Δεν γυρισε τη ματια του μητε στιγμη προς τη γυναικα, παρολο που αυτη δεν μπορεσε να παρει το βλεμμα της απο πανω του κοιταζοντας τον λιγωμενη με θαυμασμο και ποθο.
Τουτη την ωρα φανταζε μπρος της σαν τον αρχαιο Ελληνα θεο που χε δει παλια σε μια γκραβουρα.
Τα γονατα της λυγιζαν σα να θελαν να προσκυνησουν τουτον τον Ολυμπιο επισκεπτη, με το μελαχρινο του προσωπο που ελουζαν τα κορακισια του μαλλια ομοια με τα νερα της Στυγας. Φαρδιοι γεροδεμενοι ωμοι ασφυκτιουν κατω απ τη λευκη του πουκαμισα απο λινο Ινδιας. Η ασημενια αγκραφα τονισε την δερματινη ζωνη που σφιγγε τη στενη μεση βαμενη στα ιδια χρωματα με τις ψηλες μποτες που αγκαλιαζαν τα μακρια ισια και δυνατα του ποδια. Ναι παραδεχτηκε στον εαυτο της τον ηθελε δικο της.
Λιγα βηματα πιο κατω ο Χουαν αρχισε να τυλιγει το χιτωνιο του αδεξια γυρω απο το χερι του.
Κατοπιν τιναξε την μακρια λαμα που κρατουσε στο δεξι τοσο ξαφνικα που νομιζες πως χερι και ατσαλι ηταν ενα και το αυτο σαν χαμαιλεοντας που τεντωνει αστραπιαια την γλωσσα του φυλακιζοντας τα εντομα της τροπικης ζουγκλας. Μετεπειτα αρχισε να κινειται αναλαφρα σαν χορευτης, πανω στο λασπωμενο εδαδος παιζοντας ταυτοχρονα τη λεπιδα ποτα στ' ενα χερι ποτε στ' αλλο θελοντας ετσι να μπερδεψει και να πανικοβαλει τον αντιπαλο του.
Στο προσωπο του πλοιαρχου ειχε χαθει το χαμογελο και στην θεση του ειχε προβαλει μια σκληρη και σοβαρη μασκα θανατου. Το ζερβι του χερι με την ατσαλινη λαμα ηταν κρεμασμενο χαμηλα, ενω τεντωνε εμπρος του το δεξι που χε τυλιξει με το τουρμπανι του ναυκληρου και φιλου του. Στραφηκε με μιας σαν αιλουρος να αντιμετωπισει τον Χουαν που πλησιαζε με τα χορευτικα του βηματα.
Το πληθος γυρωθεν βουβο, ολοι περιμεναν να δουν τις πρωτες κηλιδες αιμα, ως την στιγμη που ο Ισπανος ορμησε σαν το ταυρι για την πρωτη του επιθεση, κι ολοι ξεσπασαν σε κραυγες σαν θεατες που υποδεχονταν παλια τον μονομαχο στην αρενα της τιμης.
Ο καπετανιος εμοιαζε ακινητος καθως με μια απαλη κινηση των γοφων του ειχε αποφυγει το μαχαιρι ενω ταυτοχρονα εστρεφε τον κορμο του για να ειναι ετοιμος στην επομενη επιθεση του αντιπαλου του.
Δυο φορες ακομη επιτεθηκε ο Χουαν, μα ο πλοιαρχος με φυσικη ανεση απεφυγε τα χτυπηματα παραμεριζοντας το σωμα του πισωπατωντας προς το ωρυομενο πληθος που υποχωρησε θελοντας να δωσει χωρο στους μαχητες.
Την ιδια στιγμη ο Ισπανος ξεχυθηκε σαν βελος με τεντωμενο το μαχαιρι θελοντας ετσι να εκμεταλευτει το στριμωγμα του καπετανιου με τους θεατες. Κανεις δεν ειδε απο που ξεφυτρωσε το ποδι το οποιο κλωτσησε τον Αλεξαντερ Κονσταντιν τοσο υπουλα στη γαμπα ,κανοντας τον να ταλαντευτει μη θελοντας να χασει την ισορροπια του, σε αυτην ακριβως τη στιγμη δεχθηκε την επιθεση του Χουαν που καραδοκουσε σαν γυπας το θυμα του λιγο πριν αυτο ξεψυχησει. Η κραυγη της κοπελας που αγωνιουσε για την τυχη του αγαπημενου της ηταν αυτο που ωθησε τον πλοιαρχο να αποφυγει το κοφτερο ατσαλι καθως εστριψε σαν σβουρα το κορμι του. Μονο που δεν προλαβε, για ενα τρεμοπαιγμα ματιου κι ο λεκες μολις αρχισε να απλωνει πανω στην λινη του πουκαμισα σαν χυμος απ' αγριες φραουλες πανω στην λευκη πουτιγκα, και με ενα πνιχτο βογγητο ξεφυγε η λεπιδα απ το χερι του πεφτωντας στην λασπη.
