Περι Ερωτος και Ιπποτων ...χθες & σημερα

Αφορμή για κάποιες σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας στάθηκε το χρονογράφημα της φίλης μου Ράνιας για τον Ιδεώδη Ιπποτικό Έρωτα.... Ιππότες τι ευγενικές μορφές που μας έρχονται στο νου με το άκουσμα και μό

νο, ανεκπλήρωτοι συνήθως Έρωτες προς την Ιδανική κυρίως γυναικεία ψυχή με αποκορύφωμα τον κάθε λογής άθλο στην προσπάθεια του Ιππότη να  διεκδικεί τον Έρωτα του...

Το βασικό ερώτημα που τρυπώνει στην σκέψη μας αυτόματα: άραγε τι απέγινε ο Ιππότης κι ότι αντιπροσωπεύει; Να ζει τάχατες και σήμερα κάπου κρυμμένος γύρω μας; η' τον προσπέρασε η εξελικτική πορεία του χρόνου αφήνοντας τον στην λήθη όπου μαρμαρωμένος καρτερεί με την σειρά του Ένα Φιλί απ' της πριγκίπισσας τα χείλη... 

Κι όμως το ιδεώδες πάντα επιζεί σε εκείνο το τρομακτικό ταξίδι του χωροχρόνου, μπορεί τα σώματα που το φιλοξενούν στην διαδρομή να γίνανε αστρική σκόνη οι αξίες αγκαλιά με τις αρχές όμως πέρασαν σίγουρα στήν δική μας εποχή. Ιδανικό λέμε καμιά φορά ακόμη και αφηρημένα μα όμως λέγεται...γιά κάποιους όμως έχει την δική του ξεχωριστή σημασία. Άν και δεν αναζητούν τον τίτλο συνειδητά όμως τον κατέχουν, είναι οι Ιππότες του σήμερα που αναζητούν την δική τους Πριγκίπισσα για να Ερωτευθούν -Υπηρετήσουν. Πολύ παραμυθένια ίσως να πει κανείς και είναι γιατί η αλήθεια κρύβεται πάντα πίσω απ' τον μύθο που αυτός με την σειρά του κρύβει την ιστορία. Ιππότης κι Έρωτας λοιπόν συμπορεύθηκαν και ζυμώθηκαν ώστε έμαθε ο ένας τα χούγια του άλλου κι έγινε απαραίτητη η παρουσία και των δυό σε οτιδήποτε... 

Πόσοι από μας Ερωτευόμαστε και εν συνεχεία Αγαπάμε άνευ λόγου απλά γιατί κάτι μας το υπαγορεύει να συμβεί; Πόσοι αφήνουμε τον εαυτό μας να κολυμβήσει στα νερά του Έρωτα μέχρι να παρασυρθεί στους καταράκτες της Αγάπης; Πόσοι δεν σκέφτονται πριν απο κάθε βήμα τα πως και τα γιατί απλά ζούν αυτό που νιώθουν κι έχουν μέσα τους; 

Κι εδώ έρχεται η σκέψη της Φίλης Ράνιας που με κέντρισε τόσο...

