Δανεικες σκεψεις που γενναν -περα απο τον οποιο προβληματισμο- αυτογνωσια... “Επικίνδυνα” - Editorial No 35 της Ράνιας Αηδώνη (Αναδημοσιευση)

Ψάχνω παντού μέσα στο σπίτι και δεν τη βρίσκω πουθενά! Ανοίγω ντουλάπες, συρτάρια, πετάω ρούχα και πράγματα, μήπως έχει κρυφτεί κάπου και δεν τη βλέπω. Ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, σέρνω τα έπιπλα να δω μήπως έχει καταχωνιαστεί σε κάποια ύπουλη γωνιά! Αδειάζω τσέπες και τσαντάκια! Ποτέ δε ξέρεις που μπορεί να έχει τρυπώσει... Ψαχουλεύω με μανία τα πάντα... αλλα τίποτα! Ανακαλύπτω πως, τελικά, δεν έχω διάθεση!Ούτε ένα τόσο δα ίχνος της ότι υπήρξε κάποτε μαζί μου... Κι έτσι, αποφασίζω να τη κατασκευάσω. Ό,τι δεν έχεις, φτιάξ' το μόνος σου! Όσο υπέροχο, αισιόδοξο, δυναμικό κι αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και να υπομονεύσει τη κατασκευή σου... Βέβαια, εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπεις. Ξέρεις, υπάρχουν πολλές. Στο λέω εγώ που ταλαντεύομαι ανάμεσά τους με μεγάλη επιτάχυνση!!! Ανάμεσα από άπειρα χαμόγελα και άπειρα δάκρυα... Τραμπαλίζομαι συνεχώς. Στριφογυρίζω με τέτοια τρελή ταχύτητα μέχρι που χαμόγελα και δάκρυα γίνονται ένα. Και καθώς κατασκευάζω, αρχίζω να μπερδεύω το γέλιο με το κλάμα... Απορώ πως μέχρι σήμερα δεν έχω συγκρουστεί επάνω στις οπτικές μου! Ή μπορεί και να το έχω κάνει. Μπορεί, απλά, να μην το έχω καταλάβει. Ίσως ηταν τότε που σκόνταψα επάνω στην αλήθεια. Ναι... Σ' εκείνη που αποζητούσα απελπισμένα. Ό,τι ήταν να το πω το είπα. Δηλαδή... Θέλω να πω... Πως δεν έχω κάτι άλλο να σου πω! Βασικά έχω πολλά να σου πω, απλά εννοώ, πως στα είπα όλα... Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις από μένα. Εγώ ήμουν αυτή που παραπονέθηκε.
Που είδε πως κάτι δεν γίνεται σωστά. Ήμουν αυτή που είδε πως κάτι έλειπε. Γνώριζα πως ήταν επικίνδυνο να το κάνω. Αλλά ακόμα κι έτσι, εγώ ήμουν αυτή που το ζήτησε πίσω. Δεν μπήκες στον κόπο να γεμίσεις τίποτα. Δεν έκανες καμία προσπάθεια να δώσεις κάτι. Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις. Να σε θυμάμαι στις γιορτές; Να με θυμάσαι κι εσύ και να μου στέλνεις πως μ' αγαπάς, πως εύχεσαι όλα να είναι καλά και να προσέχω; Δεν θέλω να θέλεις να είναι όλα καλά. Δεν ξέρεις πως είναι στ' αλήθεια... Δεν θέλω να θέλεις να προσέχω. Δεν ξέρεις αν προσέχω στ' αλήθεια... Δεν θέλω έτσι να μ' αγαπάς. Δεν μ' αγαπάς έτσι στ' αλήθεια... Μη με θυμάσαι στις γιορτές. Δεν το έχω ανάγκη. Εγώ είχα ανάγκη τις εικόνες. Αυτές σου ζήτησα. Κι εσύ μ' άφησες να περιμένω. Ξέρεις κάτι; Δεν περιμένω άλλο. Δεν μπορώ να το κάνω. Μου έδωσες πολύ χρόνο για να καταφέρω να τις αποχαιρετήσω. Περπατάω στην Ερμού και μόλις έχω καταναλώσει ένα σεβαστό ποσό από ευρουλάκια τα οποία θα τα “πληρώσει” το ψυγείο μου τις επόμενες μέρες. Νιώθω μια απίστευτη ικανοποίηση! Μέχρι που τη βλέπω να περπατάει μ' εκείνο το πλακάτ στα χέρια. Δεν μ' έχει δει ακόμα. Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα και περπατάω γρήγορα προς το μέρος της. Εκείνη γυρίζει το βλέμμα της και με κοιτά. Ανοίγει τα δικά της και κατευθύνεται προς εμένα. Σαν ο χρόνος να κυλούσε πιο αργά μέχρι να συναντηθούμε... Αγκαλιαστήκαμε δυνατά για ένα ολόκληρο λεπτό που κράτησε ώρες! Άκουσα την καρδιά της να χτυπά στο στήθος μου κι ένιωσα τη δική μου να την ακολουθεί στο ρυθμό της. Με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε. Της κρατούσα το χέρι καθώς απομακρυνόταν... Μέχρι που έφυγε μ' ένα χαμόγελο, κι εγώ με το χέρι μου ακόμα τεντωμένο ήταν σαν να την αποχαιρετούσα. Γύρισα το βλέμμα μου και χαμογέλασα. Σαν ν' αγάπησα τόσο μέσα σ' ένα λεπτό!! Αυτό λείπει σήμερα. Να σε κοιτούν στα μάτια. Λείπει μια αγκαλιά... Ναι, αγκαλιά! Και προσφέρεται δωρεάν. Εκεί κατάλαβα ποιά είναι η ανάγκη που έμαθα να παρηγορώ μέσα σε σακούλες καταστημάτων. Δεν πρόλαβα να μάθω ούτε τ' όνομά της... Έχετε ένα νέο μήνυμα. “Θα σε περιμένω”. Το διαβάζω και σκέφτομαι πόσος καιρός πάει από τότε που είχα κάποιον να με περιμένει. Να μην περιμένει από 'μένα αλλά να με περιμένει στ' αλήθεια και να μου το λέει. Η τελευταία φορά, ηταν όταν άφησα ένα φως ανοιχτό για την επιστροφή... Ήταν επικίνδυνο να φύγω... Κάθε φορά που φεύγω τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Έχω ήδη απαντήσει στις σκέψεις σου από καιρό. Ξέρω τι σκέφτεσαι χωρίς να το πεις. Απλά πολλες φορές χρειάζομαι να το ακούσω. Χρειάζομαι τη σιγουριά της λογικής πέραν του ενστίκτου μου. Ημίμετρα. Τόσα χρόνια βαρέθηκα να τ' ακούω αλλά και να τα ζω. Τελευταία τ' απαρνήθηκα και κατέληξα παρέα μ' ένα τίποτα. Ημίμετρα ή τίποτα... Βαρέθηκα αυτήν την εποχή. Και δεν ξέρω κατά πόσο μου αξίζει. Και η εποχή και τα ημίμετρα. Κι ακούω να μου μιλάνε για “απόλυτα” άνθρωποι που καταβάθος φοβούνται να τα ζήσουν στ' αλήθεια και εγκλωβίζονται κι οι ίδιοι μέσα στα ημίμετρα των φόβων τους. Εγώ θα είμαι εδώ. Δε θα φύγω όπως το φοβάσαι. Αλλά όσο περισσότερο θα σκέφτεσαι τόσο θα απομακρύνομαι. Νιώσε με λίγο, γιατί εγώ έχω μάθει να παίρνω αυτό που μου αξίζει... Εργασία μερικής απασχόλησης. Οι εργασιακές σχέσεις έδωσαν το παράδειγμα. Σχέση μερικής απασχόλησης. Τα έχει όλα και συμφέρει. Βολεύει. Να μην βγεις από τον μικρόκοσμό σου και κουραστείς. Φτάνει να ακολουθήσεις τους κανόνες. Όμως, εγώ, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους κανόνες. Ζω, για να τους παραβαίνω... Και το έκανα. Πέταξα τις ταμπέλες από τη ζωή μου κι απελευθερώθηκα. Τις ταμπέλες στους άντρες, στις φιλίες, στην οικογένεια, στη δουλειά, σ' εμένα. Τις αφαίρεσα από πάνω μου σαν λωρίδα με καυτό κερί από χαλάουα. Αυτή που σε πεθαίνει στον πόνο... Κι άφησα το δέρμα μου ν' αναπνεύσει! Έμαθα να ζω τους ανθρώπους. Έμαθα να τους νιώθω. Κι όταν νιώθω, τότε ξέρω τι είναι αυτό που κρατώ στα χέρια μου. Δεν χρειάζομαι καμιά ταμπέλα πάνω από το κεφάλι μου για να το προσδιορίσω. Σταμάτησα να σκέφτομαι το “είναι” αλλά και το “δεν είναι”. Γιατί και το δεύτερο μια ταμπέλα είναι... Τρεις υπέροχες μέρες και κάτι. Ό,τι γράφω είναι οι δεύτερες σκέψεις μου. Αυτές που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ομολογήσουν. Αυτές που ούτε εσύ τολμάς. Αυτές είναι που με τρέφουν... Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα. Αλλά θέλω να είναι κι αληθινά. Το ότι είναι επικίνδυνα, είναι σίγουρο... Μου το έχουν μάθει οι πεταλούδες. Σας αγαπώ... πάντα! Η Θεά