Στην δουλειά μιλάνε ο Τάκης με τον Μήτσο : -Τάκη, παρακολουθώ μαθήματα στο ανοιχτό πανεπιστήμιο 5 μήνες τώρα, και έχω εξετάσεις στο τέλος της εβδομάδας. Μαθαίνουμε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Για παράδειγμα, ξέρεις ποιος είναι ο Γκράχαμ Μπελ ;
-Όχι
-Είναι ο εφευρέτης του τηλεφώνου. Αν πήγαινες και εσύ στο ανοιχτό πανεπιστήμιο θα το ήξερες.
Την επομένη γίνεται πάλι η ίδια συζήτηση. -Ξέρεις ποιος είναι ο Αλέξανδρος Δουμάς ;
-Όχι.
-Είναι αυτός που έγραψε τους «3 Σωματοφύλακες». Αν πήγαινες στο ανοιχτό πανεπιστήμιο θα το ήξερες.
Την άλλη μέρα, πάλι ξανά : -Και ξέρεις ποιος είναι ο Ζαν Ζακ Ρουσώ ;
-Όχι
-Είναι ο συγγραφέας των «Εξομολογήσεων». Αν ήσουν στο ανοιχτό πανεπιστήμιο θα το ήξερες.
Αλλά, αυτή την φορά τα παίρνει στο κρανίο ο Τάκης και του λέει : -Και εσύ ξέρεις ποιος είναι ο Νίκος Φυστικόπουλος ;
-Όχι.
-Είναι αυτός που "φυστικώνει" την γυναίκα σου! Αν είχες σταματήσει το ανοιχτό πανεπιστήμιο και πήγαινες και στο σπίτι σου, θα το ήξερες...!!!
Ήταν ένας πάμπλουτος Εβραίος που είχε 3 γιους . Όταν κάποτε αρρώστησε βαριά, και νιώθοντας πως πλησιάζει το τέλος, καλεί τα παιδιά του και τους λέει: - Παιδιά μου...νοιώθω ότι θα σας αφήσω χρόνους, να έχετε την ευχή μου . Αλλά όταν πεθάνω...σας παρακαλώ να μου βάλετε μερικά χρήματα στο φέρετρο, εκεί που θα πάω να έχω κι εγώ λεφτά για τις ανάγκες μου . Πεθαίνει λοιπόν και στη κηδεία, στέκονται οι δικοί του πάνω απ' το φέρετρο .
Σκύβει η μάνα τότε στον πρώτο γιο, και του λέει:
- Θυμάσαι που ο πατέρας σου, σας ζήτησε κάτι πριν πεθάνει ; Βγάζει ο Ισαάκ ένα εκατομμύριο από την τσέπη του, και το ρίχνει στο φέρετρο .
Το βλέπει ο Ιακώβ, βγάζει και αυτός ένα εκατομμύριο από την τσέπη του, και το ρίχνει στο φέρετρο .
Τι να κάνει ο τρίτος γιος ο Μωυσής , βγάζει το μπλοκ των επιταγών, κόβει μια επιταγή τριών εκατομμυρίων, σκύβει τη ρίχνει στο φέρετρο, και παίρνει πίσω τα δύο εκατομμύρια, λέγοντας - Καλοφάγωτα πατέρα τα λεφτά εκεί που θα πας...!!!
Δημήτρης Τόφαλος:
ο Ολυμπιονίκης αρσιβαρίστας, ο Κατάσκοπος, ο Πατριώτης, ο Μετανάστης, ο παλαιστής του κατς (νίκησε πάνω από 2000 αντιπάλους), ο Δάσκαλος του Λόντου, ο ερωτευμένος, ο άνθρωπος… ακολουθεί ολόκληρη η αυτοβιογραφία του Ολυμπιονίκη Δημήτρη Τόφαλου (1884 – 1966), όπως την δημοσίευσε η εφημερίδα “εμπρός” το 1953
Ποιος δεν είχε ακούσει, από εμάς τους παλιότερους, στα νιάτα μας, “μην τρως πολύ παιδάκι μου, θα γίνεις σαν τον Τόφαλο…” ή “έγινες Τόφαλος…” Πόσοι, όμως, γνωρίζουν σήμερα ποιος ήταν αυτός ο Τόφαλος, ο Δημήτρης Τόφαλος.
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος την ιστορία μας.
Στις 15 Νοεμβρίου 1966 ο Δημήτρης Τόφαλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών από πνευμονικό οίδημα και με 251 μετάλλια στη συλλογή του, κυρίως από την ελευθέρα πάλη, όχι την Ολυμπιακή, αλλά το λεγόμενο κατς.
Ο Louisiana Red (γεννημένος Iverson Minter στις 23 Μαρτίου1932, στο Bessemer της Αλαμπάμα των Ηνωμένων Πολιτειών "έφυγε" στις 25 Φεβρουαρίου 2012, στο Ανόβερο της Γερμανίας), ήταν ένας αφoαμερικανός μπλουζ κιθαρίστας, και τραγουδιστής, (που έπαιζε πολύ καλά, και φυσαρμόνικα) ο οποίος ηχογράφησε, περισσότερα από 50 άλμπουμ. Είναι γνωστός για το τραγούδι του "Sweet Blood Call".
Η μητέρα του πεθαίνει μια εβδομάδα μετά τη γέννα του από πνευμονία, ενώ το 1942 ο πατέρας του δολοφονείται από την Ku-Klux-Klan... Ο Louisiana, μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, κοιμάται στους δρόμους και κλέβει για να ζήσει. Η αστυνομία που τον συλλαμβάνει κάποια στιγμή, τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει το δίλημμα, φυλακή ή στρατός, και ο Red βρίσκεται να πολεμάει στην Κορέα, όπου και τραυματίζεται.!
Η μουσική του δραστηριότητα, αρχίζει στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '40, όταν πιτσιρικάς παίζει φυσαρμόνικα και κιθάρα στους δρόμους για πενταροδεκάρες. Το 1948 γνωρίζει τον Muddy Waters, ο οποίος γοητεύεται από τον πεισματάρη δωδεκάχρονο ορφανό και του μαθαίνει όλα όσα ξέρει, ανατρέφοντάς τον σαν το πνευματικό του παιδί. Τον δίδαξε τόσο καλά που, έγινε ο μοναδικός μουσικός του μπλουζ που έπαιζε σλάιντ, όπως ακριβώς και ο Muddy.!!!
