Στου καπνού τα δακτυλίδια

Έτριξε τα δάκτυλά του να ξεμουδιάσουν, κι άδραξε το δερμάτινο σακούλι με τον ταμπάκο. Με αργές κινήσεις έβγαλε ένα φίλτρο απ την πίσω θήκη και μηχανικά το έβαλε ανάμεσα στα χείλη, κατόπιν ξεκούμπωσε την καπνοσακούλα πήρε ένα τσιγαρόχαρτο και βάλθηκε να το τραβά στις άκρες και να το ισιώνει.
Ενστικτώδεις κινήσεις απ την δύναμη της συνήθειας, κάτι που πάντα τον βοηθούσε να ταξινομεί της όποιες σκέψεις του.


Αλήθεια που έτρεχε κι απόψε ο λογισμός του. Ένιωθε μια πίεση απ το βάρος της ημέρας που έφυγε, καθώς κάθε νυχτιά δυσκολευόταν και περισσότερο να ακολουθήσει την διαδικασία της χαλάρωσης πριν τον ύπνο. Όταν οι άλλοι ήδη βρίσκονταν στην αγκαλιά του Μορφέα, εκεί στο τρίτο όνειρο γωνία, αυτός ένιωθε μια ενεργητικότητα λες κι ήταν ακόμα απόγευμα. Τι κακό κι αυτό να τα κάνει όλα ανάποδα.
Τέτοιες ώρες έβγαζε την ένταση του με το γράψιμο, και πάντα με την συνοδεία ενός τσιγάρου να σιγοκαίει στο τασάκι ή στα δάκτυλα του.

Αφού επεξεργάστηκε λιγάκι ακόμα το χαρτάκι πήρε μια μικρή ποσότητα ταμπάκου, την έφερε κοντά στο πρόσωπο για να γευθεί το άρωμά της, το έστρωσε πάνω στο χαρτί κι άρχισε να τυλίγει με επιδέξιες κι αργές κινήσεις τις άκρες σε κύλινδρίσκο.
Του άρεσε αυτή η ιεροτελεστία, ήταν κάτι σαν την διαδικασία του ξιφομάχου, καθώς λαδώνει το θηκάρι του ξίφους για να ναι έτοιμο πριν την μάχη.
Έπαιρνε τον χρόνο του, για να καταλαγιάσει κάπως ο χείμαρρος των σκέψεων που σε λίγο θα έβρισκαν τον δρόμο τους να γίνουν λέξεις. Είχε έναν δικό του τρόπο γραφής, κομματάκι ανορθόδοξος καθώς οι σκέψεις  του πρώτα γίνονταν εικόνες, κι αυτές οι εικόνες κατόπιν μεταλλάσσονταν σε λόγια. Δεν έψαχνε όμορφες και τρανές λέξεις για να τις συνταιριάσει φτιάχνοντας εικόνες για τον αναγνώστη. Όχι είχε ήδη έτοιμα τα κάδρα, μοναχά τα άφηνε να κυλήσουν πάνω στο χαρτί, αφήνοντάς τα να πουν την δική τους ιστορία.

Πέρασε την άκρη του χαρτιού πάνω στην άκρη της γλώσσας για να υγρανθεί η κόλλα κι έστριψε το τσιγάρο στα δάκτυλά του για να διπλώσει κολλώντας το. Αφού το περιεργάστηκε με μια ματιά, βάλθηκε να το κτυπά ελαφρά πάνω στον αριστερό αντίχειρά του για να κάτσει ο ταμπάκος και να ισιώσει. Πάντοτε το έκανε αυτό ως τελευταία πράξη του έργου, κι είχε σαν αποτέλεσμα να βγαίνουν τα τσιγάρα του ολόισια και σφικτά, λες κι ήταν σιδερωμένα.

Το άναψε μ' ένα σπίρτο ρίχνοντας του μια τελευταία ματιά καθώς η καύτρα του άρχισε να λαμπυρίζει.
Τράβηξε γερά μια ρουφηξιά και μια τουλούπα καπνού άρχισε να ανεβαίνει, κι άλλη μια μπήκε βαθιά στα στήθια του γεμίζοντας τον με την γεύση και την ζέστη του. Φύσηξε την ανάσα του να βγει, και μαζί της ένα συννεφάκι άρχισε να χορεύει μπρος στα μάτια του έναν κυκλικό χορό, ζωγραφίζοντας στον αέρα δακτυλίδια. Του καπνού τα δακτυλίδια....

Άφησε το δημιούργημά του να αναπαύεται στο τασάκι έκλεισε την καπνοσακούλα κι άρχισε να γράφει.

Απόψε θα μιλούσε γιαυτό. Για του καπνού τα δακτυλίδια. Οι σκέψεις θα ναι πάντα εκεί δικές του, μέχρι την στιγμή που θα ξεχυθούν στο χαρτί για το δικό τους ταξίδι στον λόγο....