"Είμαστε όντως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;"

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση στάθηκε το κείμενο του Φίλου μου ΑΑΤΟΝ στο blog του με θέμα: Η μικρότητα του Νεοέλληνα. Συγκεκριμένα με κέντρισε το εν λόγω απόσπασμα του επιλόγου: " Δεν θα σας ρωτήσω τι πιστεύετε για το αν είχε δίκιο ο Πέρσης, ο κάθε Πέρσης κι ο κάθε Πρόπερσης. Θα σας ρωτήσω να μου πείτε όμως με το χέρι στην καρδιά, αν αισθάνεστε ότι είμαστε όντως απόγονοι των αρχαίων ελλήνων; η τίποτε ..απομεινάρια της τουρκιάς.."

Σωστά και με περιεκτικότητα προβληματισμού τα λόγια του Νίκου και σε αυτό τον προβληματισμό θα σταθώ να τον κοιτάξω μια και δυο και τρεις μην τάχα καταλάβω πως θέμε να περνιόμαστε για απόγονοι του Ισοκράτη, του Θαλή και του Αριστοτέλη. Πως παρομοιάζουμε τους εαυτούς με έναν Μιλτιάδη, έναν Περικλή και έναν Αχιλλέα... Ας μη γελιόμαστε πάει ξέπεσε η γενιά μας, μπήκαν αλλότρια στοιχειά και μόλεψε το αίμα αυτό που κάπoτες καθόριζε και σάρκα μα και Πνεύμα... Ας μη θυμώνουμε Αδερφοί για τούτο το κατάντημα, μα ας κάνουμε μεταβολή πίσω στο μονοπάτι εκεί που λάθος στρίψαμε κι αφήσαμε στου βράχου τα ριζά παλιές αρχές, αξίες και ιδανικά. Όλα αυτά που κάποτε μας κάναν 'Ελληνες, φυλή που όμοια της δεν υπάρχει. Ναι πέρασαν πολλοί πάνω απ την ράχη μας, μα κι εμείς σάμπως τους αφήκαμε να μας καβαλικέψουν ξεχνώντας ποιοί είμαστε και τι έχουμε καταφέρει... Άς μη μεμψιμοιρούμε κι άς αφήσουμε το ένδυμα του Νεοέλληνα και την κατάντια του στη γης να πέσει. Άς βυθιστούμε στην λίμνη της Αγνότητας, να πλύνουμε τον εαυτόν μας, να αποβάλουμε κάθε μικρότητα και κάθε μεγαλομανία φθονερή.
Ας αναδυθούμε ως Έλληνες απλά, με Αλήθεια στον λόγο μας και το Φιλότιμο το ξακουστό μας που όμοια του λέξη στον κόσμο δεν θα βρείς...Ας αλείψουμε το σώμα μας με το μύρο της Δικαιοσύνης και ας ενδυθούμε τον χιτώνα της Αρετής, ας στολίσουμε την κεφαλή με τον στέφανο της ορθής κρίσης και ΝΑ, ΟΥΔΕΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ δεν έχομεν πλέον με τους ένδοξους προγόνους...(Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά).Και μην βιαστείτε Αδερφοί να μου προσάψετε καμία πινακίδα, ένας απλός Έλλην είμαι που δεν με καλύπτει το: περασμένα μεγαλεία διηγόντας τα να κλαίς...Δεν αρκεί μόνο να λέμε ποιοι ήμασταν, αλλά το πως μπορούμε να επανέλθουμε στις ρίζες μας...Περάσαμε πολλά ως λαός στο διάβα των αιώνων σωστό και κατανοητό γιατί όμως θα έπρεπέ όλα αυτά να μας αλλοτριώσουν; Γιατί θα έπρεπε να μεταλλαχτούμε σε ότι μέχρι πρότινος σιχαινόμασταν κι αηδιάζαμε στην θέα του; Και εντάξει έγινε, πλανηθήκαμε σε άλλα μονοπάτια για πολλά χρόνια, τώρα που είδαμε "το φώς μας" κι ότι τελικά εμείς δεν είμασταν έτσι, και φυσικά δεν μας αρέσουμε πλέον γιατί δεν γυρνάμε πίσω σε αυτά που χάσαμε; Ιδού, οι συνθήκες λόγω οικονομικής κρίσης είναι οι πλέον κατάλληλες για αλλαγές ηθικής φύσεως τουλάχιστον... Η σφίξη βγάζει λάδι λεν στο χωριό μου και ναι, τώρα είμαστε στο παγκόσμιο λιοτρίβι και μας πιέζει η μυλόπετρα της οικονομικής εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μας κάνει μια αμιγώς ενοποιημένη μάζα με ίδια συστατικά σε ίσες αναλογίες. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να το λάβουμε ως ένδειξη για τον χρόνο επιστροφής στις ρίζες. Και καλό θα ήταν όσοι το αποφασίσουν να επιστρέψουν ας το κάνουν ησύχως χωρίς τυμπανοκρουσίες τύπου "κοιτάτε με γειτόνισσες ψαράκια τηγανίζω", κιαν πραγματικά θέλουν να ορμηνέψουν και κάναν άλλο ας αφήνουν απλά μερικά σημάδια στο μονοπάτι. Έτσι για μην ξαναχαθεί κανένας αδαής. Καλό δρόμο επιστροφής σε όσους το επιλέξουν και καλό  μας ΣαββατοΚύριακο ΕΛΛΗΝΕΣ...

Captain Alexander Constantin... ( συντομα σε νεες περιπετειες)

Καθε δραστηριοτητα στο καταστρωμα επαψε στην στιγμη και το τσουρμο στραφηκε ψηλα στο καλαθι και τον οπτηρα καθως αυτος συνεχιζε να αναφερει.

'' ...Στο βαθος... τρικαταρτο με μεγαλα  πανια... κινειται για τον ορμο ... ροτα νοτια νοτιοανατολικα...''
Στο ακουσμα των λογων ο πλοιαρχος τιναχτηκε, βουτηξε το κυαλι απ' τον εκπληκτο υποπλοιαρχο του και με μεγαλες δρασκελιες εγκατελειψε την γεφυρα κινουμενος για το μεσιανο καταρτι, πιαστηκε απ την τριχηνη κλιμακα κι αρχισε να σκαρφαλωνει σαν μαιμου πανω στην φοινικια. Τα δυνατα του μπρατσα αρπαζαν τα σκοινια και τον ανεβαζαν γοργα και σταθερα, διχως δισταγμους μητε στασεις.
Συντομα βρεθηκε να αιωρειται κατω απο το καλαθι του οπτηρα με το πληρωμα εκπληκτο να επευφημει τον καπετανιο του που παντα τους ξεπερνουσε σε ολα. Σαν ανεβηκε στο παρατηρητηριο ενιωσε την ενταση στο επακρο καθως ακουγε την ατακτη ανασα του και τα μιλιγκια του να χορευουν τρελλα, ποσο καιρο ειχε να ανεβει εδω πανω και να δει με τη ματια του τον μακρινο οριζοντα...
''Να εκει καπετανιο μου'' τραυλισε δειχνοντας περα μακρια ο στριμωγμενος νεαρος, αφου ισα που χωρουσαν οι δυο τους στην ''φυλακη του οπτηρα'' οπως ονομαζε το πληρωμα την καναβενια κοφα.
Εδω ψηλα στην κορυφη του κοσμου τους ,ηταν εντονο και διαρκες το σκαμπανεβασμα του πλοιου πανω στα κυματα σαν χορος του εκκρεμους, κανοντας την οριζογραμμη να τρεμοπαιζει μες το κανοκυαλι. Οσο προσπαθουσε να εστιασει ο πλοιαρχος ενιωθε παρα εβλεπε τα τριγωνακια λευκου πανω στο απεραντο φοντο θαλασσας κι ουρανου, μα σαν καταφερε να βρει τις σωστες ρυθμισεις σκορπισαν και οι αμυδρες αμφιβολιες σαν την πρωινη παχνα που εξαφανιζεται με τις λαμπερες ακτινες του ηλιου οταν σαρωνουν το καταστρωμα. Εκει μπροστα του βρισκονταν το γαλιονι που εψαχνε τοσες μερες, εβλεπε τις μικρες ασπρες πυραμιδες των πανιων να χορευουν αυθαδικα στα κυματα.

Πειρατικες ελεγειες Alexander Constantin...

Δεν γυρισε τη ματια του μητε στιγμη προς τη γυναικα, παρολο που αυτη δεν μπορεσε να παρει το βλεμμα της απο πανω του κοιταζοντας τον λιγωμενη με θαυμασμο και ποθο.
Τουτη την ωρα φανταζε μπρος της σαν τον αρχαιο Ελληνα θεο που χε δει παλια σε μια γκραβουρα.
Τα γονατα της λυγιζαν σα να θελαν να προσκυνησουν τουτον τον Ολυμπιο επισκεπτη, με το μελαχρινο του προσωπο που ελουζαν τα κορακισια του μαλλια ομοια με τα νερα της Στυγας. Φαρδιοι γεροδεμενοι ωμοι ασφυκτιουν κατω απ τη λευκη του πουκαμισα απο λινο Ινδιας. Η ασημενια αγκραφα τονισε την δερματινη ζωνη που σφιγγε τη στενη μεση βαμενη στα ιδια χρωματα με τις ψηλες μποτες που αγκαλιαζαν τα μακρια ισια και δυνατα του ποδια. Ναι παραδεχτηκε στον εαυτο της τον ηθελε δικο της.
Λιγα βηματα πιο κατω ο Χουαν αρχισε να τυλιγει το χιτωνιο του αδεξια γυρω απο το χερι του.
Κατοπιν τιναξε την μακρια λαμα που κρατουσε στο δεξι τοσο ξαφνικα που νομιζες πως χερι και ατσαλι ηταν ενα και το αυτο σαν χαμαιλεοντας που τεντωνει αστραπιαια την γλωσσα του φυλακιζοντας τα εντομα της τροπικης ζουγκλας. Μετεπειτα αρχισε να κινειται αναλαφρα σαν χορευτης, πανω στο λασπωμενο εδαδος παιζοντας ταυτοχρονα τη λεπιδα ποτα στ' ενα χερι ποτε στ' αλλο θελοντας ετσι να μπερδεψει και να πανικοβαλει τον αντιπαλο του.

Πειρατικες ελεγειες, Captain Constantin Alexander

…Μαζευοντας τις οποιες δυναμεις του 'χαν απομεινει ο καπετανιος κοιταξε την πετρα, που στολιζε το καρφωμα του σπαθιου του χαιδευοντας την τρυφερα με τα ακροδακτυλα του, κι αναπολησε τις μερες του παρελθοντος, που τουτο το πετραδι, στολιζε τον αλαβαστρινο λαιμο της μητερας του όπως την θυμοταν σαν παιδι ακομα.... Να πλεκει τα μακρυα ξανθα μαλλια της σε πλεξουδες, μπρος στο περβαζι της καμαρας  κοιτωντας προς το νοτια, περα απ τον οριζοντα της θαλασσας προσμενοντας τον κυρη της να γυρισει, και τραγουδουσε κεινο το στιχακι με την βελουδινη φωνη της που παντα τον νανουριζε…'’κινησε ο κυρης μας για το ταξιδι του περα απ τους ασπρους καμπους …περα από την φαμιλια του θερια να κυνηγησει…ηπιε της εξαψης κρασι κι ακομα να γυρισει…’' Θυμηθηκε τα δακρυσμενα ματια της κεινη την ωρα που ρθε το μαντατο για τον χαμο του πατερα με τη γαλερα φορτωμενη ολακερο το βιος τους. Σπαραζε η αρχοντισα μερονυχτα ολακερα για τον αδικο σκοτωμο του αντρα τους από τους βαρβαρους κουρσαρους…Αχ δεν του αξιζε τετοιο τελος του κυρη της, αυτος που πολλακις κατατροπωσε κάθε ληστη πουν απειλησε το φεουδο του, τωρα να στοιχειωσει τον πατο της θαλασσας με μια αγκυρα στα ποδια, μη ταχατες κιοτεψει κι αφησει τη σκοπια του αφυλαχτη κατά πως του πανε οι κουρσαροι σαν τον περιγελουσαν και τον πεταξαν στα βαθη του πελαγους…Μανα πως ελιωσες απ’ τον καυμο και τα΄’ αδικο που σου στερξε η μοιρα να χασεις κεινον που αγαπας κι ορκιστηκε ποτες και τιποτε να μη σου λειψει όταν σε εκλεψε μια νυχτα από το πατρογονικο σου…Μανα που χαθηκες κι εσυ απ΄την παραφροσυνη πριν καν προκαμεις για να δεις τα’ αγορι σου να γινεται αντρας, στα πελαγα να ορμα κι αυτος αρνουμενος την ευγενικη κληρονομιας του και πειρατης βαφτιστηκε μαυρη εκδικηση να παρει… Συμφωνια εκανε με τα στοιχεια και με την νυχτα το φονια του κυρη του να βρει και την καρδια να ξεριζωσει…
     Παρασυρθηκα παλι από τις μνημες μονολογησε ο καπετανιος που κάθε στιγμη παλευε μεσα του με τα φαντασματα της γενιας του, να χει το νου του καθαρο πρεπει αλλως πως θα κουμανταρει το τσουρμο και πως θα εκπληρωσει τον ορκο που κανε στα κοκκαλα της μανας του…να κανει ότι είναι δυνατο για να χτιστει ξανα η γενια και το σπιτικο τους μα ποτε ποτε μη χασει την ψυχη του, μη γινει σαν κι αυτους που χαιρεκακα πηραν την πνοη του κυρη του…
     ‘Πιοτι!!!’ φωναξε δυνατα στον ναυκληρο που κρεμασμενος στην κουπαστη λαγοκοιμουνταν κανοντας τον να σαστισει. ‘Την μποτιλια ειπα’ συνεχισε θελοντας να πνιξει την ταραχη του στο ρουμι που παντα του ζεσταινε τον λαιμο κι εκανε την ψυχη του να χορευει κεινο τον αγριο χορο που χε δει να χορευουν οι μαυροι ανθρωποι γυρω από την φωτια εκει κατω βαθεια στου νοτου τις ακτες...

Κυνηγοι-"λεβεντες" γυναικα "θυμα" παληκαρι...τα χαλια μας; τους;

Αφορμη για την σημερινη αναρτηση σταθηκε το εν λογω βιντεο που κυκλοφορησε στο you tube και καταγραφει την συμπεριφορα ενος κυνηγου πρωτιστως και της παρεας του κατοπιν απεναντι σε μια κατοικο της περιοχης

(Πειρατικες ελεγειες) Captain Alexander Constantin...

Δε χρειαζόμαστε πολλά, και δεν μπορούμε να ανάψουμε φωτιά. Ίσως φανερώσουμε έτσι την κρυψώνα μας. Δεν έχω σιγουριά για τον Μάθιου και τον Χάρι, Φοβάμαι πως μπορεί να μας προδώσουν. Ο ένας θέλει την κόρη του φούρναρη κι ο άλλος να γίνει πλούσιος. Αν μας καταδώσουν θα χουν πετύχει τον σκοπό τους...έτσι νομίζουν τουλάχιστον".
   "Είναι αλήθεια ο Μάθιου κάνει σαν παλαβός για το κορίτσι", είπε ο σταβλίτης, πιάνοντας τον καπετάνιο από το μπράτσο κι οδηγώντας τον προς το πίσω μέρος του στάβλου, όπου κι έμενε. "Εχω τσάι στην φωτιά και μια μποτίλια ρούμι. Μπορείς να βρέξεις το λαιμό σου ώσπου να μαζώξω τα φαγιά που ζήτηξες".

Captain Alexander Constantin... ( συντομα σε νεες περιπετειες)