Στη δεκαετία του '50 αρχίζει να ηχογραφεί με το ψευδώνυμο Crying Red ή Playboy Fuller. Στη συνέχεια υιοθετεί το Louisiana Red, είτε λόγω της Ινδιάνικης καταγωγής του, είτε εξαιτίας της σοσιαλιστικής του ιδεολογίας και δράσης στο κίνημα των Black Muslims και του Rev.Ike, στις αρχές της δεκαετίας του '60.
Ακολουθούν φεστιβάλ και περιοδείες με τους Albert King, Johnny Winter, Rory Gallagher, Eric Burdon, με τον οποίο και συμπρωταγωνιστεί στην ταινία "Comeback", αλλά και καταλυτικές συνεργασίες με τον John Lee Hooker και τον Jimmy Reed.
(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο):
Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, -δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.
Άφησε με να έρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο, τόσο αδιάφορη κι άυλη τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Άφησε με να έρθω μαζί σου...
24/3 η Βραδιά ανήκει στον Θεϊκό Rory...!
Παρακαλείστε όσοι πιστοί προσέλθετε με κατάνυξη,
στην λιτανεία προς Τιμήν Του κι αφήστε το θυμίαμα,
απ' τις μελωδίες Του να κατακλύσει τις καρδιές μας...!!!
Μια Βραδιά αφιερωμένη στον Έναν και Μοναδικό Rory Gallagher...!!!
Στην Δοξολογία, θα χοροστατήσει ο Χαρισματικός Barry Barnes.!
Aλλά και σε εκρηκτικά μονοπάτια southern κουλτούρας, κι εκρηκτικής riff-ολογίας που θα σας οδηγήσουν στην πιο ROCK βραδιά της ζωής σας!!!!
Το μόνο που σας ζητάμε, είναι να φέρετε τη καλή διάθεση, και τα υπόλοιπα αφήστε τα στους ειδήμονες: Barry Sinnerboy Barnes και τη παρέα του, Nostos και Big Ballz.
Σας περιμένουμε !
Είσοδος : 10€
Hello company.... Τι χαμπάρια ωρέ παιδιά;... Μεσημεριάζει, κι όσο να ναι μια σκέψη τι θα φάμε σήμερα πλανάται στον αέρα...
Κάτι σε λαχανικό, φτηνό...μην το παραβλέπουμε αυτό...γρήγορο και νόστιμο...! Με τις πιπεριές πως τα πάμε; Ναι, όχι καυτερές...αν και τις τιμώ ιδιαίτερα αυτές... με τις άλλες τις γλυκιές, τις κόκκινες απ την Φλώρινα...!
Το λοιπόν σήμερα Γεμιστές πιπεριές Φλωρίνης με πλιγούρι...! Αν κι αυτές γεμίζονται με ότι βάλει ο νους μας, όρεξη και φαντασία να υπάρχει, καθότι το 70% μιας πετυχημένης συνταγής είναι η φαντασία και η μίξη γεύσεων.! Αδιαμφισβήτητο κι Αδιαπραγμάτευτο...!!!
Φτιάξτε καφεδούμπες και μαζευτείτε ολόγυρα στο Rock μαγειρείο...και μιας κι είπα Rock, music please...! Μια ωραία διασκευή που ταιριάζει με την λιακάδα και την διάθεση... Joey Ramone - What a wonderful world...
Το λεπόν τους καφέδες ανά χείρας και εις τα ενδότερα της κουζίνας μας.!
Κι επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν...έχουν πάει για ψώνια! Τα υλικά μας είναι έτοιμα και μας αναμένουν στους πάγκους... Έχουμε και λέμε, λέμε κι έχουμε:
Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι κάποιες ερωτήσεις και σχόλια, γιατί κάποιος γράφει τις σκέψεις του και τι ευελπιστεί μέσα από αυτό. Από που πηγάζει το λεγόμενο "ταλέντο"που χουν μερικοί να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και τις πεποιθήσεις τους. Πως καταφέρνουν να αποτυπώνουν τον εσωτερικό τους άνθρωπο πάνω σε ένα λευκό φόντο αρχικά, που κατόπιν γίνονται μια ή δυο και τρεις όμορφες εικόνες που τις θαυμάζουμε, ή ένα είδωλο της θλιβερής πραγματικότητας που ζούμε.
Το καθένα από αυτά, σκοπό έχουν να αποφορτίσουν τον γράφοντα απ' όσα νιώθει και τον πνίγουν. Σπασμωδικές κραυγές αγωνίας, χαράς, έρωτα, ή πόνου, που πρέπει οπωσδήποτε να εκφράσει για να μην τον παρασύρει η θύελλα που βιώνει καθημερινά μέσα του και στον περίγυρό του. Απλά πράγματα.!
Και γιατί τα κοινοποιεί, αντί να τα κρατά για τον εαυτόν του; Μα ο λόγος έχει δύναμη καθότι ζωντανός οργανισμός. Δεν γίνεται να τον φυλακίσεις, αφού είναι παιδί της σκέψης κι έχει κληρονομήσει όλες τις ιδιότητες της μάνας του...! Το ανήσυχο πνεύμα, σκέφτεται...το δυναμικό, ή ρομαντικό ευαίσθητο πνεύμα, τις σκέψεις αυτές όπως και δήποτε νιώθει την ανάγκη να τις διοχετεύσει προς πάσα κατεύθυνση. Είναι σαν την εκπνοή, φύση αδύνατον να κρατάς την ανάσα σου και να μην την βγάλεις... θα σκάσεις απ την πίεση, κι απ την ανάγκη να πάρεις νέα ανάσα για να συνεχίσει η λειτουργία της καρδιάς.! Άρα θέλει καρδιά, κι ανάσες...πολλές ανάσες νου και σκέψεων.!!!
Και τι περιμένει ο γράφων από μας τώρα, και σε κάθε κοινωνικό δίκτυο μας κολλάει κι από ένα κειμενάκι του, ή τετράστιχο, το οποίο από μόνο του ζητάει απάντησή μας; Κι όσο και να μην θέλω δεν μπορώ να μην σκεφτώ κάτι, που συνήθως θα με κάνει να σχολιάσω;
Κι εδώ αρχίζει το παιχνίδι. Ο λόγος έσπειρε, ο νους καλλιεργεί κι η καρδιά θερίζει ότι καρποφόρησε.
