Η βρόχα έγινε καταράκτης.... Κεραυνοί, αστραπές, αντάρα. Κι εγώ χαζεύω κείνο το έρημο παγκάκι μες το δάσος...Εκεί που γέλια το έτριψαν και δάκρυα το γυάλισαν, και τώρα η βροχή περνάει της λήθης το βερνίκι.... Μα του Έρωτα οι στιγμές, του πάθους οι εικόνες δεν μπορούνε να σβηστούν, μήτε να ξεθωριάσουν...Κι αυτές φωτίζει τώρα η αστραπή, τούτες λούζει η βροχή που εγώ θωρώ και καμαρώνω...
Κι ένα τσιγάρο να φέγγει η καύτρα στο σκοτάδι....
Μικρέ Παράδεισέ μου πόσο σε γουστάρω, απολαμβάνοντας την ομορφιά σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου