Περι Ερωτος και Ιπποτων ...χθες & σημερα

Αφορμή για κάποιες σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας στάθηκε το χρονογράφημα της φίλης μου Ράνιας για τον Ιδεώδη Ιπποτικό Έρωτα.... Ιππότες τι ευγενικές μορφές που μας έρχονται στο νου με το άκουσμα και μό

νο, ανεκπλήρωτοι συνήθως Έρωτες προς την Ιδανική κυρίως γυναικεία ψυχή με αποκορύφωμα τον κάθε λογής άθλο στην προσπάθεια του Ιππότη να  διεκδικεί τον Έρωτα του...

Το βασικό ερώτημα που τρυπώνει στην σκέψη μας αυτόματα: άραγε τι απέγινε ο Ιππότης κι ότι αντιπροσωπεύει; Να ζει τάχατες και σήμερα κάπου κρυμμένος γύρω μας; η' τον προσπέρασε η εξελικτική πορεία του χρόνου αφήνοντας τον στην λήθη όπου μαρμαρωμένος καρτερεί με την σειρά του Ένα Φιλί απ' της πριγκίπισσας τα χείλη... 

Κι όμως το ιδεώδες πάντα επιζεί σε εκείνο το τρομακτικό ταξίδι του χωροχρόνου, μπορεί τα σώματα που το φιλοξενούν στην διαδρομή να γίνανε αστρική σκόνη οι αξίες αγκαλιά με τις αρχές όμως πέρασαν σίγουρα στήν δική μας εποχή. Ιδανικό λέμε καμιά φορά ακόμη και αφηρημένα μα όμως λέγεται...γιά κάποιους όμως έχει την δική του ξεχωριστή σημασία. Άν και δεν αναζητούν τον τίτλο συνειδητά όμως τον κατέχουν, είναι οι Ιππότες του σήμερα που αναζητούν την δική τους Πριγκίπισσα για να Ερωτευθούν -Υπηρετήσουν. Πολύ παραμυθένια ίσως να πει κανείς και είναι γιατί η αλήθεια κρύβεται πάντα πίσω απ' τον μύθο που αυτός με την σειρά του κρύβει την ιστορία. Ιππότης κι Έρωτας λοιπόν συμπορεύθηκαν και ζυμώθηκαν ώστε έμαθε ο ένας τα χούγια του άλλου κι έγινε απαραίτητη η παρουσία και των δυό σε οτιδήποτε... 

Άγγελοι...τόσο μα τόσο διαφορετικοί

Μόλις είχε τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος… Εκατοντάδες πόλεις είχαν καταστραφεί... Ακόμη περισσότερες είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης… 50 εκατομμύρια ανθρώπινα όντα είχαν πεθάνει… Και ο Θεός στεκόταν στον ουρανό και κοίταζε πώς ενεργούσαν οι άνθρωποι στη γη… Και Παρατήρησε πως βασίλευε η απομόνωση… Παρατήρησε επίσης την αναδόμηση των πόλεων, η οποία προχωρούσε όπως και τα ανθρώπινα όντα, και ήδη το 1965 ήμασταν 3 δισεκατομμύρια… Και όταν το έτος 2000 φτάσαμε τα 6 δισεκατομμύρια… Μπόρεσε να διακρίνει ότι η θεϊκή δύναμη της αγάπης είχε χαθεί ενώ αυξανόταν η απομόνωση… Ο Θεός έβλεπε ακόμη πολλούς ανθρώπους να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, οι πλούσιοι χώρια από τους φτωχούς, οι υγιείς μακριά από τους ασθενείς, οι ελεύθεροι χώρια από τους σκλάβους … Συζύγους, άντρες και γυναίκες, που δεν κάλυπταν το σκοπό του πνεύματός τους… Γι’ αυτό το λόγο τότε, κάλεσε μια στρατιά αγγέλων και τους είπε: Μπορείτε να δείτε τα ανθρώπινα όντα; Χρειάζονται βοήθεια! Θα πρέπει να κατεβείτε στη γη… -Εμείς; ρώτησαν οι άγγελοι με δέος και φόβο, γεμάτοι όμως πίστη. – Ναι! Εσείς, είστε οι εντεταλμένοι, κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά! … Δημιούργησα τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση μου, αλλά με ιδιαίτερες ικανότητες τον καθέναν. Επέτρεψα διαφορές ανάμεσά τους για να φτιάξουν όλοι μαζί το βασίλειο… Κάποιοι θα έφτιαχναν πλούτη για να τα μοιραστούν με τους φτωχούς. Άλλοι θα είχαν καλή υγεία για να φροντίζουν τους άρρωστους… Κάποιοι θα ήταν σοφοί και, άλλοι πολύ απλοί, για να μπορέσουν να μοιραστούν αισθήματα αγάπης, θαυμασμού και σεβασμού. Οι καλοί θα έπρεπε να προσεύχονται για εκείνους που ενεργούσαν σαν να ήταν κακοί, ο υπομονετικός να ανέχεται τον νευρωτικό… Τελικά… -Για τι ακριβώς πρόκειται; ρώτησαν ανήσυχοι οι άγγελοι.