Ανάλογα το έδαφος που έπεσε η σπορά, θα βγουν κι οι αντίστοιχες ποιότητες και ποσότητες καρπού.!
Ναι και πρέπει τώρα να συμμετάσχω εγώ στην ματαιοδοξία του "ψώνιου" που μου κότσαρε τις σκέψεις του και δεν με αφήνει σε ησυχία κάθε τρεις και λίγο. Είναι άραγε όντως έτσι;
Έχω αντίθετη άποψη την οποία πάντα αντιπαραθέτω στα οκνηρά πνεύματα ή στους κακόπιστους που θα ψάξουν πρώτα να βρουν το αρνητικό του πράγματος σε κάθε τι...κι η άποψη μου είναι γνωστή...!
Όλοι μας, πιστεύω έχουμε την ανάγκη συμμετοχής στις σκέψεις που δημοσιεύουμε, είτε για να γίνει διάλογος που είναι και το καλύτερο ώστε να αρχίσει το γλυκό ταξίδι μέσα στον λόγο, είτε κριτικά σχόλια για την γραφή μας, για να βελτιωθεί το γράψιμο μας....!
Ναι, μα έτσι προκύπτουν και διαφωνίες, και καμιά φορά και παρεξηγήσεις, κι άσε τώρα καλά είμαστε στην ησυχία μας και στο καβούκι μας...που να τρέχουμε τώρα σε περιπέτειες, κι άμα αυτό κι άμα κείνο, κι άμα το άλλο...κι αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ταν πατίνι...αρνητικό του αρνητικού ω άρνηση.
Και συχνά πυκνά, μένει μια πίκρα και στα δύο μέρη, ο μεν πως δεν τον κατάλαβαν γιαυτό δεν συμμετέχουν στις σκέψεις του. Κι ο δε, μα τι να πω αφού δεν έχω "χάρισμα" κι εγώ, θα πω κοτσάνες και μετά θα γελάνε με την πάρτη μου...άστο δεν λέει, ή για να μην κακοκαρδίσω το "φιλαράκι" ας συμφωνήσω κι εγώ με κάτι έξυπνο που πε ένας άλλος.!!!
Όσο για το ύφος, τον τρόπο, και το είδος γραφής των σχολίων, από πλευράς σχολιαστών, (μα κι όσων γράφουν γενικώς) είναι κατά την άποψη μου, σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στα σχολειά πιτσιρικάδες. Άλλοι πάλευαν με αντιγραφές και μπούσουλες, και μερικοί απλά το κάτεχαν, και ξεπέταγαν το θέμα σαν νερό, βγάζοντας κομμάτια απ την ψυχή και τον συναισθηματικό τους κόσμο... άλλωστε είν' σε όλους μας γνωστό, ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα κι όμοια.!
Ο καθένας, όπως μπορεί, κι ότι μπορεί γράφει, αρκεί να γίνεται με ειλικρίνεια κι αγνό πνεύμα.!!!
Μιας, κι έχω την άποψη, ότ και χοντράδα, αν πει κανείς, απ την στιγμή που λέγεται με πνεύμα αθώο και αγνά αισθήματα, δεν παρεξηγείται μήτε είναι μειονέκτημα για κανέναν.!
Σιγά σιγά, έρχεται κι η βελτίωση, ανάλογα τις ανάγκες μας, αν υστερούμε κάπου. Τι είναι άλλωστε όλα αυτά;
Μια απλή σχέση πνευματικού δούναι και λαβείν... κάτι σαν τα άμορφα κι άκομψα βράχια, στην ακροθαλασσιά. Εκεί, που σιγά σιγά έρχεται το κύμα, και τα κατεργάζεται λαξεύοντάς τα, και τους δίνει ένα όμορφο σχήμα.! (αυτό είναι μια εικόνα που χω πάντα μέσα μου, όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και συναναστροφές...είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας αρμονικής συνύπαρξης ετερόκλητων ατόμων και ομάδων...νόμοι της φύσης που δεν αλλάζουν, όποιος το δοκίμασε, έχασε την αρμονία)
Όπως λέγαμε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Μερικοί παίζουν τον ρόλο της θάλασσας, κι άλλοι τους βράχους, αν τα δεις παρέα, σαν σύνολο, αυτά φτιάχνουν μια θαλασσογραφία.
Βέβαια, σε όλο αυτό, υπάρχει πάντα η άμυνα του καθένα μας, κι έχει να κάνει με το κόστος της δημοσίας έκθεσης, στην διαδικασία ενός διαλόγου με ανταλλαγή απόψεων και προσωπικής εκτίμησης των πραγμάτων σε κάθε περίσταση.
Εκεί όμως, υπάρχει και κάτι το δυνατό, σχεδόν μαγικό του όλου θέματος. Μπράβο σε κείνον που τολμά να ξεπεράσει τις άμυνες, και τις όποιες του φοβίες.!
Στο τέλος, όλο αυτό λειτουργεί ως λυτρωτική αυτοκάθαρση για τον καθέναν. Στην ουσία είναι ανάγκη όλων η εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων, απλά δυστυχώς ορισμένοι την έχουν αδρανήσει.!
Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα. Αν όλα αυτά δεν υπήρχαν, φοβίες, ανασφάλειες, πονηρίες και κάθε τι που μας εμποδίζει να πράξουμε αυθορμήτως και να εκφράσουμε τα πάντα μέσα απ' τον λόγο, γραπτό ή ομιλούντα, σήμερα θα ταν πολύ διαφορετική η ζωή κι η αντίληψη μας. Το τι συμβαίνει γύρω μας είναι πασιφανές. Κι όμως εθελοτυφλούμε, αρνούμενοι να αποδεχθούμε την επικοινωνία, την αυτοκριτική μας, και κυρίως την έκφραση της σκέψης και της αίσθησης...!!!
Γνώση...η γνώση είναι δύναμη, και ξεκινά πρώτα απ το γνώθι σ' εαυτόν, όπως κάποτε μας μάθαιναν στα σχολειά μας. Ας μάθουμε ποιοι είμαστε, εν συνεχεία ας το αποδεχτούμε και βάσει αυτού να πορευτούμε.! Δεν γίνεται στην πατρίδα του διαλόγου, να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε με συλλογικότητα, κάνοντας υγιή διάλογο, με λογικές σκέψεις, και διαλλακτικό πνεύμα...!
