Η Μαγδαληνή κατά το θρύλο

Απόσπασμα απ' το ομότιτλο, του Ηλία Λάγιου

… που ένα κρατεί στα μάτια της, και χίλια μύρια λήγει τα,

προβαίνει η κόρη της ντροπής με στάμνα μυροφόρο,

όσα κατέχει το κορμί δε μίλησαν τ’ ανεξήγητα,

κι ειν’ το βυζί της προσφορά, κι ειν’ η κοιλιά της δώρο. […]


Και, κρούει τη θύρα, τη θύρα του σπιτιού, τη θύρα του παραδείσου

να γένει η πόρνη, λιγερό κι απάρθενο κοράσι,

κρυφονεραϊδογέννητη, σταίνεις βωμό το χάδι σου,

κι είσαι νεράντζι, μανταρίνι, κόκκινο κεράσι.

Τον βλέπει, φύλλα τρέμουνε τα μυρισμένα χείλη της,

κι ως τη θωρεί, στα πόδια του, σαν τρομασμένο αλάφι,

κρατεί το, τάχα, μυστικό της δέησης της αμίλητης,

σα σφιχτοχέρης, που στο στρώμα κρύβει το χρυσάφι.


Κύριος πορεύεται, σιγή διδάσκει τ’ αποκάρωμα,

όπου γυμνή, ανυπόδητη, ομοιώνεται τη σάρκα.

Σπάζει στα πόδια του το βάζο, εκχέεται πλούτος τ’ άρωμα,

μα δεν ταξίδεψεν ο Αδάμ στων Μάγδαλων τη βάρκα.


Στριγγά αντιφώνησε ο Θωμάς κι έγρουξ’ ο Γιούδας γύρω της,

να πουληθεί και τα λεφτά να πάνε για τη φτώχια.

Μα, δίχτυ που κρυφάπλωσε, ειν’ το χυμένο μύρο της,

να πιάσει, κάθε αρσενικό πουλί, μέσα στα βρόχια.


Κι ο δάσκαλος δεν έσκυψε, να βυθιστεί στο ευώδισμα,

που απ’ την κοιλιάν ανάβρυσε στις απαλές λαγόνες.

Σαν τον τυφλό, στου κρυφανθού το νοτισμένο ρόδισμα,

στέρφα τα χρόνια γεύεται στους άτρεπτους αιώνες.


Μα, βγαίνει απ’ το θνητό κορμί, πέρα απ’ την άφραστη ύλη του,

καταλαλιά κι επίκληση, το σμίξιμο μαζί της.

Λυγμός του ανέραστου και πόθος άμετρος του αφίλητου,

Πούλια από φως κι Αυγερινός του αιδοίου κι Αποσπερίτης. […]”

( Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία, Ηλίας Λάγιος )