Επάνοδος;

Μετά την απουσία μου (λόγω ασθενείας) επανέρχομαι με χίλιες μύριες σκέψεις κι άλλους τόσους προβληματισμούς. Όχι δεν θα πω το κλισέ τι είναι ο άνθρωπος με την έννοια του μηδαμινού μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Θα αραξοβολίσω στην ματαιοδοξία του άφρονα που μονίμως επιδιώκει να μονοπωλεί την προσοχή των άλλων αλλα ταυτόχρονα αποστρέφεται τα σχόλια- επικρίσεις όταν αυτα δεν του γαργαλίζουν την επαίρουσα ακοή.

'Ισως να απορήσει κανείς με τα γραφόμενα, μα τόσες μέρες κλινήρης πάτησα μια άτυπη συμφωνία με τον εαυτό μου να μην παρακολουθώ tv. Αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σαστίσω και να γεννηθεί το παλιό ερώτημα: "είν στραβό το πέλαγος, ή στραβά αρμενίζουμε";
 Κάπου εκεί λοιπόν επέστρεψα στην αρχική μου άρνηση να παρακολουθώ tv κι άρχισαν να με τρώνε οι σκέψεις απ' την στιγμή που πίεσα το of. Τι στα κομάτια σκέφτονται-θέλουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι μα κυρίως οι απαρχαιομένοι Φωστήρες που ξεπετάγονται σαν λαγουδάκια απ' του μάγου το καπέλο,για να μας καταθέσουν την άποψη τους, την παπαριά τους και το παραμύθι τους; Κι όταν λέμε Παραμύθι ναι λέμε με Πι κεφαλαίο επιβλητικό που όμως μήτε αρχή έχει μήτε μέσο ούτε όμως και τέλος... Καμία σχέση με τους επίδοξους μα άκομψους παραμυθάδες προγενέστερης δεκαετίας που απλά τους απαντούσαμε: "καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει Δράκο". Κάναν φιλότιμες προσπάθειες οι άνθρωποι να πλασάρουν το παραμύθι και ξεχνούσαν, σχεδόν πάντα την καταλυτική φιγούρα ενός Δράκου......

Αυτοί εδώ σήμερα δεν ξέρουν γιατί βρέθηκαν στο όποιο βήμα, τι ακριβώς θέλουν να μας πουν (ιστορία, παραμύθι, μαλ@κία;) καίγονται όμως κρυφά και φανερά να μας καταθέσουν την φάτσα τους για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο σχολιάζοντας ακόμα και τον τρόπο που κάνει μανικιούρ ο μπάμπουρας φτάνει να ξεπεράσουν την άποψη του Warhol.(θεωρόντας τη μαλ@κία).  Και κάπου εδώ αρχίζει μια παράσταση που άλλοτε είναι κωμωδία άλλοτε δράμα και στη μέση ένα θριλεράκι...
Αυτοί όμως που ξέρουν είναι όλοι όσοι διαχειρίζονται αυτό το υπερθέαμα μιας και περί αυτού πρόκειται, γιατί πώς αλλιώς θα αναζητήσει κανείς κάτι δήθεν πιό σοβαροφανές ώστε να μπορέσουν να σερβίρουν τους πιο ακραίους φόβους μας στην ώρα της τρομολαγνείας. Πως αλλιώς θα τρυπώσουν οι θεωρίες και οι πολιτικές ξεβρακώματος, πως θα μας βάζουν στο παιχνίδι αντιζηλίας- διαφωνίας κι άλλων πανέμορφων κορασίδων απ' το ίδιο σόι. Παράσταση για εμάς που αρχίζει από εμάς και καταλήγει σε εμάς... Όλοι ή σχεδόν όλοι, θέλουν κάτι να πουν κι η λαχτάρα αυτή τους απορροφά τόσο ώστε δεν ξέρουν τι να πούν.... Άλλα αντ΄άλλα της Παρασκευής το γάλα... Ανοίγουν την σκήνη εν γνώση ή εν αγνοία τους μα πάντα με γνώμωνα την ματαιοδοξία, για τους λαμπρούς πρωταγωνιστές  που σπερμολογούν φιλοσοφίες, φιλελεύθερου δόγματος με τρόπο, ας απλώσουμε τώρα την μπουγάδα μας να λιαστεί. Κάπως έτσι παγιδεύονται συνειδήσεις που βλέπουν μόνο τα απλωμένα δήθεν ασπρόρουχα αλλά δεν παρατηρούν το θέατρο σκιών που πρόκειται να παίξουν στον μπερντέ...
Έτσι ή σχεδόν έτσι μας πήραν το Φιλότιμο, την Ταυτότητα-ιδιότητα, την Αξιοπρέπεια και τώρα την Φωνή. ΄Ετσι η Εθνική Ιστορία πάει περίπατο σαν την παρθενιά της νεαράς απ' τον επιδέξιο διακορέα....
Κι εδώ έρχεται η ώρα του προσωπικού προβληματισμού για τον καθένα, έρχεται το σαράκι για τον σκεπτόμενο κι η ώρα για την ιεροτελεστία αναζήτησης Ηδονής από τον οπαδό του Αυνάν που με χέρια υψωμένα περιμένει την στιγμή της αλύπητης μαστιγώσεως....

 Ματαιοδοξία είπαμε και να που καταλήξαμε... Σάμπως για μιά παρόμοια αφορμή δεν ανταμώσαμε όλοι εδώ; Ή μπας κι ήταν για μια στιγμή μαλ@κιας... Σχόλια Συμπεράσματα, δικά τους μα η επάνοδος δικιά μας...