Παρατήρησε κανείς, πόσα παράγωγα του λόγου, χρησιμοποιήθηκαν σε μια μόνο αράδα; Αυτή είναι η δύναμή του, να αναπαράγεται και να δημιουργεί κίνηση. Ο λόγος είναι ζωντανός οργανισμός είπαμε.!
Οπότε ας ξεκινήσουμε να τον χρησιμοποιούμε όπως του αρμόζει, σταματώντας να αναμασάμε σκέψεις άλλων και ψευτοκομπασμούς, όταν βλέπουμε τον χείμαρρο του λόγου σε κάποιους άλλους.!
Μην ξεχνάμε πως, όταν εμείς γράφαμε και μάλιστα "ζωγραφίζοντας" κάποιοι άλλοι ακόμη γρύλιζαν.
Κι αυτό λέγεται όχι με υπερηφάνεια της ματαιοδοξίας, μα σαν απλή διαπίστωση...
Ντόρος πολύς γίνεται, για την κάτωθι επιστολή διαμαρτυρίας και την μάζωξη υπογραφών για το θέμα του χρέους μας...
Λεν πως απαιτούνται ένα εκατομμύριο υπογραφές, γιατί σύντομα θα τεθεί σε ισχύ, σχετικός νόμος που θα δίνει την δυνατότητα για καθιέρωση κι εφαρμογή της "έκτακτης ανάγκης".! Λέτε; Μα δεν έχετε πάρει χαμπάρι το παιχνίδι που παίζεται; Αν θέλαν το πρόβλημα κάθε χώρας σαν την δική μας θα χε λυθεί σε μόλις 5 με 15 λεπτά. Μα δεν θέλουν.
Η επιχείρηση σχεδιάστηκε, στήθηκε και τώρα καρποφορεί... Ξεχνάμε τις αρχικές αντιρρήσεις της Γερμανίας για κουρέματα, για μείωση των επιτοκίων και στην τελική για άμεσο σχέδιο διάσωσης; Κι όλα αυτά πριν δυο χρονάκια...!
Ας δούμε όμως τι ζητάνε κι ευελπιστούν να πετύχουν με 1.000.000 υπογραφές ( απ' όλη την Ευρώπη)...!
Το ακόλουθο κείμενο μου κανε εντύπωση, καθώς απορρίπτει τις ψευδαισθήσεις της "έξωθεν βοήθειας". Απλά καταγράφει κάποια πράγματα με σκοπό να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας μέσα απ το κάτοπτρο της πραγματικότητας.!
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον επίλογο:
"Η πραγματικότητα είναι ότι αιτία της τραγωδίας μας είναι κυρίως οι επιλογές μας, ότι οι ξένοι σήμερα δεν μας έχουν σε καμία εκτίμηση και ότι η όποια λύση θα είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των δικών μας κυρίως επιλογών και πάλι. Αν δεν τα καταφέρουμε πιο πιθανό είναι να ξεχαστούμε, παρά να μας σώσουν στρατιές φιλελλήνων."
Όλοι σίγουρα ξέρουμε για την ταινία Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, και τα ομότιτλα βιβλία φυσικά. Υπάρχουν όμως ιστορίες που διαδραματίζονται σε πιο παλιές εποχές, σύμφωνα με τον κόσμο της Μέσης Γης, που έχει δημιουργήσει ο John Ronald Reuel Tolkien . Μια από αυτές τις ιστορίες είναι και τούτη .
Περιγράφει την τραγωδία του Τούριν και της Νιένορ, που διαδραματίζεται κάτω από τον κλοιό του Σκοτεινού Άρχοντα, Μόργκοθ και του πολέμου που ξεκίνησε ενάντια σε ξωτικά και ανθρώπους!
Τα δύο αυτά παιδιά, ζουν μια έντονη και παθιασμένη ζωή, που ένα τραγικό τέλος τα περιμένει. Κι όλα αυτά ,εξαιτίας μιας κατάρας που έριξε ο Σκοτεινός Άρχοντας στον Χούριν, και καταράστηκε όλη του την οικογένεια...
Λοιπόν, να η αρχή της ιστορίας:
ΝΑΡΝ-ΙΝ-ΧΟΥΡΙΝ
Η ιστορία των παιδιών του Χούριν
Η παιδική ηλικία του Τούριν:
Ο Χάντορ ο Χρυσομάλλης, ήταν, άρχοντας των Εντάιν, και ιδιαίτερα αγαπητός στους Έλνταρ.
Έζησε όλη του τη ζωή κάτω απ την εξουσία του Φίνγκολφιν που του παραχώρησε μεγάλες εκτάσεις σε εκείνη την περιοχή του Χιθλούμ που λεγόταν Ντορ-Λομιν. Η κόρη του, Γκλορέδελ, παντρεύτηκε τον Χαλντίρ γιο του Χάλμιρ, άρχοντα των ανθρώπων του Μπρέθιλ.
Με την ίδια τελετή παντρεύτηκε ο γιος του, ο Γκαλντόρ ο Υψηλός τη Χαρέθ, κόρη του Χάλμιρ.
Ο Γκαλντόρ και η Χαρέθ έκαναν 2 γιους τον Χούριν και τον Χουόρ. Ο Χούριν ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος, αλλά είχε μικρότερο ανάστημα από τους άντρες της φυλής του. Σε αυτό είχε μοιάσει στο σόι της μητέρας του, αλλά σ' όλα τα άλλα, ήταν σαν τον παππού του τον Χάντορ, με όμορφη όψη και χρυσά μαλλιά, γερός στο σώμα και με δυνατή θέληση.
Από όλους τους ανθρώπους του Βορρά ήταν αυτός που ήξερε περισσότερο τα σχέδια των Νόλντορ.
Με ρωτάνε πολλοί φίλοι: Τι πρέπει να κάνω? Πως μπορούμε εμείς να αντιδράσουμε? Ποιος θα μας ακούσει?
Είναι οι πραγματικές απορίες των περισσότερων από μας. Πράγματι είναι δύσκολο να πολεμήσεις ένα σύστημα που σε συνθλίβει καθημερινά. Ένα σύστημα που δεν σέβεται τον συνταξιούχο, τον γέροντα, τον ανήμπορο, τον φτωχό. Ένα σύστημα που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι το «πιστωτικό γεγονός» και η εξυπηρέτηση των δανειστών μας.
Ποιο πιστωτικό γεγονός?
Δηλαδή τώρα είμαστε πλούσιοι? Δεν έχουμε χρεοκοπήσει? Όταν χιλιάδες συμπατριώτες μας βρίσκονται στο δρόμο? Μπορούμε όμως να αντιδράσουμε. Είμαστε εκατομμύρια και είναι ελάχιστοι. Έχουν δισεκατομμύρια και δεν έχουμε τίποτα.. Μόνο που δεν αντιδρούμε. Τους αφήνουμε να μας ποδοπατούν κάθε μέρα. Ας αντιδράσουμε λοιπόν. Αρκεί να συμμετέχουμε όλοι. Να μην αφήσουμε τους άλλους.
...Μια ψύχρα είχε απλωθεί πάνω στην ακτή, κι η παγωμένη της αγκάλη τρυπούσε τα κόκαλα σαν χιλιάδες μικρές βελόνες, κάνοντας κάθε κίνηση αδύνατη κι ανυπόφορη.
Η αυγή αργούσε ακόμη να φανεί κάνοντας την νυχτιά ατέλειωτη. Όλοι λαχταρούσαν τις φωτεινές ακτίνες του ήλιου, και το γλυκό τους χάδι να ζεστάνει την καρδιά και το κορμί. Για την ώρα είχαν λουφάξει, ο ένας πλάι στον άλλον προσπαθώντας να κλέψουν την θέρμη απ την ανάσα του διπλανού τους. Τούτες τις στιγμές αισθάνονταν όλοι τυχεροί που δεν ήσαν μόνοι και κάθε διαφωνία κι αντιπάθεια είχε ξεχαστεί. Τουναντίον, ο καθείς ήθελε να αγκαλιάσει τον δίπλα του, αφού ένιωθε ευλογημένος που χε την ευκαιρία, να κουλουριαστεί σιμά στον σύντροφό του και να προφυλαχτεί απ το κρύο ξεροβόρι.
Ο πλοίαρχος, για άλλη μια φορά έμενε ξύπνιος, ατενίζοντας την στεριά και προσμένοντας τους ναύτες που χε στείλει από χτες να βρουν τροφή. Ήταν επικίνδυνο να μένουν εκτεθειμένοι σε τούτα τα νερά, μα δεν είχε κι άλλη επιλογή, τα τρόφιμα που χαν πάρει εξ αρχής σωθήκαν, κι όσα απέμειναν είχαν σαπίσει. Τα βαρέλια είχαν μουχλιάσει στον πάτο, και το νερό ήταν γιομάτο κοψαντερίθρες. Θέριζε η δυσεντερία το ήδη ταλαιπωρημένο πλήρωμα, κι η ανάγκη για λεμόνια και πορτοκάλια ήταν επιτακτική, και φυσικά ήθελαν οπωσδήποτε φρέσκο πόσιμο νερό, για την ώρα, έπιναν. όσο πιο πολύ ρούμι μπορούσαν, μαζί με το νερό τους. Μα ξεδιψάει κανείς με το πιοτί;
Η Γουίτνεϋ Χιούστον (Whitney Houston, 9 Αυγούστου 1963 - 11 Φεβρουαρίου 2012) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Ο πρώτος της δίσκος με τίτλο το ονοματεπώνυμό της κυκλοφόρησε το 1985 και έχει πουλήσει μέχρι σήμερα 25 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ο δίσκος της με τις μεγαλύτερες πωλήσεις είναι το soundtrack της ταινίας «The Bodyguard» που περιέχει το τραγούδι «I Will Always Love You» το οποίο έγινε το σήμα κατατεθέν της Χιούστον και παραμένει μέχρι σήμερα το single με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της μουσικής, με 170 εκατομμύρια αντίτυπα.
Είναι επίσης η μοναδική καλλιτέχνης που κατάφερε να έχει επτά συνεχόμενες νούμερο ένα εισόδους στα Αμερικάνικα Charts (Billboard Hot 100) με τα Saving All My Love for You", "How Will I Know", "Greatest Love of All", "I Wanna Dance with Somebody (Who Loves Me)", "Didn't We Almost Have It All", "So Emotional", και το "Where Do Broken Hearts Go".
Μέχρι το 2010, η Χιούστον είχε κερδίσει 415 συνολικά βραβεία, στα οποία περιλαμβάνονται 2 Emmy, 6 Grammy, 30 Billboard Music Awards και 22 American Music Awards.
Στις 11 Φεβρουαρίου 2012 ανακοινώθηκε ο ξαφνικός θάνατος της Χιούστον, σε ηλικία 48 ετών, σε περίοδο που ετοίμαζε νέα κινηματογραφική παραγωγή, το remake της ταινίας Sparkle, η πρεμιέρα του οποίου προγραμματιζόταν για τον Αύγουστο του 2012.(Βικιπαίδεια)
Αχ ωρέ Έλληνα, πότε θα μάθεις...πότε θα ανοίξεις τα μάτια στην πραγματικότητα...
Ματώνει η ψυχή μου, που ακόμη και τώρα, πετάμε την σκούφια μας για καυγά, ανάμετάξυ μας... Ναι, οι "ιδεολογίες" κι οι "φιλοσοφίες" μας, ακόμη και τούτη την ώρα, κυριαρχούν...!
Δυστυχώς, δεν μας ξέρουμε τόσο καλά, όσο πιστεύουμε...
Ενώ αυτοί, που μας "κηδεύουν" τούτες τις ώρες, μας ξέρουν πάρα πολύ καλά, μας μελετούσαν για 100άδες χρόνια, και μας σπούδασαν...!!!
Ξέρουν πως, μόνοι μας δεν θα κάνουμε τίποτε, όπως τότε, που περιμέναμε 400 χρόνια την "έξωθεν βοήθεια" για να ξεσηκωθούμε...!
Όπως αργότερα έγραφε ο Καβάφης, περιμένουμε τους Βαρβάρους...
Κι όπως σήμερα, περιμένουμε την άκρως ελληνική πατέντα του τραγωδού... Τον "από μηχανής θεό"... ή μπας και δεν είναι έτσι;
Θλίβομαι, που διαβάζω συνεχώς σχόλια σε διάφορα ιστολόγια, και δείχνουν οργή μεν, μα σε λάθος τόπο και χρόνο...
