτι γειτόνους καλοθελητάδες να σιγοντάρουν τη φαρσοκωμωδία και να μου λεν πως δεν έχω φιλότιμο και που η ξακουστή του Ξένιου Δια η θυγατέρα; Η φιλοξενία ντε. Αμ μια πατσά ακαθάριστη που θέλουτε εσείς στα μούτρα, ηδονοβλεψίες εμπρηστές που ψάχνεται να δείτε μια άλλη Ρώμη να καίγεται.


Να και το παιδί μπουζόκλειδο. Ο Μέγας Βασιλιάς καρνάβαλος που χει κάθε μέρα γιορτή που ζει στην καρακοσμάρα του που πε το αλήστου μνήμης ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι οι Αυνανιστές τον πίστεψαν, υποδεχόμενοι την κουστωδία του μετά Βαΐων και Κλάδων. Αυτός που μου φερε τώρα κάτι Βδέλες εισαγόμενες να μου κάνουν διαρκή αφαίμαξη μπας και με σώσουν απ την μολυσματική μου ασθένεια...Να κλάψω η να γελάσω; Να πάρω τα όρη η τα βουνά; Να αρπάξω κάνα κοντοράβδι και να μη μείνει παΐδι για παΐδι; Αμ δε θα σας κάνω καμιά χάρη λαμόγια θα μεταμορφωθώ σε Φοίνικα και ναι μες απ την στάχτη μου θα αναστηθώ με άλλες δυνάμεις κι άλλη πλέον γνώση, για να σας ρίξω στον Καιάδα της ανυπαρξίας και πιστέψτε με δεν πρόκειται να σας ξεχάσω κι όταν κι όποτε ξαναβλέπω τον σπόρο σας να βλασταίνει, τσακ! κόψιμο και στην φωτιά! για να χαθεί για πάντα τούτη η φύτρα. το δις εξ αμαρτείν δεν παίζει άλλο...




Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Έτσι τελειώνει ο κόσμος


Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα κλαψούρισμα....