O Έρως κι η Ψυχή...

 Para que vas a olvidar
 Tu tenido tanto temo
  para que vas a olvidar
 Si solo quiero tu amor
 Es el alma que me dice
 que me dice que te siga
 quero dar,
 darte todo, todo, todo, todo
 tu perdon
 pero se de amar, corazon
 yo si se mi amor
 si se mi amor
 Corazon, corazon
 Quiero dar mi perdon
 se mi amor
 Para que vas a salir
 entiendeme yo te amo
 y luchar por una vida que vale la pena
 eso es amor
 entiendelo mi amor
 Y yo tengo perdon, yo te tengo perdon
 yo tengo mas que son
 yo te tengo amor..
Te quiero dar, todo que tu querres
 se mi amor, corazon..
 se de amar
 Eres mi, eres mi corazon
 Eres mi corazon
 yo te quiero dar amor
 Entiendeloooooo
 Quiero dar mi perdon
 se mi amor..
Es el alma que me dice
que me dice que te siga
Es el alma que me dice

que me dice que te siga

Μου λείπεις.....

Έχω τόσο ανάγκη να σου μιλήσω όσο ποτέ άλλοτε. Μπήκες σε μια ζωή που ήταν "ρυθμισμένη" με τους γνωστούς κανόνες αποδοχής και που βάδιζε σύμφωνα με τα πρέπει των άλλων και τα δικά μου. Με έμαθες ξανά να ανοίγομαι, να αφήνω την καρδιά μου να αισθάνεται, κατάφερες μετά από πάρα πολύ καιρό να την κάνεις να χτυπά πιο δυνατά.

Το πώς σε γνώρισα δεν έχει σημασία. Τώρα μάλιστα που τα βλέπω εξ αποστάσεως τα πράγματα ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Τόσος καιρός, τόσοι μήνες και χρόνια που πέρασαν όλη μου η ζωή προετοιμαζόταν να σε γνωρίσω. Κι όταν αυτό έγινε όλα ήταν πιο ξεκάθαρα. Σε περίμενα αλλά δεν το ήξερα. Σε αγαπούσα αλλά δεν σε γνώριζα. Μόνο έτσι θα μπορέσω να βάλω λίγη λογική σε όλη την τρέλα του έρωτα που με κυρίευσε. Χωρίς αναστολές, ηθικούς φραγμούς, χωρίς τύψεις. Αισθανόμουν τόσο καλά με μένα και τους άλλους που με τρόμαζε αυτό. Το νόμιζα ανεξήγητο.

