Τελευταία όσο πάει και μεγαλώνει η μπάντα του ουρανού... Τον εν λόγω κύριο τον άκουσα να χτυπά αλύπητα την δίκαση ντράμς του στα μέσα της δεκαετίας 80 όπου και είχα τα πρώτα ακούσματα απ την Heavy metal μουσική, κάτι που με ακολουθεί ακόμα. Η θεματολογία της μπάντας είχε να κάνει με το ιδεώδες του πολεμιστή, ήρωα που μάχεται για τις αρχές της άξιες και τα ιδανικά του. Πως να μην την αγκαλιάσει ένας έφηβος που μόλις ξεκινά το μονοπάτι για να γίνει άντρας. Πνεύμα αδερφοσύνης μεταξύ των συντρόφων, φιλίες που όλοι μας πιστεύαμε πως θα κρατάν για πάντα (τυχεροί όσοι τα κατάφεραν)
πάντα υπό τους ήχους της επικής μουσικής απ την παρέα των Joey De Maio, Eric Adams&Scott Columbus.
Κάπως έτσι ήταν η διαδρομή απ την εφηβεία στην ενηλικίωση που σήμερα λόγω του εκλιπόντος ανέσυρα από την μνήμη ιστορίες, τότε που οι μισοί θέλαμε να γίνουμε κιθαρίστες κι οι άλλοι μισοί ντράμερ. Βέβαια όνειρα θερινής νυκτός τα οποία εκάναμε καθότι εκοιμούμασταν ξέσκεποι και με ανοικτό παράθυρο, τουτέστιν όνειρα απατηλά... Καλό είναι όμως να έχουμε και όνειρα και επιθυμίες, τι θα χαμε να λέγαμε τώρα. Πως θα θυμόμουν τις σκηνές στην ταράτσα του πατρικού μου με τον Μητσάρα να βαράει της λεκάνες απ την μπουγάδα της μάνας μου (κάτι τσίγκινες που χω να ματαδώ κάτι χρόνια), τον Κωστάκη να ουρλιάζει σαν τον γάτο που του καψαλίζουνε την γούνα και την αφεντομουτσουνάρα μου να σολάρει την υποτιθέμενη Fender stratocaster. Μόνο που αντί αυτής κρατούσε μια παλιά ψάθινη σαρωματίνα.
Κι όμως, εμείς ήμασταν το συγκρότημα της επόμενης εποχής που θα τραντάζαμε το μουσικό στερέωμα.
Και μετά ξυπνήσαμε απότομα και κάθιδροι απ την πολύ ενέργεια της βραδινής ονείρωξης. Λύκειο, Σπουδές για τους μισούς, Στρατός για τους υπολοίπους και τρέξιμο να βρεθεί μεροκάματο για πιο υλικές ανάγκες... Ε ρε που πήγαν τόσα όνειρα απ την μπάντα της "Αστραπής", από τότε μου έμεινε το Αστροποβρόντημα...Ας είναι, καλά περάσαμε κι έχουμε να θυμόμαστε.
Όπως τον αγαπητό Scott που έφυγε για να βρει την θέση του, δίπλα στους ένδοξους ήρωες στην μεγάλη αίθουσα της Βαλχάλα, αυτήν που πολλάκις τραγούδησαν με την μπάντα του....
Καλό ταξίδι Scott Columpus....
πάντα υπό τους ήχους της επικής μουσικής απ την παρέα των Joey De Maio, Eric Adams&Scott Columbus.
Κάπως έτσι ήταν η διαδρομή απ την εφηβεία στην ενηλικίωση που σήμερα λόγω του εκλιπόντος ανέσυρα από την μνήμη ιστορίες, τότε που οι μισοί θέλαμε να γίνουμε κιθαρίστες κι οι άλλοι μισοί ντράμερ. Βέβαια όνειρα θερινής νυκτός τα οποία εκάναμε καθότι εκοιμούμασταν ξέσκεποι και με ανοικτό παράθυρο, τουτέστιν όνειρα απατηλά... Καλό είναι όμως να έχουμε και όνειρα και επιθυμίες, τι θα χαμε να λέγαμε τώρα. Πως θα θυμόμουν τις σκηνές στην ταράτσα του πατρικού μου με τον Μητσάρα να βαράει της λεκάνες απ την μπουγάδα της μάνας μου (κάτι τσίγκινες που χω να ματαδώ κάτι χρόνια), τον Κωστάκη να ουρλιάζει σαν τον γάτο που του καψαλίζουνε την γούνα και την αφεντομουτσουνάρα μου να σολάρει την υποτιθέμενη Fender stratocaster. Μόνο που αντί αυτής κρατούσε μια παλιά ψάθινη σαρωματίνα.