 "Ας σκεφτούμε, πως ο έρωτας ίσως δεν πονάει όσο νομίζουμε τελικά. Ίσως είμαστε εμείς αυτοί που προκαλούμε αυτόν τον αβάσταχτο πόνο με τον τρόπο που αποκωδικοποιούμε τα πράγματα. Γιατί οι άνθρωποι έχουμε ντυθεί με το “εγώ” μας και όλα τα παρακολουθούμε αυστηρά μέσα από το πρίσμα του. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα από ό,τι μας συνθέτει, ενώ το προσδοκούμε από τους άλλους."  Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να πονάει λέω κι εγώ, γιατί δεν αφήνουμε κατα μέρος τους όποιους υπολογισμούς περί πιθανού κόστους για ότι κάνουμε και χάνουμε την ουσία του όλου πράγματος; Γιατί πάντα υπήρχε και ο Μαύρος Ιππότης που πληγωμένος δεν άντεξε να πολεμήσει άλλο τον προσωπικό του Δαίμονα και μετάλλαξε την μάχη του πρός τους υπόλοιπους. Ήρθε κι αυτός μέσα απ' το μονοπάτι του χρόνου στο σήμερα κι είναι αυτός που τελικά προτίμησε να μην κρύβει την ιδιότητα του  κι ελεύθερα περιφέρεται γύρω μας. Έκανε την όλη διαδρομή δίχως την συντροφιά του Έρωτα και ξέχασε την μορφή του. Συνεπώς όπου απαντηθούν δεν χαιρετά τον άλλοτε γνωριμό του φέρεται αλλαζονικά και τον πληγώνει ξέχασε να αγαπάει κι όλα τα μετρά σύμφωνα με την αρχή της ιδιοκτησίας κι αλίμονο στην ψυχούλα που θα πέσει θύμα της γοητείας του -ενίοτε μας ελκύει το απόμακρο τον καθένα για δικούς του λόγους- όσο κι αν ψάξει για θαλπωρή μονάχα ψύγματα απέμειναν καθότι με αυτό ετρέφοταν σε όλο το ταξίδι. Φορά την πανοπλία του εγώ του και καθημερινώς φροντίζει να την γυαλίζει επιδεικνύοντας την ώς ένδειξη υπεροχής και ωραιότητας. Μονίμως ιππεύει το άτι της ματαιοδοξίας καθότι Ιππότης δεν δύναται να περιφέρεται πεζή. Κι αγαπημένη του ασχολία να παρασύρει γυναικείες ψυχές κατα προτίμηση αυτές που θα ταίριαζαν στον αντίζηλό του και σπέρνει τον σπόρο του για διαιώνηση του είδους - ευτυχώς όχι πάντα καθώς η φύση ενίοτε αναλαμβάνει κι ενισχύει την μητρική πλευρά- καθώς πάσχει απο μόνιμη φοβία μην κάποτε χαθεί η γενιά του....
 Στον αντίποδα έχομε μια ευγενική ψυχή που κρύβει την Ιπποτική ταυτοτητά του στα ενδόμυχα της ψυχής. Απεκδυμένος την πανοπλία της λαμπρότητας περιφέρεται με τον μανδύα του προσκυνητή έχοντας την ανάγκη να Ερωτευθεί και να δώσει όλο αυτό το συναίσθημα που τον κατατρώγει. Αναζητά την Πριγκίπισσα του για της αφιερωθεί ψυχή και σώματι λαχταρώντας να διοχετεύσει τον λυρισμό του Έρωτα στο πρόσωπο της. Δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση καθότι και οι Πριγκίπισες σπανίζουν έχοντας αλλάξει κι αυτές μορφή, πέφτουν πολλές φορές στην γοητεία του Μαύρου όπως ειπώθηκε και πρίν μα κυρίως αιχμαλωτίζονται απ' τον Δράκο της ματαιόδοξης ρουτίνας και που λοιπόν καρδιά για να Ερωτευθεί ο άτυχος Ιππότης. Παρόλα αυτά επιμένει την αναζήτηση και κράζει συνεσταλμένος είμαι εδώ υπάρχω σαν απάντηση σε κάθε γυναικεία ψυχή που αναρωτιέται τι απέγιναν οι Ιππότες....
Πονά η αγάπη τελικά; Πονά όταν δεν βρίσκει διέξοδο να εκφραστεί θα πώ, πονά όταν δεν έχουμε δίπλα μας τον κατάλληλο σύντροφο ώστε να δώσουμε και να λάβουμε αγνό συναίσθημα μακριά από δήθεν, πρέπει, ανασφάλειες και γιατί....και το παραμύθι ίσως,  για πολλούς συνεχίζεται δέν τελειώνει εδώ....
   (κι επειδή το θέμα δεν εξαντλείται εδώ αναμονή για την συνέχεια..... επανερχόμεθα)