ο νούς και η καρδιά
σε μια διαρκής αντιπαλότητα.
Μάχονται ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρών.
Η ζωή περνά σαν κινηματογραφική ταινία
μέσα απο ένα ολόκληρο λεπτό.
Μέσα απο το απεραντο γαλάζιο περνά
και στέκετε εκει που το φώς του ήλιου ξεπροβάλει.
Πάθη,λάθη σε μια αέναη μάχη.
Όλα τριγυρίζουν μέσα στο μυαλό
και υπάρχουν στιγμές που σε τρελαίνουν
σε αφήνουν σε ένα απόλυτο κενό
κοιτάζοντας ψηλά,χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις μια λέξη.
Όνειρα που χάνονται έτσι απλά γιατί ποτέ δεν τα χεις κυνηγήσει.
Ξάφνου κάποια στιμγμή συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει προς το τέλος και εσύ απλά έχεις μείνει θεατής στο ίδιο σου το έργο.
Περιμένεις μια δεύτερη ζωή όταν αναγεννηθείς ξανά μέσα απο τον
θανατό σου. ... Μια ευκαιρία δεύτερη .
Τα χρόνια πέρναν και εσύ να ανακαλύπτεις πώς σου λείπει ο εαυτός σου.
Η ψυχή μένει κενή, δίχως να μπορεί να ψιθυρίσει αυτά που νιώθεις πραγματικά και θέλεις να πεις.
Τα πρέπει και τα μή στέκονται εκεί επιβλητικά,
σε κοιτάζουν και σε διαφθείρουν χειρότερα απ΄όσο να τα είχες πράξει.
Τώρα, εσύ, που τα διαβάζεις θα χείς βγάλει μια ωραία διάγνωση.
Όλοι τα ξέρουμε πολλά, και πάντα βγάζουμε τον άλλον με μια
ωραία ταμπέλα "ψυχικά ασταθής". Γιατί έτσι μας συμφέρει.
Ποιός πλάι σου να σταθεί και να αφουγκραστεί τα μικρά σου σιγοψιθυρίσματα.
Κανείς, μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου