Δερματοστιξία

  Απ την αυγή του χρόνου ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να κοσμήσει το σώμα του με σύμβολα. Είτε για να το διακοσμήσει θεωρώντας πως έτσι καλλωπίζεται και γίνεται αρεστός στον περίγυρό του. Είτε για να δηλώσει την κοινωνική του θέση και την αποδοχή τιμής που του οφείλουν. 

   Η δερματοστιξία δεν έχει Εθνικότητα καθώς την συναντάμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το μόνο που διαφέρει ανά τους λαούς είναι η θεματολογία και η τεχνική της. Για παράδειγμα η φυλή των Μαορί στη Ζηλανδία χρησιμοποιεί ακόμα την αρχέγονη μέθοδο δερματοστιξίας με ψαροκόκαλο το οποίο το βουτάν στην μελάνη και κατοπινά με μικρά ξύλινα σφυράκια το κτυπούν για να βυθιστεί στο δέρμα. Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα που όμως απαιτεί μεγάλη γνώση χειρισμού από τον δημιουργό.

   Στην Νέα Γουΐνέα οι Παπούα χρησιμοποιούν αυτοσχέδια μαχαίρια από καλάμι και χαράζουν το δέρμα αντιγράφοντας τις φολίδες του κροκόδειλου κι αυτό ως ένδειξη ενηλικίωσης στην αντίστοιχη τελετή. Οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν βελόνες δε διάφορα μήκη και διαμετρήματα με τα οποία τρυπούν το δέρμα μεθοδικά και δημιουργούν μοναδικά θέματα έργα, τέχνης. Οι Ινδοί απλά ζωγραφίζουν πάνω στον καμβά του δέρματος με ειδική βαφή την ονομαζόμενη Χέννα. 


   Οι Δυτικοί χρησιμοποιούν πιο αυτοματοποιημένα εργαλεία. Το λεγόμενο "μοτεράκι" μια ηλεκτροκίνητη κατασκευή με βελόνα η οποία κινείται παλινδρομικά μέσω ηλεκτροκινητήρα. Αυτοσχέδιες τέτοιες κατασκευές χρησιμοποιούν και οι κρατούμενοι των φυλακών, με παραποίηση των ηλεκτρικών ξυριστικών μηχανών. Ή ελλείψεως αυτών, καταφεύγουν στην παραδοσιακή τεχνική της χειροκίνητης μονής βελόνας με την οποία τρυπούν διαδοχικά το δέρμα χαράσσοντας το σχέδιο που επιθυμούν.

    Το ερώτημα που έχουν οι περισσότεροι είναι γιατί κάποιος σχεδιάζει παραστάσεις στο δέρμα του τα γνωστά τατουάζ. Τι θέλει να προβάλει αποδείξει; Τις τελευταίες δεκαετίες η δερματοστιξία έχει απενοχοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό ώστε να μην αποτελεί πλέον θέμα ταμπού. Έπαψε πια να συγκρίνεται τόσο με περιθωριακό τρόπο ζωής και γίνονται άξια αποδοχής τα άτομα που φέρουν τατουάζ. Τα προηγούμενα χρόνια βέβαια αυτό ήταν κανόνας, ο φέρων τατουάζ είναι παράνομος, περιθωριακός, ναρκομανής. Μιλάμε βέβαια για τον Ελλαδικό χώρο που η δερματοστιξία χρησιμοποιούνταν κατά κόρον στην Μυκηναϊκή εποχή. Τέλος πάντων στο θέμα μας. 

   Γιατί κάποιος κάνει τατουάζ. Ενώ πιο παλιά το έκαναν ως ενθύμιο οι ναυτικοί, και ως δείγμα ατομικής ελευθερίας οι κρατούμενοι, σήμερα το κάνει ο πάσα ένας ως δείγμα ελευθερίας και κουλτούρας. Το κάθε τατουάζ είναι προσωπικό από την άποψη ότι εκφράζει το θέμα τον κάτοχό του. Κάτι σημαίνει λοιπόν για τον καθένα προσωπικά το ίδιο τατουάζ. Είτε ανάμνηση είτε ταύτιση με το πνεύμα που εκφράζει το συγκεκριμένο έργο, γιατί για έργο τέχνης πρόκειται στην ουσία. Όπως κάποιος θαυμάζει το θέμα ενός ζωγραφικού πίνακα έτσι μπορεί ένας άλλος να θαυμάζει το θέμα μιας δερματοστιξίας. Πηγή έμπνευσης για το θέμα μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από μια απεικόνιση μορφής μέχρι μια σύνθεση για αναπαράσταση ενός γεγονότος που βίωσε κάποιος. Φαντασία να υπάρχει κι όρεξη πολύ απ τον δημιουργό. Και φυσικά χρόνος και υπομονή απ τον κάτοχο. Υπάρχουν θέματα αρκετά χρονοβόρα, μια σύνθεση για παράδειγμα Ιαπωνικής τεχνοτροπίας μπορεί να διαρκέσει και πάνω από ένα χρόνο. Κόστος; ποικίλει ανάλογα το έργο και το μέγεθος. 


   Αυτό που έχει σημασία για τον υποψήφιο κάτοχο τατουάζ, είναι το θέμα που τον εκφράζει και η ασφάλεια που παρέχει ο εν λόγω δημιουργός από μολυσματικές ασθένειες. Βασικό είναι το άτομο που θα δεχθεί την δερματοστιξία να λάβει πρώτα την ατομική του κι αποστειρωμένη βελόνα. Να δει πως ανοίγεται μπροστά του η ασφαλής συσκευασία, πως ο χώρος είναι καθαρός και καλά  αποστειρωμένος. Ότι ο δημιουργός είναι καθαρός και τα χέρια του δεν φέρουν πληγές και φορά πάντα ιατρικά γάντια μιας χρήσεως. 
 
     Προσωπικά έχω πέραν του ενός τατουάζ στο σώμα μου και δίνω μεγάλη βαρύτητα στην ασφάλεια που προσφέρει αυτός που θα του εμπιστευτώ εκτός  από το σώμα μου ( ανησυχία για μια πιθανή κακοτεχνία) ότι πολυτιμότερο έχω, την υγεία μου. Αυτά είναι το  βασικό κριτήριο για να επιλέξει κανείς ποιος θα αναλάβει να του κάνει το τατουάζ που επιθυμεί. Προσοχή και πάλι προσοχή, δεν εμπιστευόμαστε τον καθέναν φίλο η γνωστό που λέει πως γνωρίζει την τέχνη, ή έχει κάποιον που γνωρίζει. 
   Θέλει τεχνογνωσία και αυστηρούς κανόνες υγιεινής. ΔΕΝ παίζουμε με την υγειά μας. Αν είναι να νοσήσω απ την επιλογή μου αυτή τότε ποτέ να μην το κάνω το τατουάζ ή οτιδήποτε άλλο.

   Ένα άλλο θέμα είναι η απόδειξη εμπειρίας του δημιουργού. Αν κάποιος ισχυριστεί πως είναι "Θεός" πρέπει να τον δω πως κάνει και "Θαύματα" ειδάλλως πως; Το τατουάζ είναι μόνιμο η σχεδόν μόνιμο εφόσον υπάρχει η δαπανηρή επιλογή αφαίρεσης με λέιζερ. 
    Πρέπει να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα ώστε να μην μπούμε στην διαδικασία επιδιορθώσεως. Δηλαδή να κάνουμε ένα άλλο θέμα επάνω στο ήδη υπάρχον ώστε να καλυφθεί η κακοτεχνία. Η να καταλήξουμε στην ολική αφαίρεσή του με χρήση λέιζερ η πλαστικής επεμβάσεως.
    Οπότε καλό θα είναι να λάβουμε εχέγγυα για την ποιότητα δουλειάς του δημιουργού και να είμαστε βέβαιοι πως το θέμα μας εκφράζει διαχρονικά. Καλό θα ήταν πρώτα να το κάνουμε απλά ζωγραφική με χέννα, να το συνηθίσουμε πάνω μας, να δούμε αν όντως μας αρέσει και μετά να προχωρήσουμε σε μόνιμη δερματοστιξία.
   Προσωπικά έφερα ένα κακότεχνο σχέδιο απ την αρχή της στρατιωτικής θητείας μου για σχεδόν δυο δεκαετίες. Κι αυτό για να μου υπενθυμίζω την νεανική αφροσύνη μου. Το διόρθωσα με την επικάλυψη του από άλλο σχέδιο. Οπότε μεταφέρω βιώματά μου ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

   Μετά το πέρας της δερματοστιξίας σημαντικό είναι να ακολουθήσουμε τις συμβουλές υποδείξεις του δημιουργού στην διαδικασία επούλωσης. Χρειάζεται πολύ φροντίδα ώστε να μην στεγνώσει η επιδερμίδα και χάσει το σχέδιο την λάμψη του. Όσο κι αν μας φαγουρίζει δεν το ξύνουμε. Εκτός του κινδύνου μολύνσεως απ τα μικρόβια που κατοικούν στα νύχια μας, μπορεί με την αφαίρεση του "κακαδιού" να βγει και τμήμα εσωτερικού δέρματος μαζί με ίχνη μελάνης. Οπότε στο σημείο αυτό το σχέδιο θα ξεβάψει ξεθωριάσει. Χρησιμοποιούμε πάντα Ιατρικά σκευάσματα για την ενυδάτωση του δέρματος τακτικά και το πλένουμε μόνο με ζεστό νερό στεγνώνοντας με ελαφρά πίεση, τίποτε άλλο.

    Αφορμή της δημοσίευσης το πάθημα φίλης η οποία έκανε ακριβώς τα αντίθετα που περιγράφω. 
   Αποτέλεσμα μια μεγάλη κακοτεχνία κατά τόπους ξεβαμμένη απ το ξύσιμο και μάλλον κόλλησε μια δερματοπάθεια. Πάλι καλά σημειώνω γιατί θα μπορούσε να έχει πολύ σοβαρότερες συνέπειες με την υγεία της. Προσέχουμε για να έχουμε. ΔΕΝ παίζουμε με την πολύτιμη υγεία μας.

     Θα κλείσω με την Βιβλική εντολή που αναφέρεται στο Δευτερονόμιον η οποία απαγορεύει την χάραξη του δέρματος για διακόσμηση καθώς το σώμα μας δεν μας ανήκει. Κάτι ανάλογο με την αυτοκτονία. Δεν έχουμε δικαίωμα να παρεμβαίνουμε με τέτοιους τρόπους στο σώμα μας το οποίο φροντίζουμε ως ναό του Θεού όπως πολλάκις αναφέρεται στην Γραφή.