Το soundtrack

Στριφογυρνά, το φίδι μέσα μου, που κουλουριάζεται, και τεντώνεται κι όλο δίπλες φέρνει γύρω απ τον εαυτό του. Όλο και κάτι θέλει, μα δεν βολεύεται, και ψάχνει και γυρνά πότε δεξά, πότε ζερβά.
Έτσι κι η σκέψη μου παιδεύεται θέλοντας κάτι να πει...κάτι να βγάλει.
Κοιτώ τα χέρια μου, καθώς τα δάκτυλα, απλώνονται να αγγίξουν τον αέρα και κροταλίζουνε τα νεύρα σε κάθε τους προσπάθεια.!

Μια ανησυχία, ένας αγώνας του εαυτού να βγάλει την ένταση σε κάτι δημιουργικό.
Και, να, οι κεραυνοί...κι από δω πετάγονται οι αστραπές, κι εκεί οι καταιγίδες της ενεργειακής μάχης, του υλικού με το πνευματικό...Αναστεναγμούς, βγάζει κάθε δυο και τρεις το σώμα, όταν τρίζει νευρικά τις αρθρώσεις και τους τένοντες....

Έτσι, δίχως προμελέτη, η σκέψη κυριάρχησε την ύλη, στις ανάγκες της για έκφραση.
Ναι, εγκυμονεί σαν πρωτογέννα, που ναι στις μέρες της, κι η αγωνία του τοκετού, μα κι η λαχτάρα να βγάλει απ τα σπλάχνα της επιτέλους, τούτο που η ίδια δημιούργησε την κάνει νευρική κι ατίθαση.


Όμοια κι αυτή μου η σκέψη, παλεύει με όλη της την δύναμη να λευτερωθεί απ' τον κόπο της δημιουργίας. Να αντικρίσει επιτέλους, αυτό που τόσο την παίδευε. Να χαϊδέψει ψηλαφίζοντας το περίγραμμα της υπόστασής του, και να το κοιτάξει βαθιά, όπως η μάνα διεισδύει για πρώτη φορά με το βλέμμα της, μέσα στην ψυχή του νεογέννητου παιδιού της.

Τότε, που το κανακεύει και γελά, καθώς έχει απόλυτη συνειδητότητα, πως αυτό, είναι ότι σκιρτούσε  μέσα της τόσους μήνες. Και ναι, αλήθεια, το δημιούργημά της άξιζε κάθε κόπο, κάθε πόνο, κάθε σταγόνα δάκρυ αγωνίας.!

Μια καταιγίδα, μέσα μου λοιπόν, που θέλει να ξεσπάσει, μα όλο και πυκνώνουνε τα σύγνεφα, κι η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζει. Διαρκώς και πιο πολύ, μαζεύονται τα ηλεκτρικά φορτία, φτιάχνοντας μικρές λάμψεις κεραυνών. Που ζητούν, σαν αβάσταγα παιδιά, να ξαμολυθούν για ένα κυνηγητό στην αυλή, να τρέξουν, να φωνάξουν, να χτυπήσουν, να γελάσουν.

Όμοια κι οι σκέψεις μου πληθαίνουνε, παρασέρνοντας και το κορμί σε τούτο το σφιχταγκάλιασμα,  αυτό τον αρχέγονο ζουρλό χορό, που λεν δημιουργία.
Πάλη, σε συναισθήματα, μάχη σε αισθήσεις, κι όλο τούτο να ξεφεύγει θαρρείς, απ του μυαλού το σπιτικό, κάνοντας το δόλιο το κορμί την μια να νιώθει σαν πεχλιβάνης παλαιστής, την άλλη σαν φτωχό, στον άνεμο κουρέλι...

Μέχρι, κείνη την ύστατη στιγμή που η καρδιά θα βγει μπροστά.
Σαν άλλη κόρη αρχαίου δράματος φωνή θα βγάλει με βροντή όλα να την ακούσουν. Φτάνει πια ο χορός σας με ζαλίζατε, θα πει κοφτά, κι αμέσως η χροιά της θα γλυκάνει, τα ηνία καθώς θα πάρει, κι η σκέψη ευθύς 'μερεύοντας, μελάνια και μπογιές, χρώματα θα ζητήσει, εικόνες που ζησε τώρα δα να ζωγραφίσει...

Και το μυαλό, θα ψάξει στα ντουλάπια, τα συρτάρια του θα ανοίξει, να βρει κομμάτι από πανί, κι ένα παλιό πινέλο, για να αρχίσουν όλα τούτα δω εικόνες να σκαρώσουν.
Κι ύστερα διαταγή, θα δώσει στο κορμί, όσο θα φτιάχνει αυτή εικόνες στον καμβά, τα χέρια πάνω σε χαρτί λέξεις να τα γράφουν. Ιστορία να φανεί, τα μάτια να διαβάσουν, κι όλη ετούτη η ταραχή να γίνει το ζωντανό παιδί της σκέψης...

Έτσι, με τούτο τον τρόπο, γεννητούρια έχουμε, κάθε φορά που η σκέψη μου παιδεύεται, κοιλοπονά κι έναν παραληρηματικό χορό χορεύει.
Με τούτο τον τρόπο, βγαίνουν τα λόγια που διαβάζουνε κατά καιρούς φίλοι γνωστοί κι επισκέπτες.
Το λέω, σαν με ρωτούν, πως η κατάρα η δικιά μου, είναι να μην ψάχνω όμορφες, βαρύγδουπες εκφράσεις για να φτιάξω εικόνες, και φαντασίες σε κάθε έναν που με διαβάζει...

Αντίθετα, οι εικόνες ήδη προϋπάρχουν μέσα μου, σαν παιδιά, καρπός της σκέψης μου και του μυαλού μου, που απλά, μετά τις κάνω λέξεις.
Γράμματα και προτάσεις, που σχηματίζουν ένα κολλάζ εικόνων, κι όλο μαζί έναν δικό μου, κατά δικό μου πίνακα....

Τώρα, μετά απ' αυτό δικαιούμαι να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου για ένα τσιγάρο και μια μελωδία....
Το soundtrack, και την κορνίζα του πίνακά μου...