Περί σχολίων το ανάγνωσμα...

     Όλο και πιο συχνά δημοσιεύονται από γνωστούς κι αγνώστους  αναρτήσεις με θέμα την έλλειψη σχολίων στα δημοσιεύματα τους από πλευράς επισκεπτών.
Αρχικά δεν ασχολήθηκα αρκετά, απλά προβληματίστηκα, μα όσο πληθαίνουν κάποιες φωνές τόσο αναρωτιέμαι. Έχει τελικά  τόσο μεγάλη σημασία το να μας σχολιάζουν; Πρέπει να κάνουμε κάτι εμείς για να προσελκύσουμε επισκέπτες σχολιαστές; Αν και νήπιο ακόμα στον χώρο δεν παύω να έχω τις απόψεις και τα συμπεράσματά μου. Τα λέω πρώτα σε μένα για να μην τα λησμονήσω και τα αφήνω να περιφέρονται για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται.

    Την πρώτη ανάρτηση μου έκανα μια νυχτιά που ένιωσα την παρόρμηση να δημιουργήσω την Αστραπή.
Το ταξίδι στον λόγο μοναχικό στην αρχή με προσδοκία την συνάντηση πιθανών συνοδοιπόρων...

Αυτά τα λόγια περιελάμβανε το συνοδευτικό κειμενάκι. Και συνεχίζει να ισχύει καθότι σκοπός ύπαρξης της Αστραπής, είναι η ανάγκη καταγραφής σκέψεων, απόψεων κρίσεων κι ότι κατεβάζει η κεφάλα μου την δεδομένη χρονική στιγμή. Κάπως έτσι δεν δημιουργήθηκαν τα blog, για να εκφράζονται μέσα από αυτά οι κάτοχοι τους; Τώρα αν θα γίνουν τα γραφόμενα αντικείμενο αποδοχής, η θα γεννήσουν την ανάγκη στον αναγνώστη να καταθέσει την δική του άποψη, είναι δικό του θέμα εφόσον υπάρχει κίνητρο από το κείμενο. Δεν νομίζω κατά την ταπεινή μου άποψη πως η παρουσία σχολιαστών χρειάζεται να γίνει αυτοσκοπός.

    Άποψή μου βέβαια, κι όπως κάποτε είπε ο Clint Eastwood  "οι γνώμες των ανθρώπων είναι σαν την οπή του κώλου, όλοι έχουν από μια".
Σχόλια και σχολιαστές λοιπόν, και τι πρέπει να κάνουμε γιαυτό; Υπάρχει καμιά φόρμουλα, η μπας κι είναι υποχρεωμένος ο κάθε επισκέπτης σώνει και καλά να γράψει κάτι; Δεν είναι κομματάκι εγωιστικό από μέρους μας να ζητάμε απ τον άλλον να κάνει κάτι απλά και μόνον για να ικανοποιήσει εμάς; Αν είναι να το κάνει πιστεύω θα το κάνει αυτοβούλως και τότε θα χει και νόημα, και λόγο ύπαρξης το εκάστοτε σχόλιο. Κι εγώ προσωπικά, επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά τα φιλικά μου ιστολόγια μα δεν σχολιάζω πάντα κι οτιδήποτε. Πιστεύω κάτι ανάλογο κάνουμε όλοι. Αν δεν μας κάνει εντύπωση το κείμενο, αν δεν μας γεννήσει προβληματισμό κι αυτός ο προβληματισμός απαντήσεις, τι να σχολιάσουμε. Να πούμε για το ζευγάρωμα της χήνας σε ένα θέμα που αφορά το οικογενειακό δίκαιο, απλά και μόνο για να δει ο γράφων το όνομά μας από κάτω; Κάποιος τώρα μπορεί να σκεφτεί όπα φιλαράκο σαν πολλά μας τα αραδιάζεις, μα απλό δεν είναι το θέμα αγαπητοί μου φίλοι; Γράφουμε για εμάς και την ανάγκη μας και ευελπιστούμε να βρούμε κι άλλους που να ελκύονται με τα θέματα και τον τρόπο γραφής μας. Περιμένουμε αποδοχή πάνω στα θέματα για να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε και παράλληλα να υπάρξει και κάποια βελτίωσή μας στον τρόπο και την συμπεριφορά μας. Όλοι θέλουμε να μας πουν καλούς οικοδεσπότες απ την μια και ταλαντούχους σε ότι καταπιανόμαστε. Ίσως με κίνητρο αυτό να γίνουν και γνωριμίες μεταξύ μας και γιατί όχι και Φιλίες, αφού αυτό είναι και το ιδανικό. Δεν εξαναγκάζουμε όμως κάτι τέτοιο με την στάση μας.

