Σαμιώτικη γιορτή

Οι Σαμιώτες για την ημέρα του Πάσχα έχουν όπως κάθε τόπος και τα δικά τους έθιμα. Ένα από αυτά είναι η γιορτή. Το φαγητό της ημέρας αλλά που το χρησιμοποιούν αν θέλουν και σε γιορτές, εξ ου και το όνομά του...γιορτή. Δεν είναι τίποτε άλλο από την πλάτη του σφαχτού (αρνί, κατσίκι) γεμιστή με ρύζι και διάφορα μυρωδικά καθώς και κομμάτια απ το συκώτι του ζώου. Για πάμε να δούμε λοιπόν πως γίνεται....


Κατ' αρχάς τα υλικά μας:

      1 πλάτη από κατσίκι ή αρνί
       (μισό κατσικάκι ή αρνί, από την μέση και πάνω με την μπόλια του προαιρετικά)
      1 κατσικίσια συκωταριά ψιλοκομμένη &ζεματισμένη 
      1 ματσάκι ψιλοκομμένο άνηθο
      4-5  φρέσκα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια
      2 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
      1 ποτηράκι λευκό κρασί (μοσχοφίλερο ή οτιδήποτε αρετσίνωτο)
      1/2 κιλό ρύζι απλό (καρολίνα, νυχάκι)
      1 κούπα λάδι (1/2 κούπα ελαιόλαδο για τη γέμιση, και 1/2 κούπα για το ψητό)
      3 κουταλιές σούπας πελτέ ντομάτας
      Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη (κατά βούληση)
      1/4 κεφαλοτύρι ή κάτι ανάλογο κομμένο κύβους
       Πατάτες κατά βούληση ανάλογα  το ταψί που θα χρησιμοποιήσουμε

Προετοιμασία:
Επειδής θέλει πέραν από τρόπο και λιγάκι κόπο, αν θέλουμε κάνουμε τις ετοιμασίες από το προηγούμενο βράδυ, ώστε την Κυριακή του Πάσχα να έχουμε μόνο το ψήσιμο.

Για πάμε να δούμε τι θα δούμε λοιπόν!

Αρπάζουμε την πλάτη υπό μάλης και βουρ για την βρύση, ώστε να πέσει το ανάλογον πλύσιμον. Ποτέ δεν ξέρεις τι υπολείμματα έχουν κουβαληθεί απ το σφαγείο στο σπιτάκι μας. Ξέρω τι λέω κι έχω δει κάμποσα στην καριέρα μου. Μην επαναπαυόμαστε λοιπόν στη όποια φροντίδα του κρεοπώλη.

Στεγνώνουμε το κρέας με απορροφητικό χαρτί και ταχέως το βάζουμε να κυλιστεί πάνω στο αλατοπίπερο, αφήνοντάς το δε να στριφογυρίζει υπό τους ρυθμούς ενός τσάμικου ή καλαματιανού. Βοηθά στο να χαλαρώσει και να χει ωραία διάθεση, ώστε να καλοψηθεί έπειτα, κρατώντας παράλληλα την τσαχπινιά στην γεύση του!

Όσην ώρα αυτό χορεύει τον χορό του άλατος, εμείς ετοιμάζουμε την γέμιση του με στοργή και περισσή φροντίδα, έτσι που να νιώσει πως είναι το επίκεντρο του κόσμου μας. Είπαμε πάνω από όλα να νιώσει χαλαρό και το τιμώμενο πρόσωπο!

Χαλαρά χαλαρά λοιπόν και με αέρινες κινήσεις έχουμε βάλει την κατσαρόλα μας στην φωτιά, με την μισή κούπα ελαιόλαδο και τα κρεμμυδάκια μας για έναν στριφογυριστό χορό αλά σωτέ. Κι εδώ πάει μαζί με τα ξερά τσιγαρίζονται και τα χλωρά!

Αμ πως! που λεγε κι ο Θύμιος ( γνωστός βλάχος ερμηνευόμενος υπό τον αείμνηστον Χατζηχρήστο)

Τον χορό ακολουθεί και η ψιλοκομμένη συκωταριά υπό τους ήχους σφυριγμάτων και τα επιφωνήματα όπα! και, ε ρε τι φτιάχνω σήμερις! Εν συνεχεία κι αφού ροδαλίσει το χρωματάκι τους απ τις γυροβολιές και την συνοδεία της φλόγας, λόγω ανάλογου μερακλώματος τα εμποτίζουμε με το ποτήριον οίνου. Έτσι για να στανιάρουνε και να σβήσει η κάψα τους, με το κέφι να συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Τελευταίοι προσκεκλημένοι τα μυρωδικά μας ανιθομαϊντανοί, ο κύριος ρύζις, μετά της συζύγου κυρίας πελτέ, οι οποίοι φέρουν πάνω τους νιφάδες αλατοπίπερου, γιαυτό και διψώντας αμφότεροι παρακαλούν για μια κουπίτσα ύδωρ, το οποίο προσφέρεται απλόχερα!