Οι θεατες φρενιαζαν στην οψη του αιματος κι αρχισαν να ουρλιαζουν σαν Μαιναδες με μια αγρια φονικη χαρα στα εκστασιασμενα ματια, κι ο Χουαν ορμηξε σαν τον καρχαρια που ορμα πανω στο πληγωμενο δελφινι.
Ο καπετανιος εσφιγγε το τραυμα του υποχωροντας και απεφευγε τα χτυπηματα μετατοπιζοντας το σωμα του δεξια η αριστερα αναλογα την επιθεση του αντιπαλου. Ο ισπανος σιγα σιγα τον κατευθηνε προς την εξεδρα παγιδευοντας τον, κι οταν αισθανθηκε το ξυλο να του χαιδευει την πλατη σταθηκε ασαλευτος κι εσφιξε τα χειλη σε μια σκληρη και παγωμενη εκφραση. Ο Χουαν εκανε την τελικη επιθεση με στοχο την κοιλια του πλοιαρχου ενω χαμογελουσε αυταρεσκα.
Ο πλοιαρχος ακινητος απολα τεντωσε το δεξι του χερι λιγο πριν ο αντιπαλος του φτασει στον στοχο κι αφησε το μαχαιρι να καρφωνεται στο δεμενο με το τουρμπανι μπρατσο. Την ιδια στιγμη εσφιξε το ζερβι του γυρω απο τον καρπο του Ισπανου μεχρι που ασπρισαν οι κομποι και τα ακροδαχτυλα του σε μια λαβη που μητε ο χαρος δεν θα μπορουσε να λυσει.
Ετσι οι δυο αντρες βρεθηκαν να κοιτουν καταματα ο εις τον αλλον με τα χερια τους ενωμενα σαν τον κισο που περιπλεκεται πανω στις κληματαριες θελοντας να γινουν ενα.
Η πληγη του καπετανιου αιμοραγουσε ακαταπαυστα απο την προσπαθεια μα ταυτοχρονα του δινε την δυναμη να σπρωχνει το μαχαιρι του αντιπαλου του προς τον ουρανο πια κι οχι στην κοιλια του.
Με μια βαθεια ανασα μαζεψε ολο το κουραγιο και την αντρεια του, κι αλλαξε θεση στα ποδια του κανοντας τα μοχλο γιαυτο που σκοπευε να κανει. Το προσωπο του σφιχτηκε απο την ενταση και σκοτεινιασε σαν τον ουρανο πανω απο τα κεφαλια τους, κι απ τον λαιμο του ξεπεταχτηκαν σχοινια οι μυες δινοντας του την οψη λιονταριου με την ατιθαση χαιτη του καθως η δυνατη λαβη του εκανε τον καρπο του ισπανου να υποχωρει και η ακμη της λεπιδας να στρεφει τωρα προς το κορμι του.
Ο ισπανος κοιταζε το μαχαιρι με γουρλωμενα ματια καθως αρχισε να σκεφτεται πως υποτιμησε τον αντιπαλο του κι αυτες οι σκεψεις εδιναν σημα για την αρχη του τελους. Ειχε κι αυτος στριμωχτει πανω στην ξυλινη εξεδρα και αργα μα σταθερα το λεπιδι στρεφοταν προς το στηθος του. Κοιτουσε σαν υπνωτισμενος την μυτη του μαχαιριου ανικανος να αντιδρασει ενω ο πλοιαρχος την εφαβε σιγα σιγα με τις πρωτες ρανιδες απο το αιμα του Ισπανου.
Διπλα τους πανω στην εξεδρα η κοπελα κοιτουσε εντρομη σα μαγεμενη την σκηνη και ανοιξε το στομα της να ουρλιαξει καθως ο Παμπλιτο ο Σπανιολος θελοντας να βοηθησει τον φιλο του τραβηξε σιωπηλα σαν το γατο την μια πιστολα του. Τοτε ενιωσε ενα χερι να της κλεινει μαλακα το στομα κι ειδε τον ναυκληρο πισω της με την μπιστολα του στο αλλο χερι κολημενη στ΄αυτι του παμπλιτο ενω του χαμογελουσε κοροιδευτικα. Ο στραβοκανης Ισπανος εκρυψε βιαστικα τη πιστολα στη ζωνη ενω χαμηλωνε το βλεμμα για να δεχτει ταυτοχρονα το δυνατο χτυπημα του ναυκληρου με την μπιστολα στο κεφαλι ενω παραλληλα τον επιανε απ του ωμους με το χερι που πια δεν εφρασε το στομα της κοπελας. Κι ολα αυτα αθορυβα διχως να αντιληφθουν τιποτε οι δυο μονομαχοι που συνεχιζαν τον αγωνα ζωης και θανατου.
Ο πλοιαρχος με πετρωμενο προσωπο απ την ενταση εξακολουθουσε να κοιτα με ολο του το ειναι μονο τα ματια του αντιπαλου του, ενω γλιστρουσε ο δεξι του ποδι προς τα πισω μεχρι να βρει γερο πατημα πανω στην ξυλινη εξεδρα, κατοπιν με μια γερη ανασα και το σωμα του πλεον ως μοχλο εριξε ολο το βαρος και την δυναμη του πανω στη λαβη του μαχαιριου.
Ο Χουαν προσπαθησε ματαια να αντισταθει μα η ατσαλινη λαμα εξακολουθησε να βρισκει για τα καλα τον δρομο της στο στηθος του, βυθιζομενη αργα αργα σαν το φιδι που καταπινει αθορυβα τον αρουραιο.
Με μια τελευταια αποφασιστικη κινηση ο καπετανιος αφησε εστριψε το δεξι του χερι μες την χουφτα του αντιπαλου του ελευθερωνοντας το κι αρπαξε αμεσως το κεφαλι του και το τραβηξε δυνατα προς τα κατω ετσι αναγκασε τον Χουαν να πεσει ολος πανω στη λεπιδα που με ενα δυνατο γδουπο καρφωφηκε ως την λαβη στα πλευρα του. Ενας τελευταιος αναστεναγμος κι ο θανατος τυλιξε πανω του το σκοτεινο του πεπλο κερδιζοντας την δολια και καταμαυρη ψυχη του.
Τουτη την ωρα φανταζε μπρος της σαν τον αρχαιο Ελληνα θεο που χε δει παλια σε μια γκραβουρα.
Τα γονατα της λυγιζαν σα να θελαν να προσκυνησουν τουτον τον Ολυμπιο επισκεπτη, με το μελαχρινο του προσωπο που ελουζαν τα κορακισια του μαλλια ομοια με τα νερα της Στυγας. Φαρδιοι γεροδεμενοι ωμοι ασφυκτιουν κατω απ τη λευκη του πουκαμισα απο λινο Ινδιας. Η ασημενια αγκραφα τονισε την δερματινη ζωνη που σφιγγε τη στενη μεση βαμενη στα ιδια χρωματα με τις ψηλες μποτες που αγκαλιαζαν τα μακρια ισια και δυνατα του ποδια. Ναι παραδεχτηκε στον εαυτο της τον ηθελε δικο της.
Λιγα βηματα πιο κατω ο Χουαν αρχισε να τυλιγει το χιτωνιο του αδεξια γυρω απο το χερι του.
Κατοπιν τιναξε την μακρια λαμα που κρατουσε στο δεξι τοσο ξαφνικα που νομιζες πως χερι και ατσαλι ηταν ενα και το αυτο σαν χαμαιλεοντας που τεντωνει αστραπιαια την γλωσσα του φυλακιζοντας τα εντομα της τροπικης ζουγκλας. Μετεπειτα αρχισε να κινειται αναλαφρα σαν χορευτης, πανω στο λασπωμενο εδαδος παιζοντας ταυτοχρονα τη λεπιδα ποτα στ' ενα χερι ποτε στ' αλλο θελοντας ετσι να μπερδεψει και να πανικοβαλει τον αντιπαλο του.