     Κάθε χώρος όπου συναντώνται άνθρωποι και υπάρχουν συναναστροφές είναι μια μικρή κοινωνία. Μικρογραφία του κόσμου όπου ζούμε. Έχοντας αυτό πάντα στο εμπρός μα και στο πίσω μέρος του μυαλού μας δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει νομίζω ότι βλέπουμε. Ναι καλόπιστα στον αντίποδα κάποιος μπορεί να πει μα εδώ είναι ο χώρος μου το Σπίτι μου. Εγώ το έχω ανοικτό για τον κάθε επισκέπτη. Τον υποδέχομαι στο καθιστικό με εγκαρδιότητα, του προσφέρω το κέρασμα μου κι αυτός μήτε ένα ευχαριστώ από ευγένεια. Δεν είναι πάντα έτσι έχω να πω. Μην ερμηνεύουμε τα πάντα κακοπροαίρετα, ναι υπάρχουν και τέτοιοι αγνώμονες κι αχάριστοι. Αλλά υπάρχουν κι οι ντροπαλοί και οι συνεσταλμένοι που έχουν ανάγκη από χρόνο και κατανόηση για να ανοιχθούν και να επικοινωνήσουν.

    Πόσες φόρες δεν μας συνέβη, σαν παιδιά αρχικά να πάμε επίσκεψη και να καθόμαστε σαν κουτσουράκια αμίλητοι και συνεσταλμένοι, από ντροπή ή αμηχανία. Εξάλλου αν δεν έχουμε και κάτι να πούμε, δεν μας βγαίνει. Συχνά πυκνά η σιωπή σημαίνει κι αποδοχή σε κάποια πράγματα. Ίσως με την σιωπή τους πολύ απλά συμφωνούν κι αποδέχονται την άποψη του γράφοντα....

    Βέβαια δεν παύει να υπάρχει κι η άλλη πλευρά, καθότι είπαμε μικρογραφία κοινωνίας είμαστε.
Να λειτουργεί κανείς βιαστικά σε όλες τις δραστηρίοτητες του. Συνεπώς μπαίνει στον χώρο μας, διαβάζει και φεύγει για παρακάτω, καθώς έχει πολλούς ακόμα να επισκεφτεί και φοβάται μη και δεν προλάβει. Κι εγώ το έχω κάνει αρκετές φόρες όταν μέσα στις δραστηρίοτητες της ζωής εκτός blogs έχω καταναλώσει όλη μου την ενέργεια και τον χρόνο. Για λόγους ευγενείας όμως πρέπει να πάρω με την σειρά όλα τα ιστολόγια και να ενημερωθώ. Γιαυτό έχουμε και τον χώρο συνομιλιών πιστεύω, να δίνουμε στίγμα της παρουσίας μας.

    Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δυστυχώς απλά φοβάται να εκτεθεί. Κακά τα ψέματα όταν σχολιάζεις κάτι οπουδήποτε δημόσια αυτόματα εκτίθεσαι σε κριτικές, άλλα σχόλια και γενικά ξεκαβουκώνεσαι όπως λέω στην παρέα μου. Είναι ένας μικροπανικός το να αποχωριστεί κάποιος το καβουκάκι του, όπου εκεί νιώθει κι είναι ασφαλής. Τρομάζει η δημοσία κατάθεση. Κι αυτό φαίνεται όταν ζητείται σε κάποιον να μπει μάρτυρας σε ένα συμβάν που είδε. Από απλό τροχαίο μέχρι κάτι πιο σοβαρό, οι περισσότεροι την κάνουν τρέχοντας με ελαφρά πηδηματάκια, κάτι σε στυλ γαζέλας.

    Οπότε γιατί απορούμε που το ιστολόγιο μας στερείται σχολίων, εμείς κάνουμε αυτό που νιώθουμε και μας ευχαριστεί. Πως λέγανε παλιά; Δουλειά τους και δουλειά μας.
Ο προβληματισμός μου έχει ως εξής: Γράφουμε για εμάς ή για να αποκτήσουμε κοινό; Γιατί αν ισχύει το δεύτερο πάμε σε άλλα μονοπάτια, περί καταξίωσης κι αναγνώρισης που θέλουν χρόνο για να αποκτηθούν, αλλά και Σοφία για το αν θα εξαργυρωθούν και πως.