Ωρέ σεις, για σκεφτείτε κομματάκι...αν οι εκάστοτε συζητήσεις, αντίθετες γνώμες και διαδικτυακές αναρτήσεις, που μας περιγράφουν την ωμή πραγματικότητα, και τις απόψεις του συγγραφέα, μας εξοργίζει, και βρίζουμε και κλωτσάμε...με όλα αυτά που συμβαίνουν εις βάρος μας, και με αυτούς που μας "κηδεύουν ", τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Πάρα κάτω, από μας, στην φτωχή αραπιά, τους στρώσαν στο κυνήγι πρόσφατα...δεν το είδατε; Δεν το θυμάστε;
Αυτοί που τους υποτιμούσαμε, και γελάμε ενίοτε μαζί τους ξεσηκώθηκαν...!
Ναι, αιματοκυλίστηκαν, μα βρήκαν μια άκρη...κάναν κάτι...!!!
Πόσοι από εμάς ξέρουμε πως έχουμε σαν χώρα την επιλογή:
Στάση πληρωμής στους ιδιώτες δανειστές; "ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ" κύριοι νόμιμοι τοκογλύφοι...!!!
Κι υπάρχουν πληθώρα δεδικασμένα προηγούμενα...!
Μα όλα τα πολικάτια μας, κάνουν το παπιόπαγόνι σε αυτο, για το ρημάδι το πολιτικό κόστος, και μέλλον τους... Το ΔΙΚΟ τους μέλλον...!
Και δεν κατάλαβα το σύστημα με τους δανειστές, που επένδυσαν στην ουσία στα ομόλογα της χώρας μας. Ρίσκο δεν ήταν; Απόφασή τους δεν ήταν να το δεχτούν;
Αν εγώ δηλαδή, πάω και τζογάρω στον ιππόδρομο και δεν κερδίσω αυτά που έκρινα πως θα πάρω με την επένδυσή μου, θα με αποζημιώσει μήπως ο υπεύθυνος; Για θα με τσουβαλιάσουν και θα βρεθώ στην έξοδο ιπτάμενος;
Θυμάται κανείς την απάντηση Σιμίτη στους χαμένους του χρηματιστηρίου; Ας προσέχατε, μας ξεφούρνησε ο μαθηματικός μαφιόζος. Τα ίδια λοιπόν και για τους νόμιμους τοκογλύφους...!!!
Άντε, να δούμε επιτέλους τι θα κάνουμε ΕΜΕΙΣ για το ΔΙΚΟ μας μέλλον...!
Μας τρομοκρατούν και μασάμε...επιστροφή στην δρχ. λες και με αυτό, ήρθε η συντέλεια του σύμπαντος...γιατί τώρα είμαστε 1.000.000χιούχοι;;;;;;
Άσε, που άμα, το κάνουμε αυτό, καταρρέει ο χάρτινος πύργος του ευρώ, κι αυτό φοβούνται...!
Γιαυτό, κι όσο προλαβαίνουν, θα εκμεταλευτούν την άγνοιά μας, για να βάλουν το χέρι σε όσα λιγουρεύτηκαν...!
Κι εμείς εδώ, οι μισοί προβληματιζόμαστε, για το τι, και πως θα το κάνουμε, και πως θα γίνει, και πότε ακριβώς, και ποιος θα κάνει την αρχή, και κάτσε λίγο να το σκεφτούμε....
Ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι, σφαζόμαστε για ένα διαδικτυακό κείμενο, μια συζήτηση, μια άποψη, που μας εξόργισε... μα είμαστε σοβαροί; για να βάλω τις φωνές;....!!!
Βλέπουμα κατάματα να μας λένε αρχίλαλάκες και τους κοιτάμε με το πανέξυπνο σπινθηροβόλο βλέμμα του βοοειδούς...!
Κι αναφέρομαι στην σωτηρία του 13ου & 14ου μισθού, ενώ κι ένας πιτσιρίκος του Δημοτικού καταλαβαίνει, πως με το τερτίπι τους χάσαμε και τον 12ο και κάτι ψιλά ακόμη...κάντε τα μαθηματικά ξεκινώντας απ τα 600 βασικό στα πόσα φτάσαμε (450 αν δεν απατώμαι) και πείτε μου αν λέω κοτσάνες...!!!!
(Έχεις μισθό 600€ καθαρά και πληρώνεσαι 14 φορές το χρόνο.
... Πόσα λεφτά παίρνεις το χρόνο;
600Χ14 = 8.400€
Χάρη στην σκληρή μάχη των Ηγετών μας, το 14 παραμένει, αλλά το 600 γίνεται 450.
Άρα, τώρα πόσα λεφτά παίρνεις το χρόνο;
450Χ14 = 6.300€
Πόσα λεφτά δηλαδή, έχασες σε έναν χρόνο;
8.400 - 6.300 = 2.100€
Πόσους μισθούς έχασες δηλαδή;
2.100/600 = 3,5
Άρα σώθηκε ο 13ος και ο 14ος;
ΟΧΙ μόνο δεν σώθηκαν αλλά μαζί με αυτούς, χάθηκε και ο 12ος και ο μισός 11ος.
Συμπέρασμα; Ή μας κοροϊδεύουν ΟΛΟΙ ή δεν έχουν τελειώσει ΚΑΝ το Δημοτικό. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΜΕ)
Είπε την μεγαλύτερη αλήθεια, σε μια ανάρτησή του, ένας πολύ καλός φίλος, "φοβούνται την ομοιογένεια του λαού μας"...!
Ναι, γιατί όντως, αν μπουκάρουμε 3-4.000.000 οπουδήποτε, ποιος θα μας κωλώσει;
Τα ρομποτάκια με τα δακρυγόνα, για τα γκλοπς; Κι αυτοί μαζί μας θα έρθουν...κι αυτοί πεινάνε.!!!
Εκεί σκιάζονται, κι αυτός είναι ο τρόπος αρχικά...και το ξέρουμε, μα περιμένουμε τον θερμοκέφαλο που θα το παίξει ήρωας, χεσμένος κι αυτός απ τον πανικό της αβεβαιότητας...
Ειλικρινά, θα θελα να δω, αυτήν την οργή που διαβάζω κατά καιρούς, σε όλα σχεδόν τα ιστολόγια, αυτήν την αγανάκτηση, που δυο και τρεις, συζητάμε στα πηγαδάκια μας... Εκεί, έξω στους δρόμους.!