Κι όμως, εμείς ήμασταν το συγκρότημα της επόμενης εποχής που θα τραντάζαμε το μουσικό στερέωμα.
Και μετά ξυπνήσαμε απότομα και κάθιδροι απ την πολύ ενέργεια της βραδινής ονείρωξης. Λύκειο, Σπουδές για τους μισούς, Στρατός για τους υπολοίπους και τρέξιμο να βρεθεί μεροκάματο για πιο υλικές ανάγκες... Ε ρε που πήγαν τόσα όνειρα απ την μπάντα της "Αστραπής", από τότε μου έμεινε το Αστροποβρόντημα...Ας είναι, καλά περάσαμε κι έχουμε να θυμόμαστε.
Όπως τον αγαπητό Scott που έφυγε για να βρει την θέση του, δίπλα στους ένδοξους ήρωες στην μεγάλη αίθουσα της Βαλχάλα, αυτήν που πολλάκις τραγούδησαν με την μπάντα του....
Καλό ταξίδι Scott Columpus....
2 σχόλια:
Φίλε Κώστα με θλίβει το γεγονός ότι τώρα τελευταία μας "αφήνουν" πολλοί μουσικοί για την γειτονιά των αγγέλων. Η rock και heavy metal μουσική μετράει πολλές απώλειες. Τι να πω για τον Ronnie James Dio, τον Gary Moore και άλλους πολλούς. Τα ίδια όνειρα έκανα και εγώ φίλε μου όταν ήμουν στο λύκειο και σκεφτόμουν με την παρέα μου την δημιουργία της δικής μας μπάντας, αλλά όλα έμειναν απραγματοποίητα όνειρα. Ξέρεις κάτι; Και μόνο που κάναμε όνειρα και συζητάγαμε ατέλειωτες ώρες, άσχετα από το γεγονός ότι δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, αισθανόμασταν υπέροχα. Θυμάμαι μια μέρα ήρθε η μάνα μου από την δουλειά και με βρήκε στο δωμάτιο μου να χτυπάω με την ξύλινη κουτάλα τα πλαστικά της τάπερ και της κατσαρόλες. Τώρα που τα σκέφτομαι γελάω. Με αξίωσε ο θεός να αγοράσω δύο κιθάρες ηλεκτρικές (την μία μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και την κλέψανε) αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να δημιουργήσω την μπάντα που ονειρευόμουν.
Ναι φίλε μου Σάββα πολλοί καλοί και ταλαντούχοι
μουσικοί προστεθήκαν στην ουράνια μπάντα. Ίσως παραήταν καλοί για εμάς, κι οι άγγελοι τους ζήλεψαν. Ήταν ωραία χρόνια, με ακόμα ωραιότερες αναμνήσεις για εμάς τώρα. Ποιος έφηβος άλλωστε, δεν πόθησε να βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στην αγαπημένη του μουσική; Αυτά τα όνειρα μας έκαναν σήμερα τους άντρες που είμαστε, αυτός ο ενθουσιασμός μας παρακίνησε να κάνουμε άλματα, ώστε να περπατήσουμε το μονοπάτι της αυτογνωσίας. Είναι θείο δώρο για μια καρδιά η ικανότητα να ταξιδεύει μέσα απ τα όνειρα του, και κάπως έτσι γεννηθήκαν και τα πιο όμορφα πράγματα που οι περισσότεροι απολαμβάνουμε σήμερα. Απ τα όνειρα και τον ζήλο κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών...Κιθάρα όντως κι εγώ απέκτησα μουσικός πάντως δεν έγινα, υπάρχουν όμως τόσοι άλλοι για να τους ακούμε και να ταξιδεύουμε...Keep your rocking in a free world bro...
Δημοσίευση σχολίου