Αφήνουμε την όλη κομπανία να σιγοβράζει στο ζουμί της έως εξαντλήσεως αυτού. Α! Όλα εδώ πληρώνονται, και κουμάντο κάνει ο οικοδεσπότης της κουζίνας κι όχι οι καλεσμένοι. Κάτι σαν  κι αυτό που κάνει κι  ο ΓΑΠ (όχι όπως ξέρεις αλλά όπως βρήκες) αλλά με επαγγελματισμό κι ευθύνη. 

Είπαμε μάγειρας με π@π@ρια κι όχι π@π@ρια μάγειρας Γιωργάκηηηη!

Ίνα παρασκευάζουμε άριστα το έδεσμα, ή να τσακιστούμε να πάμε στη γωνιά μας για πλέξιμο!!!

Αφού βράσανε όσο βράσανε τα υλικούλια μας και ξεθεωμένα απ το χορομπούλημα, τα αφήνουμε να ξαπλάρουν προς ανάπαυσιν, και σκεπάζουμε αυτά με την σινδόνιν (όχι την γνωστή του Τορίνο) του ημίσκληρου τύρου, καθώς αυτό λιώνει βραδέως και καλύπτει την συντροφιά μας. Κάνει ψυχρούλα όσο να ναι.

Παίρνουμε το αμνοερίφιο που καθήμενο επί πάγκου μας παρακολουθεί με σπουδή όση ώρα εμείς περιποιούμαστε την γέμιση, και για να μην νιώσει επ' ουδενί παραπονεμένο του την προσφέρουμε με όλη μας την ευχαρίστηση. Του δείχνουμε με ζήλο πως είναι το τιμώμενο πρόσωπο για άλλη μια φορά. Που να ήξευρε τι το περιμένει (όπως δεν ξέραμε κι εμείς όταν μας κανάκευαν μοιράζοντας τα πεντοχίλιαρα λες κι  ήταν πετσετάκια που λέει και το άσμα, κι όλα τα κατοπινά έτη που μας χάιδευαν με κουτόχορτα και δανεικά). Σιγά πλατούλα μου κι εγώ σε μαγερεύω!

Μόλις το παραγιομίσουμε παίρνουμε και την καπλατοβελόνα που χουμε πρόχειρη για την περίσταση κι αρχίζει το δέσιμο-ράψιμο μην και χαθεί η γέμιση. Κάπου εδώ ίσως να δυστροπεί το κρέας μας καθώς αρχίζει να συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πάει και τόσο προς καλόν του, μα με επιμονή μας και γλυκόλογα θα τα καταφέρουμε. Για να χουμε ήσυχη την κεφαλή μας πως η γέμιση θα απλωθεί παντού ρίχνουμε και μια καλή κούπα ίσως και κάτι παραπάνω νεράκι και το κουνάμε σαν να το νανουρίζουμε. (για να κάτσει παντού και για να ηρεμήσει κιόλας). Ρίχνουμε τις τελευταίες καρφοβελονιές γρήγορα και στην ζούλα, τώρα που  λαγοκοιμάται μισοζαλισμένο απ το νανούρισμα και το ακουμπαμε στο ταψί!

Καθώς το χαζεύουμε στην ξάπλα του βάζουμε και τις πατάτες ολόγυρά του , έτσι για να χει παρεούλα και κάποιον να μοιραστεί τον πόνο του καθώς θα ψήνεται στον φούρνο. (Σαν κι εμάς με τους υπόλοιπους Μεσογειακούς γειτόνους που οσονούπω στο ίδιο καζάνι του ΔΝΤ θα βράζουμε. Μην νιώσουμε μοναξιά ούτε κι αδικημένοι).

Πασπαλίζουμε με ριγανίτσα αρωματική δια μοσχοβολιές, κι αλατοπιπερώνουμε κατά βούληση τις πατάτες με τα ρέστα απ την πίστα που κυλιόταν κάμποσες στιγμές πριν το κρεατάκι μας.

Απλώνουμε και το εναπομένων ελαιόλαδο στην κορμάρα του αμνοεριφίου κι αν θέλουμε καλύπτουμε και με την μπόλια, ώστε να κάνει τέλειαν  τραγανήν πετσούλα κι άψογην χρωματικήν απόχρωσις!

Τέλος ρίχνουμε 1-2 κουπίτσες νερό κατά την βούλησή μας κι εναποθέτουμε το έργο μας στην φροντίδα του φούρνου (σκεπασμένο κατά προτίμηση) τον οποίο έχουμε προθερμάνει στους 180 και τον αφήνουμε να κάνει την δουλειά του για κάνα 3ωρο τουλάχιστον στην ίδια θερμοκρασία.

Καμιά κλεφτή ματιά για επιβεβαίωση, πέφτει εκεί γύρω στο 2ωρο για νερό και συνεχίζουμε περιοδικό μπανιστήρι, ανά μισάωρο μέχρις ότου έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

(Σημειωτέον ξεσκεπάζουμε εκεί στο τελευταίο 20λεπτο για να πάρει χρωματάκι και να τραγανίσει η πέτσα με το ξεροψήσιμο)

Αμ έπος αμ έργον, και σε άλλα με υγείαν. Χριστός Ανέστη!

                         (Και καλή σας όρεξη)