Όχι πια, όμως. Αισθανόμουν ότι είχα το άλλο μου μισό απέναντί μου. Το άλλο μισό από τον εαυτό μου. Ήσουν εκεί να μιλήσουμε για τόσα θέματα που έπαιρναν τόσο πολύ σημασία επειδή ήμασταν μαζί. Επειδή τα κουβεντιάζαμε μαζί. Και υπήρχαν και άλλα τόσα που δεν τα μιλήσαμε ποτέ γιατί δεν χρειαζόταν. Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε μένα και σένα είναι οι σιωπές. Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε. Όταν οι καρδιές μιλούν απλά το συναίσθημα ακούει.... Με έμαθες να ονειρεύομαι... Με προκάλεσες να κάνω όνειρα που δεν είχα το δικαίωμα να κάνω πράξη. Κι όμως ήσουν πάντα εκεί. "Υπομονή".....

Κι έτσι με έμαθες να κάνω όνειρα . Να βάζω στόχους, που είχαν άμεση σχέση με σένα πια. Να σε δω, να σε ακούσω, να σε αγγίξω.. Να κάνω πράξεις όσα αισθανόμουν.... Θέλω να σου δείξω..... Ότι είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου....
Γιατί το έζησα και συνεχίζω να το ζώ με όλο μου το είναι δίχως την τρέλα της νιότης και χωρίς τη δικαιολογία της ανωριμότητας.... Διάλεξα να σου μιλήσω, να γίνω κι εγώ ένα όνειρο δικό σου, που θα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς.... Ξαφνικά θέλω να είμαι τα πάντα. Όλα εκείνα που σε τριγυρίζουν και παίρνουν αγάπη και φροντίδα από την ύπαρξή σου. Θέλω να είμαι τα άψυχα που απλά υπάρχουν και τα έμψυχα που γεμίζουν από την παρουσία σου. 

Μπορούσα να γίνω τα πάντα. Αν ήμουν ποτάμι θα ήμουν η ορμή του......αν ήμουν ήλιος θα ήμουν η ζεστασιά του......αν ήμουν ουρανός θα ήμουν η απεραντοσύνη του.....αν ήμουν νύχτα θα ήμουν τα αστέρια της..... μόνο και μόνο επειδή ήρθες στη ζωή μου και σε αγάπησα. Ανάμεσα στις φορές που έφευγες και γύριζες.....ακόμα και μέσα στην απογοήτευσή μου.... Ήσουν εκεί και ήμουν εδώ. Κι αν για μας, κάποιος από τους δύο ήταν σε λάθος μέρος, για τους υπόλοιπους ήταν υποχρέωσή μας να είμαστε έτσι......

Μου λείπεις.... Λείπει ένα κομμάτι της ζωής μου που το θέλω....πολύ.

Θέλω....να σου δείχνω το πόσο σε αγαπάω!

Είσαι το λιμάνι μου!....σ' αγαπάω....χθές σήμερα και πάντα ζωή μου....

Ποιός να σταθεί πλάι σου

Πρέπει να φύγω,να πάω που;
ο νούς και η καρδιά
σε μια διαρκής αντιπαλότητα.
Μάχονται ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρών.
Η ζωή περνά σαν κινηματογραφική ταινία
μέσα απο ένα ολόκληρο λεπτό.
Μέσα απο το απεραντο γαλάζιο περνά
και στέκετε εκει που το φώς του ήλιου ξεπροβάλει.
Πάθη,λάθη σε μια αέναη μάχη.