   Αυτά δεν μου προέκυψαν τώρα ως σκέψεις κι απόψεις. Μάλιστα ήταν και απ τα πρώτα μου σχόλια σε Φιλικό τώρα πλέον blog, όταν δειλά δειλά έκανα κι εγώ τα βηματάκια μου.
Το παραθέτω για επίλογο αντιγράφοντας το από το blog του φίλου μου Νίκου, κι ελπίζω να μην τον πειράζει που δανείζομαι κάτι απ τον χώρο του. Ναι όσο κιαν φανεί παράξενο, απ την στιγμή που κάτι δημοσιεύτηκε, δεν ανήκει πλέον σε εμένα παρά στον χώρο που βρίσκεται και στους αναγνώστες του.


(Φιλε Νικο γεια σου και παλι... Ολοι μας πιστευω εχουμε την αναγκη συμμετοχης στις σκεψεις που δημοσιευουμε ειτε για να γινει διαλογος που ειναι και το καλυτερο ωστε να αρχισει το γλυκο ταξιδι μεσα στον λογο, ειτε κριτικα σχολια για την γραφη μας ωστε να βελτιωθει το γραψιμο μας.... Οσο για τον τροπο και την θεματολογια των σχολιων απο πλευρας σχολιαστων ειναι το ιδιο νομιζω με τις εκθεσεις που γραφαμε σαν μαθητες, αλλοι πασχιζουν με τυφλοσουρτες κι αντιγραφοντας κι αλλοι απλα το χουν και ανπτυσουν το θεμα αβιαστα βγαζοντας κοματια απ την ψυχουλα τους... αλλωστε και τα δακτυλα της παλαμης μας δεν ειναι ολα ιδια μητε ισα σε μεγεθος....ο καθενας οπως μπορει κι οτι μπορει καταθετει φτανει να λεγεται με ειλικρινες και καλοπροαιρετο πνευμα γιατι εχω την αποψη πως και "χοντραδα" αν ειπωθει απ την σιγμη που κινειται με πνευμα αγαπης κι αθωοτητας δεν ειναι ουτε παρεξηξηγησιμο ουτε μειονεκτικο για τον οποιονδηποτε. Σιγα σιγα ολοι βελτιωνομαστε κατα τις ελειψεις μας...μια σχεση πνευματικου δουναι και λαβειν ειναι, κατι σαν τα ακομψα βραχια στην ακροθαλασσια οπου ερχεται σιγα σιγα το κυμα και τα σμιλευει δινοντας τους ομορφο σχημα και υφη...αλλοι απο εμας ειμαστε θαλασσα κι αλλοι τα βραχια...ολα μαζι ομως κανουν ενα πανεμορφο θαλασσινο τοπιο...τωρα απ την αλλη υπαρχει παντα η αμυνα του καθενος οσον αφορα το κοστος της δημοσιας εκθεσης και της διαδικασιας ενος διδικτυακου διαλογου με ανταλλαγη σχολιων εκατερωθεν κι ερωτοαπαντησεις...εκει ομως κρυβεται και η μαγεια του πραγματος και χαρα στον που τολμα να νικησει τον δρακοντα του φοβου του...καλη συνεχεια σε ολους μας ανωνυμους και μη κι ας συνεχισουμε να κανουμε αυτο που παντα η σχεδον παντα μας λυτρωνει: να βγαζουμε απο μεσα μας οσα θα θελαμε να πουμε πρωτα σε μας τους ιδιους και στους γυρω μας....)


   Ούτε ειδικός μήτε φωστήρας είμαι, ένα νήπιο όπως προείπα, στον Ιστοχώρο. Τυγχάνω ανήσυχο πνεύμα κι όταν κάτι μου κάνει εντύπωση, κι έχω θέμα να πω δεν κρατιέμαι. Καλύτερα να το εξωτερικεύσω και να καώ στην πυρά για την άποψή μου, παρά να καταπιεστώ και να σκάσω κρατώντας το μέσα μου. Λυπάμαι αν στεναχωρήσω κανέναν, δεν έχω αυτήν την πρόθεση, και δεν μπορώ πέραν του ότι λυπάμαι να κάνω κάτι γιαυτό. Ο καθένας παίρνει κατά την προσωπικότητά του και κατά την όποια ανάγκη του. Ίσως υπάρξουν σχόλια ίσως πάλι όχι...Καλοδεχούμενα και τα δυο ενδεχόμενα....