Στο προσωπο του πλοιαρχου ειχε χαθει το χαμογελο και στην θεση του ειχε προβαλει μια σκληρη και σοβαρη μασκα θανατου. Το ζερβι του χερι με την ατσαλινη λαμα ηταν κρεμασμενο χαμηλα, ενω τεντωνε εμπρος του το δεξι που χε τυλιξει με το τουρμπανι του ναυκληρου και φιλου του. Στραφηκε με μιας σαν αιλουρος να αντιμετωπισει τον Χουαν που πλησιαζε με τα χορευτικα του βηματα.
Το πληθος γυρωθεν βουβο, ολοι περιμεναν να δουν τις πρωτες κηλιδες αιμα, ως την στιγμη που ο Ισπανος ορμησε σαν το ταυρι για την πρωτη του επιθεση, κι ολοι ξεσπασαν σε κραυγες σαν θεατες που υποδεχονταν παλια τον μονομαχο στην αρενα της τιμης.
Ο καπετανιος εμοιαζε ακινητος καθως με μια απαλη κινηση των γοφων του ειχε αποφυγει το μαχαιρι ενω ταυτοχρονα εστρεφε τον κορμο του για να ειναι ετοιμος στην επομενη επιθεση του αντιπαλου του.
Δυο φορες ακομη επιτεθηκε ο Χουαν, μα ο πλοιαρχος με φυσικη ανεση απεφυγε τα χτυπηματα παραμεριζοντας το σωμα του πισωπατωντας προς το ωρυομενο πληθος που υποχωρησε θελοντας να δωσει χωρο στους μαχητες.
Την ιδια στιγμη ο Ισπανος ξεχυθηκε σαν βελος με τεντωμενο το μαχαιρι θελοντας ετσι να εκμεταλευτει το στριμωγμα του καπετανιου με τους θεατες. Κανεις δεν ειδε απο που ξεφυτρωσε το ποδι το οποιο κλωτσησε τον Αλεξαντερ Κονσταντιν τοσο υπουλα στη γαμπα ,κανοντας τον να ταλαντευτει μη θελοντας να χασει την ισορροπια του, σε αυτην ακριβως τη στιγμη δεχθηκε την επιθεση του Χουαν που καραδοκουσε σαν γυπας το θυμα του λιγο πριν αυτο ξεψυχησει. Η κραυγη της κοπελας που αγωνιουσε για την τυχη του αγαπημενου της ηταν αυτο που ωθησε τον πλοιαρχο να αποφυγει το κοφτερο ατσαλι καθως εστριψε σαν σβουρα το κορμι του. Μονο που δεν προλαβε, για ενα τρεμοπαιγμα ματιου κι ο λεκες μολις αρχισε να απλωνει πανω στην λινη του πουκαμισα σαν χυμος απ' αγριες φραουλες πανω στην λευκη πουτιγκα, και με ενα πνιχτο βογγητο ξεφυγε η λεπιδα απ το χερι του πεφτωντας στην λασπη.
Οι θεατες φρενιαζαν στην οψη του αιματος κι αρχισαν να ουρλιαζουν σαν Μαιναδες με μια αγρια φονικη χαρα στα εκστασιασμενα ματια, κι ο Χουαν ορμηξε σαν τον καρχαρια που ορμα πανω στο πληγωμενο δελφινι.
Ο καπετανιος εσφιγγε το τραυμα του υποχωροντας και απεφευγε τα χτυπηματα μετατοπιζοντας το σωμα του δεξια η αριστερα αναλογα την επιθεση του αντιπαλου. Ο ισπανος σιγα σιγα τον κατευθηνε προς την εξεδρα παγιδευοντας τον, κι οταν αισθανθηκε το ξυλο να του χαιδευει την πλατη σταθηκε ασαλευτος κι εσφιξε τα χειλη σε μια σκληρη και παγωμενη εκφραση. Ο Χουαν εκανε την τελικη επιθεση με στοχο την κοιλια του πλοιαρχου ενω χαμογελουσε αυταρεσκα.
Ο πλοιαρχος ακινητος απολα τεντωσε το δεξι του χερι λιγο πριν ο αντιπαλος του φτασει στον στοχο κι αφησε το μαχαιρι να καρφωνεται στο δεμενο με το τουρμπανι μπρατσο. Την ιδια στιγμη εσφιξε το ζερβι του γυρω απο τον καρπο του Ισπανου μεχρι που ασπρισαν οι κομποι και τα ακροδαχτυλα του σε μια λαβη που μητε ο χαρος δεν θα μπορουσε να λυσει.
