Λευκή σελίδα, σκέψεις ανάκατες

    Kαμιά φορά κοιτάζω την λευκή σελίδα και μου φαίνεται τεράστια, καθώς δεν ξέρω τι να βάλω μέσα να γεμίσει.
 Δεν έχω τι να γράψω, στύβω την κεφαλή μου αλλά μάταια. Ένας χορός δίχως ρυθμό, δίχως τάξη και μέτρο οι σκέψεις μου όλες. Ασυνάρτητες και δεν μπορώ να βρώ την κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη. 
   Αυτό είναι και το χειρότερο μου, να μην μπορώ να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Με χαλάει πολύ όταν χάνω τον έλεγχο κι όλα μέσα μου γίνονται κουβάρι. Και σε ποιον θα άρεσε βέβαια να χει μια τρικυμία στο κεφάλι και να αδυνατεί να γράψει έστω δυο προτάσεις. 

   
    Τότε είναι που δεν επιμένω άλλο, άστο λέω φωναχτά για να το εμπεδώσω, σήμερα απλά δεν το χεις, χαλάρωσε και μη το ψάχνεις.
Ασχολήσου με κάτι άλλο, βάλε μουσική, παίξε παιχνίδι ή μην κάνεις απολύτως τίποτε. Ζήσε την απραξία. Δεν ειν' κακό, καθόλου μάλιστα δεν μπορούμε πάντα να έχουμε κάτι να πούμε 'η να γράψουμε. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες ούτε κι οι στιγμές.
     Μια τέτοια στιγμή είναι κι η σημερινή, και να που μουρθε η φαεινή ιδέα να πω γιαυτό. Να που η ίδια η απραξία γίνεται πράξη καθώς παράγεις έργο μιλώντας γιαυτό. Περίεργο, "  φευγάτο"  ίσως κατά μια άλλη άποψη. Αυτό του δίνει όμως μια άλλη υπόσταση καθώς απ την μια το χάος των ασυνάρτητων σκέψεων κι απ την άλλη η προσπάθεια καταγραφής αυτού.
    Μ' αρέσει όταν συμβαίνουν τέτοια περίεργα-παράδοξα έτσι στα ξαφνικά, και προσπαθούν απλά να εξισορροπήσουν μια κατάσταση.  Ειν' η ανάγκη του καθενός να χει το πάνω χέρι στα διάφορα συμβάντα. Να ξέρει πως ότι κάνει έχει λόγο ύπαρξης κι αποτέλεσμα. Να μη τριγυρνά άνευ αιτίας και σκοπού. 
   
    Κι εδώ ακριβώς μου γεννιέται το ερώτημα: πρέπει όλα όσα ζούμε κι αισθανόμαστε να χουν κάποιο λόγο; Δεν είναι κάπως στημένο όλο αυτό, και χάνουμε την μαγεία του απροσδόκητου; Αν δεν μου χε συμβεί μια τέτοια κατάσταση δεν θα έγραφα τώρα γιαυτό έτσι στα ξαφνικά. Κι όσο το ψιλοκοσκινίζω κι ο νους επικεντρώνεται σε αυτό τόσο πιο γοητευτικό το βρίσκω. Τόσο πιο πολύ καταλήγω στο γνωστό κι αγαπημένο μου συμπέρασμα.

   Ζήσε τη στιγμή. Το αυθόρμητο, καθώς το στημένο στερείται της μαγικής σκονίτσας που δίνει μοναδικότητα και γοητεία. Είναι ακριβώς το ίδιο, με μια προγραμματισμένη έξοδο σε έναν χώρο, που κάποτε με την παρέα μας περάσαμε πάρα πολύ καλά.
   Κι όμως αυτή την φορά δεν είναι το ίδιο συναίσθημα, η ίδια χαρά. Δεν υπάρχει το αυθόρμητο κι η ξεγνοιασιά του αφήνομαι κι όπου πάει. Υπάρχει ο προγραμματισμός και η προσδοκία του αποτελέσματος. Όμως αυτά στο συναίσθημα δεν λειτουργούν. Για να νιώσουμε  δεν υπάρχει συνταγή κατασκευής. Συμβαίνει μόνο του ή όχι. Δεν προεξοφλείται με καμιά φόρμουλα.

   Ζούμε ότι μας έρχεται, όταν κι όπως έρχεται. Απολαμβάνουμε την μοναδικότητα σε οτιδήποτε, ακόμα και στην άσχημη σχετικά κατάσταση. Είναι ένας τρόπος να ξορκίσουμε και να μειώσουμε την θλίψη που μας γεννά η ασχημία της.
   Ίσως όλα αυτά που κατέγραψα να φαίνονται λίγο έως πολύ περίεργα και μπερδεμένα τώρα που τα ξαναδιαβάζω, είπαμε όμως αποτυπώθηκαν σε στιγμή  που όλα μέσα μου χορεύαν. Κι ο χορός πλέον, βρήκε την δική του πίστα για να δώσει μια παράσταση με θεατές. Απολαύστε το θέαμα κι αφήστε να σας παρασύρει στο δικό σας ταξίδι. Ζήστε την στιγμή με τον τρόπο που συμβαίνει στον καθένα.