Δανεικες σκεψεις που γενναν -περα απο τον οποιο προβληματισμο- αυτογνωσια... “Επικίνδυνα” - Editorial No 35 της Ράνιας Αηδώνη (Αναδημοσιευση)

Ψάχνω παντού μέσα στο σπίτι και δεν τη βρίσκω πουθενά! Ανοίγω ντουλάπες, συρτάρια, πετάω ρούχα και πράγματα, μήπως έχει κρυφτεί κάπου και δεν τη βλέπω. Ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, σέρνω τα έπιπλα να δω μήπως έχει καταχωνιαστεί σε κάποια ύπουλη γωνιά! Αδειάζω τσέπες και τσαντάκια! Ποτέ δε ξέρεις που μπορεί να έχει τρυπώσει... Ψαχουλεύω με μανία τα πάντα... αλλα τίποτα! Ανακαλύπτω πως, τελικά, δεν έχω διάθεση!Ούτε ένα τόσο δα ίχνος της ότι υπήρξε κάποτε μαζί μου... Κι έτσι, αποφασίζω να τη κατασκευάσω. Ό,τι δεν έχεις, φτιάξ' το μόνος σου! Όσο υπέροχο, αισιόδοξο, δυναμικό κι αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και να υπομονεύσει τη κατασκευή σου... Βέβαια, εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπεις. Ξέρεις, υπάρχουν πολλές. Στο λέω εγώ που ταλαντεύομαι ανάμεσά τους με μεγάλη επιτάχυνση!!! Ανάμεσα από άπειρα χαμόγελα και άπειρα δάκρυα... Τραμπαλίζομαι συνεχώς. Στριφογυρίζω με τέτοια τρελή ταχύτητα μέχρι που χαμόγελα και δάκρυα γίνονται ένα. Και καθώς κατασκευάζω, αρχίζω να μπερδεύω το γέλιο με το κλάμα... Απορώ πως μέχρι σήμερα δεν έχω συγκρουστεί επάνω στις οπτικές μου! Ή μπορεί και να το έχω κάνει. Μπορεί, απλά, να μην το έχω καταλάβει. Ίσως ηταν τότε που σκόνταψα επάνω στην αλήθεια. Ναι... Σ' εκείνη που αποζητούσα απελπισμένα. Ό,τι ήταν να το πω το είπα. Δηλαδή... Θέλω να πω... Πως δεν έχω κάτι άλλο να σου πω! Βασικά έχω πολλά να σου πω, απλά εννοώ, πως στα είπα όλα... Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις από μένα. Εγώ ήμουν αυτή που παραπονέθηκε.

Captain Alexander Constantin...( συντομα σε νεες περιπετειες)

             Τ ο κυμα επεφτε πανω στις πλωρες των αγκυροβολημενων καραβιων λικνιζοντας τα σε εναν αεναο χορο με συνοδεια το μουρμουρητο των παφλασμων που χαιδευαν απαλα τα υφαλα σαν το χερι του ερωτευμνου οταν θωπευει το στηθος της αγαπημενης του καθως εκφραζει τον αγνο ερωτα του. Στα ξαρτια τρεμοπαιζαν τα κρεμασμενα φαναρια σαν σαλτιμπαγκοι που ετοιμαζονται για το μεγαλο αλμα, κι εριχναν το θαμπο τους φως βαφοντας ασημογαλαζα τα νερα ομοια με την κοιλια του ξιφια που αρμενιζει τα πελαγα αμεριμνος. Στη στερια οι σκιες του φεγγαριου επαιζαν κρυφτο πανω στους φοινικες και στις φρεσκοφτιαγμενες ξυλινες παραγκες, που στηθηκαν προχειρα τις τελευταιες μερες πανω στα χαλασματα παλαιοτερων κτισματων για τις αναγκες των πειρατων, μιας και ηταν καιρος για το ετησιο παζαρι ανταλλαγης των θησαυρων τους, κατι που τηρουσαν ευλαβικα απο την εποχη συνταξης του πειρατικου κωδικα. Φωνες, γελια και βλαστημιες ανακατα με πνιχτες γυναικεις κραυγες παθους εζωναν ολη την περιοχη γυρω απο τις καλυβες των ναυτικων, που αλλοι γλεντοκοπουσαν πινωντας κι αλλοι επαιζαν την τυχη τους και το χρυσαφι τους στα ζαρια, με προσωπα αναψοκοκκινισμενα απ το πιοτι και την απληστεια.