Τ

 ο κυμα επεφτε πανω στις πλωρες των αγκυροβολημενων καραβιων λικνιζοντας τα σε εναν αεναο χορο με συνοδεια το μουρμουρητο των παφλασμων που χαιδευαν απαλα τα υφαλα σαν το χερι του ερωτευμνου οταν θωπευει το στηθος της αγαπημενης του καθως εκφραζει τον αγνο ερωτα του. Στα ξαρτια τρεμοπαιζαν τα κρεμασμενα φαναρια σαν σαλτιμπαγκοι που ετοιμαζονται για το μεγαλο αλμα, κι εριχναν το θαμπο τους φως βαφοντας ασημογαλαζα τα νερα ομοια με την κοιλια του ξυφια που αρμενιζει τα πελαγα αμεριμνος. Στη στερια οι σκιες του φεγγαριου επαιζαν κρυφτο πανω στους φοινικες και στις φρεσκοφτιαγμενες ξυλινες παραγκες, που στηθηκαν προχειρα τις τελευταιες μερες πανω στα χαλασματα παλαιοτερων κτισματων για τις αναγκες των πειρατων, μιας και ηταν καιρος για το ετησιο παζαρι ανταλλαγης των θησαυρων τους, κατι που τηρουσαν ευλαβικα απο την εποχη συνταξης του πειρατικου κωδικα. Φωνες, γελια και βλαστημιες ανακατα με πνιχτες γυναικεις κραυγες παθους εζωναν ολη την περιοχη γυρω απο τις καλυβες των ναυτικων, που αλλοι γλεντοκοπουσαν πινωντας κι αλλοι επαιζαν την τυχη τους και το χρυσαφι τους στα ζαρια, με προσωπα αναψοκοκκινισμενα απ το πιοτι και την απληστεια. Στην τσαλαπατημενη λασπη της πλατειας ειχαν στρωθει προχειρα οσα μικροκλαδα και φυλλα εμειναν απο την κατασκευη των αυτοσχεδιων οικισματων δινοντας μια οψη λεηλασιας στο ομορφο τοπιο, αλλωστε αυτο ξερουν να κανουν μονο τουτα τα αλητηρια ρεμαλια. Στη μεση του ανοιχτου χωρου ειχε στηθει μια επισης κακοφτιαγμενη εξεδρα απο παλια υπολοιματα πλοιου που θα χρησιμευε ως ναος στην ιεροτελεστια εξαθλιωσης της ανθρωπινης υποστασης, στο σκλαβοπαζαρο. Ανοιπομονες ματιες κοιτουσαν τακτικα πισω απο την εξεδρα στις σκιες που αφυναν ακαλυπτες οι φωτιες που αργοκαιγαν τριγυρω, μπας και δουν καμια κινηση που θα προμηνυε τη εναρξη του παζαριου. Πανω στην εξεδρα ενας στραβοχυμενος Ισπανος κοντος με ασχημα σουσουμια βηματιζε νευρικα ριχνοντας κλεφτες ματιες στα κερδη της ομηγυρης με ματια μοχθηρα σαν φιδι και ενα ψυχρο χαμογελο μισοκρεμασμενο στα χειλη. Ειχε φορεσει το δερματινο χιτωνιο του για την περισταση και το γυαλιστερο παντελονι του ταυρομαχου χωμενο μεσα στις ψηλες του μποτες με τα πολυχρωμα κορδονια. Στη ζωνη του σταυρωτα οι ασημοσκαλισμενες πιστολες του κρεμονταν κανοντας τον να φαινεται πιο κοντος και πιο αχαρος απο οτι ειναι, και στο αποκορυφωμα της ασχημιας του ειχε ενα πλατυ μαυρο καπελο με πολυχρωμη κορδελα μπλεγμενη με τις αραιες κοτσιδες του. Καρικατουρα σε ολο της το μεγαλειο. Ενα μακρυ σουρσιμο ποδιων με αλυσιδες εκαναν τα κεφαλια ολων να γυρισουν οι σκλαβοι εφτασαν και ο Σπανιολος σηκωσε το χερι κι ενα αορατο ταμπουρλο αρχισε να σκορπιζει παντου τον πενθιμο ρυθμο δινοντας το σημα της εναρξης. Καθως αυτο περιμεναν ολοι αρχισαν να μαζευονται προς την εξεδρα ξεπροβαλοντας απ τις παραγκες, απ τα συδεντρα κι απο παντου σαν μυρμηγκια στη ζαχαρι κρατωντας ο καθενας μια μισο αδειανη μποτιλια απ το πιοτο τους μιας κι ολημερις ειχαν μοιρασει τις μεριδες τους απ τα βαρελια. Σχηματισαν γρηγορα ενα ημικυκλιο γυρω απ την εξεδρα και σιγα σιγα ενονωντας οι ακρες οσο προστιθενταν κι αλλοι θελοντας να κανουν κυκλο. Ο συρφετος αυτος ηταν τοσο ανομοιος μεταξυ του τοσο σε χαρακτηριστικα οσο φυλης οσο και σε ρουχα. Εβλεπες ολες τις αποχρωσεις δερματος και καθε λογης ενδυμα, απο κοντοβρακες με ψηλα στιβαλια μεχρι ξεθωριασμενα χιτωνια αξιωματικων ναυτικου με τρυπια παπουτσια αριστοκρατη, ο καθεις φορουσε τα λαφυρα του σαν επισημη στολη για την γιορτη τους, ανακατεμενος ο ερχομενος. Το ταμπουρλο επαιζε ασταματητα μεχρι τη στιγμη που ανεβασαν στην εξεδρα το πρωτο μπουλουκι σκλαβων, τοτε ο διευθηντης αυτης της ατυπης ορχηστρας σηκωσε το χερι του ξανα και το τυμπανο νεκρωθηκε με μιας, μονο το σιγανο μουρμουρισμα του οχλου ακουγονταν καθως επιθεωρουσαν το εμπορευμα γυμνο απ τα κουρελιασμενα ρουχα.

Φεουδα του χθες κι οχι μονο

Ειναι αξιοσημειωτο το ποσο συντομα η Ιστορια επαναλαμβανεται. 

Ακομη πιο εκπληκτικο, το γεγονος πως οι Δυτικες κοινωνιες στηριζονται σ' ενα φεουδαρχικο συστημα κατανομης πλουτου οπου το μειοψηφικο 1% που κρατα τον πλουτο ειναι ιδιο με τους μοναρχεςκαι τους φεουδαρχες του Μεσαιωνα, το 9% ειναι αντιστοιχο με τους αριστοκρατες ιδιοκτητες γης και το εναπομενων 90% υπηρετες και δουλοι που απλα παρεχουν φθηνα εργατικα για να μπορουν οι πλουτοκρατες να εκμεταλλευονται τις εκαστοτε εθνικες πηγες για λογαριασμο τους.

αξιοπροσεκτο ειναι πως αυτο το 90% εχει τοσο εξαπατηθει που αγνοει πληρως αυτη την κατασταση. Οποιοσδηποτε εισπρατει λιγοτερα απο 40.000euro ειναι για το συστημα ενα πραγματικο αλογο αροτρου. Οποιος εισπρατει τον χαμηλο -βασικο-μισθο ειναι ενας διχως αλυσιδες σκλαβος. Οποιος εξασφαλιζει απλα την επιωιωση ειναι και το μεγαλο θυμα...Οποιος ειναι ανεργος αργοπεθαινει φυτοζωοντας. 

Γνωριζουμε απ' την αυγη του χρονου πως τα ισχυροτερα ζωα στην αγελη ασχολουνταν με την αμυνα αυτης. Η εξουσια αυτη τυγχανε και αναγνωριση- αποδοχη απο τα μελη.

Η επιβιωση των προγονων μας ως ειδος εγινε απο αυτην ακριβως την ικανοτητα τους να κυριαρχουν. Μεγαλη η διαφορα ομως μεταξυ κυριαρχιας και ηγεσιας. Κυριαρχος ειναι οποιος εχει την εξουσια να εκμεταλλευεται τους αδυναμους. Λογω αναγκης συνεργασιας για να επιβιωσουν ομως η κυριαρχια μεσα στην ομαδα κρατηθηκε σε χαμηλο επιπεδο. Οι ηγετες των προιστορικων ανθρωπων ειχαν χρεος-αποστολη να προστατευουν την οικογενεια τους και οι εκαστοτε επικεφαλης των οικογενειων συνδεονταν-συνεργαζονταν για την προστασια της κοινοτητας τους. Ομως καθως εξασθενουσε ο κινδυνος απο αλλα ειδη, θα επρεπε να μειωθει και το φεουδαρχικο-κυριαρχικο καθεστως. Αντιθετα, η κυριαρχια δυστυχως παρεμενε και κατα την απουσια απειλης.