Ετσι οι δυο αντρες βρεθηκαν να κοιτουν καταματα ο εις τον αλλον με τα χερια τους ενωμενα σαν τον κισο που περιπλεκεται πανω στις κληματαριες θελοντας να γινουν ενα.
Με μια βαθεια ανασα μαζεψε ολο το κουραγιο και την αντρεια του, κι αλλαξε θεση στα ποδια του κανοντας τα μοχλο γιαυτο που σκοπευε να κανει. Το προσωπο του σφιχτηκε απο την ενταση και σκοτεινιασε σαν τον ουρανο πανω απο τα κεφαλια τους, κι απ τον λαιμο του ξεπεταχτηκαν σχοινια οι μυες δινοντας του την οψη λιονταριου με την ατιθαση χαιτη του καθως η δυνατη λαβη του εκανε τον καρπο του ισπανου να υποχωρει και η ακμη της λεπιδας να στρεφει τωρα προς το κορμι του.
Ο ισπανος κοιταζε το μαχαιρι με γουρλωμενα ματια καθως αρχισε να σκεφτεται πως υποτιμησε τον αντιπαλο του κι αυτες οι σκεψεις εδιναν σημα για την αρχη του τελους. Ειχε κι αυτος στριμωχτει πανω στην ξυλινη εξεδρα και αργα μα σταθερα το λεπιδι στρεφοταν προς το στηθος του. Κοιτουσε σαν υπνωτισμενος την μυτη του μαχαιριου ανικανος να αντιδρασει ενω ο πλοιαρχος την εφαβε σιγα σιγα με τις πρωτες ρανιδες απο το αιμα του Ισπανου.
Διπλα τους πανω στην εξεδρα η κοπελα κοιτουσε εντρομη σα μαγεμενη την σκηνη και ανοιξε το στομα της να ουρλιαξει καθως ο Παμπλιτο ο Σπανιολος θελοντας να βοηθησει τον φιλο του τραβηξε σιωπηλα σαν το γατο την μια πιστολα του. Τοτε ενιωσε ενα χερι να της κλεινει μαλακα το στομα κι ειδε τον ναυκληρο πισω της με την μπιστολα του στο αλλο χερι κολημενη στ΄αυτι του παμπλιτο ενω του χαμογελουσε κοροιδευτικα. Ο στραβοκανης Ισπανος εκρυψε βιαστικα τη πιστολα στη ζωνη ενω χαμηλωνε το βλεμμα για να δεχτει ταυτοχρονα το δυνατο χτυπημα του ναυκληρου με την μπιστολα στο κεφαλι ενω παραλληλα τον επιανε απ του ωμους με το χερι που πια δεν εφρασε το στομα της κοπελας. Κι ολα αυτα αθορυβα διχως να αντιληφθουν τιποτε οι δυο μονομαχοι που συνεχιζαν τον αγωνα ζωης και θανατου.
Ο πλοιαρχος με πετρωμενο προσωπο απ την ενταση εξακολουθουσε να κοιτα με ολο του το ειναι μονο τα ματια του αντιπαλου του, ενω γλιστρουσε ο δεξι του ποδι προς τα πισω μεχρι να βρει γερο πατημα πανω στην ξυλινη εξεδρα, κατοπιν με μια γερη ανασα και το σωμα του πλεον ως μοχλο εριξε ολο το βαρος και την δυναμη του πανω στη λαβη του μαχαιριου.
Ο Χουαν προσπαθησε ματαια να αντισταθει μα η ατσαλινη λαμα εξακολουθησε να βρισκει για τα καλα τον δρομο της στο στηθος του, βυθιζομενη αργα αργα σαν το φιδι που καταπινει αθορυβα τον αρουραιο.
Με μια τελευταια αποφασιστικη κινηση ο καπετανιος αφησε εστριψε το δεξι του χερι μες την χουφτα του αντιπαλου του ελευθερωνοντας το κι αρπαξε αμεσως το κεφαλι του και το τραβηξε δυνατα προς τα κατω ετσι αναγκασε τον Χουαν να πεσει ολος πανω στη λεπιδα που με ενα δυνατο γδουπο καρφωφηκε ως την λαβη στα πλευρα του. Ενας τελευταιος αναστεναγμος κι ο θανατος τυλιξε πανω του το σκοτεινο του πεπλο κερδιζοντας την δολια και καταμαυρη ψυχη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου