Captain Constantin Alexander

.... "Τι πες μωρέ;" έγρουξε ο καπετάνιος, κι ευθύς ολόρθος βρέθηκε σέρνοντας την σπάθα απ' το θηκάρι. "Να με προδώσεις σκέφτηκες να σώσεις την Ελίζα, δεν έχω εγώ ευθύνη τάχατες σε ότι έχει γίνει; άκου αδερφέ, βάλτο καλά στο νου σου, το αίμα του πατέρα μας είναι νωπό ακόμα τότε που εσύ παιδί κι εγώ στρατιώτης ακόμα, ορκιστήκαμε ποτέ να μη χωρίσουμε... τίποτε να μη μπει ανάμεσά μας"....
"Τότες που φύγαμε από το νησί σαν κλέφτες μες τη νύχτα, κι έμεινε πίσω βιός χωράφια μα και σπίτι."

"Ξέχασες που υποσχέθηκα να δώσω τη ζωή μου να προστατεύω εσένα, και να σώσω το νησί...πιο εύκολα παίρνεις τον χαλκά απ τα αυτί μου κόβοντάς το, παρά να πισωγυρίσει ο λόγος μου!... Θα ρθει η στιγμή αδερφέ!..."
"Θα ρθει, μα θέλει υπομονή και καθαρό κεφάλι... δε φτάσαμε έτσι μέχρι εδώ, ήταν μακρύς ο δρόμος...."
 "Και την Ελίζα μας θα πάρουμε και θα τους συγυρίσουμε τους παλιόλωποδύτες, σύρε και φώναξε το τσούρμο... και κάτι σκέφτηκα... άντε μην αργείς".

Στα μάτια κοιταχτήκανε για μια στιγμή τα αδέρφια, κίνησε ο μικρός να πάει για το υπόφραγμα, το πλήρωμα να μαζέψει, μα στα μισά εστάθηκε, γύρισε και του είπε: "αδέρφι μου και καπετάνιο μου, άρχοντα και πατέρα... ποτές μου δεν εσκέφτηκα με δόλο, να σώσω το κοράσι μου αυτό ζητούσα μόνο, δεν πρόκειται ποτές να σε πουλούσα... κάλιο εγώ να σκοτωθώ παρά να σε προδώσω".

Έτσι έκραξε και βούρκωσαν για λίγο οι οφθαλμοί του.
Κι ο καπετάνιος σάλταρε με χάρη σαν ελάφι, τον αδερφό του αγκάλιασε γερά απ τους ώμους κι είπε του γλυκά, σαν να μιλά σε κόρη ορφανή να την παρηγορήσει:  "άκου κι εσύ αδερφέ μου, ποτές μου δεν επέστεψα ότι θα με προδώσεις, μα κι αν το έκανες και πάλι δίκαιο θα χες... εγώ είμαι πειρατής με εγκλήματα μεγάλα, κι η Ελίζα ένα παιδί με μάνα πεθαμένη... δεν έχεις άλλον πια εξόν από τη φαμελιά σου... μη με θωρείς έτσι βουβός καταλαβαίνω... τα λόγια είναι περιττά, σύρε και φερ' το πλήρωμα, άιντε περνά η νύχτα και η δουλειά που σκάρωσα θέλει βαθύ σκοτάδι..."