Και με στόχο την ανακατάληψη των κεκτημένων μας...!!!
Αν πραγματικά θέλαμε να μπούμε στην Βουλή, τότε, θα το είχαμε κάνει...
Σπίτι μας δεν είναι; Βουλή των ελλήνων δεν γράφει; ...Πόσοι το πιστεύουμε όμως;
Την Θεωρούμε όντως των ελλήνων; Είμαστε Έλληνες;
Σημ. Και τώρα οργίσου Έλληνα...αγρίεψε πατριώτη, μα γύρνα και δείξε την εκεί που πραγματικά πρέπει, σε αυτούς!!!
Και μην σκεφτείς πάλι όπως τότε παλιά, στον διχασμό, που λέγαν: "δεν θα γίνει ρε η αναμπουμπούλα; θα σου δείξω εγώ". Και σφάζαν ο καθένας τον γείτονά του...!
Όχι, φευ μακριά από μας αυτά...!!!
Η Οργή να πάει σε ΑΥΤΟΥΣ...που ΠΡΕΠΕΙ
Αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες... "Stand and fight Live by your heart Always one more try I'm not afraid to die Stand and fight say what you feel Born with a heart of steel"
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις, στάθηκε το άρθρο του φίλου μου, ΑΑΤΟΝ, στο ιστολόγιό του.
Έχει δίκιο στα λεγόμενά του...δεν είν' κακός, απλά τα βλέπει πιο λογικά και ψύχραιμα ως το τρίτο μάτι σε μια υπόθεση. Κι απ' την φιλική σχέση κι επικοινωνία που έχουμε κατά καιρούς, νιώθω την θλίψη του. για μια πατρίδα, που όπως λέει στον επίλογό του:
Αυτή η μικρή παράγραφος, γέννησε μέσα μου αυτό το σχόλιο, που παραθέτω ως ανάρτηση εδώ:
Φταίω...που δεν άλλαξα τον τρόπο ζωής, στον ατομικό και κοινωνικό περίγυρό μου...!
Φταίω...που δεν αγανάκτησα όταν έπρεπε, και να βάλω τέλος στις βλέψεις του κάθε νταβατζή, για το μέλλον μου...!
Φταίω...που δεν έκανα, μια πολιτική σύλληψη, εν ονόματι του Ελληνικού λαού, σε κάθε έναν που έβλεπα να τ' αρπάζει και να καυχιέται κιόλας...!
Φταίω...που δεν έδιωξα απ την χώρα μου (όπως κάναν σε άλλες χώρες οι "άκαρδοι") κάθε ρεμάλι "λαθρομετανάστη" που ήρθε εδώ, όχι για δουλειά, μα για αλητείες και παρανομία...λες και δεν μας έφτανε η εγχώρια, θέλαμε κι εισαγώμενη παρανομία...!!!
Ο Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος, (7 Ιουλίου1936 - 8 Φεβρουαρίου1980) γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια του Ρεθύμνου της Κρήτης από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. Στα πέντε του χρόνια, όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε απο τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης. Αδέλφια του είναι οι επίσης γνωστοί μουσικοί της Κρητικής μουσικής ο Αντώνης Ξυλούρης Ψαραντώνης και ο Γιάννης Ξυλούρης Ψαρογιάννης .
Σε νεαρή ακόμα ηλικία με τη βοήθεια του δασκάλου του κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να του αγοράσει την πρώτη του λύρα και πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει σε γάμους και πανηγύρια. Στα 17 του αποφάσισε να μετακομίσει στο Ηράκλειο και έπιασε δουλειά στο νυχτερινό κέντρο "Κάστρο". Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως τα περίμενε γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη "μόδα" της Ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο για αυτόν. Τα έσοδα του μόλις και μετα βίας έφταναν να τον συντηρήσουν και πέρασε δύσκολες εποχές.
Την βλέπει ο δάσκαλος και νομίζει ότι ήταν αληθινή αφού ήταν τέλεια ζωγραφισμένη.
Προσπαθεί να την διώξει, τη βαράει με το χάρακα αλλά αυτή εκεί, ακάθεκτη.
Μόνο αφού άρχισαν να γελάνε τα παιδιά, κατάλαβε ότι κάτι τρέχει...
Παρατηρώντας την καλύτερα λοιπόν, διαπιστώνει ότι είναι....ζωγραφιά.
-Ποιός έκανε αυτή την τέλεια ζωγραφιά;
-Εγκώ ντάσκαλο, λέει το γυφτάκι.
-Μπράβο αγόρι μου! Τέλεια ζωγραφιά. Αύριο πες του πατέρα σου να έρθει, θέλω να του μιλήσω.
Την επόμενη μέρα πάει ο μπαμπάς.
-Συγχαρητήρια κύριέ μου. Ο γιος σας έχει πραγματικό ταλέντο...
-Ντείρτου ντάσκαλε... Ντείρτου...
-Μα καλά! Εγώ σας λέω ότι το παιδί έχει ένα σπάνιο χάρισμα...
-Βρε ντείρτου που σε λέω. Ντείρτου.
-Μα ακούστε. Εχθές ζωγράφισε μια μύγα στον πίνακα, τόσο τέλεια που την πέρασα για αληθινή.!
-Ντείρτο πολύ σε λέω. Ξέρω... Ξέρω. Τις προάλλες ζωγκράφισε ένα nouni στη σόμπα. Παππούς έκαψε γκλώσσα του και εγκώ τσουτσούνα μου. Ντείρτου που σε λέω...!!!
Κατά καιρούς εμφανίζονται διάφορα τυπάκια σε μια παρέα, που απλώς πωλούν πνεύμα αναμασώντας διάφορα ευφυολογήματα, του στυλ να σε ρωτήσω κάτι...κι άμα απαντήσεις...
Ειδικά κάτι πιτουρόπουλοι που νομίζουν, πως με αυτή την τακτική, θα πέσει κι η γυναίκα...που κάθεται και τους ακούει η φουκαριάρα...ξερή απ' την γοητεία του πνεύματός τους.!!!
Ύπνο βαθύ που κάνουτε παληκάρια, κι είναι και σε ράντζο...!!!
Διάλεξα 10 απ τα μαργαριτάρια, κι αυτά από φιλικούς μαντρότοιχους εντός φατσομπούκιου,
που οι εγκεφαλάκηδες, διατείνονται πως, οι απαντήσεις, δεν είναι αυτές που άμεσα, μας έρχονται στο μυαλό…
Ο Γκάρι Μουρ (Gary Moore, γεννήθηκε ως Robert William Gary Moore, 4 Απριλίου 1952 – 6 Φεβρουαρίου 2011) ήταν μουσικός, περισσότερο αναγνωρισμένος ως κιθαρίστας της Blues Rock μουσικής, καθώς επίσης και τραγουδιστής, με καταγωγή από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας.
Η καριέρα του ξεκίνησε την δεκαετία του 1960. Ο ίδιος συνεργάστηκε με καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους, οι Phil Lynott & Brian Downey από τα χρόνια του στο Γυμνάσιο, με αποτέλεσμα να γίνει μέλος δύο φορές στο ιρλανδικό συγκρότημα της ροκ, Thin Lizzy. Εκτός από τις συνεργασίες του με συγκροτήματα, ο Μουρ είχε και μία πολύ επιτυχημένη σόλο καριέρα.
Και πολλές ευχάριστες στιγμές, καθώς μοιράστηκε την σκηνή με πολλά μεγάλα ονόματα της Blues κι όχι μόνο, όπως οι B.B. King, Albert King, George Harrison και Greg Lake καθώς και την μπάντα
Colosseum II .
Συμμετείχε και στην ηχογράφηση του τραγουδιού"She's My Baby" των Traveling Wilburys Vol. 3.
καθώς το lead guitar solo που ακούγεται είναι δικό του...!!! Πέθανε στον ύπνο του, από καρδιακή ανακοπή, το Φεβρουάριο του 2011, ενώ βρισκόταν σε ξενοδοχείο στην Ισπανία.
Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα από την ηλικία των 8 ετών. Παρότι ήταν αριστερόχειρας, έπαιζε κιθάρα με το δεξί χέρι. Οι πρώτες του επιρροές ήταν από τον Πίτερ Γκριν, ο οποίος έγινε μέντοράς του, όταν ο Μουρ έπαιζε στο Δουβλίνο.
...Και ο Θεός δημιούργησε την ψυχή, πλάθοντας την με ομορφιά. Της έδωσε την απαλότητα της πρωινής αύρας, το άρωμα των λουλουδιών, την ομορφιά του σεληνόφωτος.
Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι χαράς και της είπε: -Δε θα πιεις απ' αυτό το ποτήρι παρά μόνο όταν ξεχάσεις το παρελθόν και αποκηρύξεις το μέλλον.
Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι θλίψης, λέγοντας: -Πιες για να καταλάβεις το νόημα της χαράς.
Μετά ο Θεός έδωσε στην ψυχή αγάπη που θα χάνονταν με τον πρώτο στεναγμό ικανοποίησης , και γλυκύτητα που θα χανόταν με την πρώτη λέξη αλαζονείας. Έκανε ένα ουράνιο σημείο για να την οδηγεί στο δρόμο της αλήθειας.
Έβαλε στα βάθη της ένα μάτι που βλέπει το αόρατο. Δημιούργησε μέσα της μια φαντασία που κυλά σαν ποτάμι με φαντάσματα και κινούμενες μορφές. Την έντυσε με ενδύματα λαχτάρας υφασμένα απ' τους αγγέλους απ' το ουράνιο τόξο.
Κι έβαλε επίσης μέσα της το σκοτάδι της σύγχυσης, που είναι η σκιά του φωτός. Και πήρε ο Θεός φωτιά απ' το καμίνι του θυμού,
Άνεμο που φυσά απ' την έρημο της άγνοιας, Μάζεψε άμμο απ' την όχθη του εγωισμού. Και σκόνη κάτω απ' τα πόδια των αιώνων.
Έτσι έφτιαξε τον άνθρωπο. Κι έδωσε στον άνθρωπο δύναμη τυφλή που γίνεται φλόγα σε στιγμές τρελού πάθους και κοπάζει μπροστά στην επιθυμία. Του έδωσε ο Θεός ζωή που είναι η σκιά του θανάτου. Και ο Θεός χαμογέλασε και έκλαψε... κι ένιωσε μια αγάπη που δεν έχει όρια ούτε τέλος... Κι έτσι ένωσε τον άνθρωπο με την ψυχή του...!!!
Πάει ο τύπος σ' ένα ιερέα για να εξομολογηθεί. Του λέει ο ιερέας: - Πες μου, τέκνον μου, τι αμαρτία πιστεύεις ότι έχεις κάνει; Ο τύπος αρχίζει να μιλά: -Πήγα μια μέρα στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς μου, για να πάμε βόλτα. Αυτή όμως έλειπε. Ήταν εκεί η μεγάλη της αδελφή. Ε, τώρα, μόνη αυτή στο σπίτι, μόνος εγώ, έγινε το κακό. - Μα παιδάκι μου, με τη μεγάλη αδελφή της αρραβωνιαστικιάς σου πήγες να το κάνεις. - Δεν ήταν μόνο αυτό, συνεχίζει ο μεταμελημένος τύπος, που συνεχίζει ακάθεκτος. - Την άλλη μέρα που πήγα ήταν εκεί η μικρή της αδελφή. Ε, τώρα, μόνη αυτή, μόνος εγώ, δεν άργησε να γίνει το... κακό. Ο πάτερ άκουγε και δεν πίστευε στ' αυτιά του. - Τέκνον μου, είναι βαριά τα κρίματά σου, αμφιβάλλω αν συγχωρεθούν. Ο τύπος όμως δεν είχε τελειώσει: - Ξέρετε, πάτερ, κι άλλη μια φορά πήγα σπίτι και βρήκα μόνη τη μητέρα της. Τι να σας πω. Μόνος εγώ, μόνη αυτή, έγινε το κακό. Σε κάποια στιγμή ο τύπος σηκώνει το κεφάλι του, αλλά ο παπάς έχει γίνει άφαντος. - Γιατί, πάτερ, κρυφτήκατε εκεί πίσω, αναρωτιέται ο τύπος. Κι ο παπάς έντρομος. - Μόνος εγώ, μόνος εσύ, άσε να μη γίνει καμιά στραβή...!!!!!
.jpg)
