Κι όταν της Άνοιξης οι μέρες ξεμακραίνουν, τις ώρες μου γιομίζει κελάηδμα πουλιών από μακριά....
Πάντα θυμάμαι την φωνή σου να μου τραγουδά κερνώντας το φιλί....
Μα σαν βραδιάσει, τα αστέρια φωτίζουνε ψηλά, κι η νύχτα βάφεται στα χρώματα του φεγγαριού...
Τότε ο πόνος μου αβάσταχτος, καθώς σεργιάνι κάνω μοναχός στου έρωτα τα πάθη....
Η καρδιά μου λαχταρά να δει το δικό της αστέρι να φωτίζει με χίλια χρώματα της μοναξιάς τα έρημα σοκάκια.... Ζει για την στιγμή, που θα προβάλει απ' την ανατολή ο πρωινός αστέρας για να φέρει το χάραμα, και να βγει ο νους, από του πόνου τα σκοτάδια....
Συ σαι τ' αστέρι μάτια μου, συ σαι κι η ηλιαχτίδα. Εσύ που μου χαρίζεις φως και λάμπεις μες στην νύχτα.... Μακρυά σου και το καταμεσημέρο πάντα μου μοιάζει νύχτα....μα όταν σμίγουμε αγκαλιά μου φαίνονται και τα μεσάνυχτα, σαν φως του ήλιου καθαρό, και λάμπει η ψυχή μου....
Κείνες του έρωτα οι στιγμές, που με χορταίνουν σαν πεινώ, την δίψα μου που σβήνουν κι η αγκαλιά σου γίνεται βάλσαμο, κι όλες οι πληγές μου κλείνουν.... Τα σπλάχνα μου χορταίνουν αγαλλίαση κι έρωτας με γεμίζει με την χαρά πως σε έχω δίπλα μου, και πάντα δικιά μου είσαι....
Μα το φιλι σου, δεν το χόρτασα όπως και το κορμί σου, καταραμένος είμαι να ζητώ σταγόνες παραπάνω, κι όταν δεν σε έχω δίπλα μου κάλιο να σβήσω παρακαλώ, να πέσω να πεθάνω....
Μα σκέφτομαι τον πόνο σου σαν μάθεις τον χαμό μου κι όλα τα κλείνω μεσα μου σε έναν βουβό καημό μου....Αγάπη μου, τα λόγια μου τόσο φτωχά, να πουν τα όσα νιώθω...τόσο μικρά να περιγράψουν την δική σου ομορφιά, την χάρη και το γέλιο...αυτά που τόσο λαχταρώ μα πάντα δεν τα παίρνω.... Συγχώρα με καρδούλα μου δεν ξέρω πια τι λέω, μα ξέρω πόσο σε ποθώ....
Πόσο θεριεύει η αγάπη μας ακόμα κι ας μην σε έχω εδώ να σε θωρώ και να σε κανακεύω....
Όλο και θεριεύει η φωτιά που καίει τα σωθικά, κι ο έρωτας που απ την ψυχή μου αναβλύζει, κι όσο μένει στα κρυφά τόσο φουντώνει και με λαμπαδιάζει...μα εγώ σε καρτερώ άγια στιγμή που θα ρθεις μες το όνειρο γλυκά να με κοιτάξεις, και με τα χείλη σου τα άλικα φιλί να με κεράσεις...
Αναπολώ εκείνες τις φορές που μύρισα το άρωμα σου και μέθυσα με του κορμιού σου τους χυμούς, και στα ουράνια πήγα...βλέπω σαν τώρα μπρος στα μάτια μου, του στήθους σου τα άνθη, νιώθω την σάρκα ροδαλή να βάφεται σε κάθε αγγιγμά μου....κι ακούω το τραγούδι σου, σαν χάνεσαι στης ηδονής τα βάθη....και ταξιδεύουμε μαζί στα κύματα της αιώνιας ευτυχίας....
Το ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ πιο πριν ακόμα σε αντικρύσω, τότε που την φωνή σου άκουσα να λέει το ονομά σου...τότε που σου είπα σε γνωρίζω από άλλες ζωές που έζησα κοντά σου....
Ποθώντας σε σε αναζήτησα, κι όταν σε αναζήτησα σε βρήκα...μόλις σε βρήκα σε ερωτεύτηκα και σε αγάπησα όταν είδα πως υπήρχες από πάντα στην καρδιά μου...
Γεύτηκα το μέλι του κορμιού σου, και δέσμιος έμεινα στην γλύκα του φιλιού σου...
Ναι, σε αγάπησα πριν ακόμα σε αγαπήσω....κι είμαι εδώ να περιμένω την στιγμή πάλι εμείς τα δυό θα ήμαστε ένα....
Για φυλαχτό δέξου την σκέψη μου και τον παντοτινό έρωτά μου...
Πουλιά θα στείλω τα φιλιά, να ρθουν τα λόγια τούτα να σου πουν, πως δεν σε ξέχασα και καρτερώ πάντα να ρθω κοντά σου.....
Πάντα θυμάμαι την φωνή σου να μου τραγουδά κερνώντας το φιλί....
Μα σαν βραδιάσει, τα αστέρια φωτίζουνε ψηλά, κι η νύχτα βάφεται στα χρώματα του φεγγαριού...
Τότε ο πόνος μου αβάσταχτος, καθώς σεργιάνι κάνω μοναχός στου έρωτα τα πάθη....
Η καρδιά μου λαχταρά να δει το δικό της αστέρι να φωτίζει με χίλια χρώματα της μοναξιάς τα έρημα σοκάκια.... Ζει για την στιγμή, που θα προβάλει απ' την ανατολή ο πρωινός αστέρας για να φέρει το χάραμα, και να βγει ο νους, από του πόνου τα σκοτάδια....
Συ σαι τ' αστέρι μάτια μου, συ σαι κι η ηλιαχτίδα. Εσύ που μου χαρίζεις φως και λάμπεις μες στην νύχτα.... Μακρυά σου και το καταμεσημέρο πάντα μου μοιάζει νύχτα....μα όταν σμίγουμε αγκαλιά μου φαίνονται και τα μεσάνυχτα, σαν φως του ήλιου καθαρό, και λάμπει η ψυχή μου....
Κείνες του έρωτα οι στιγμές, που με χορταίνουν σαν πεινώ, την δίψα μου που σβήνουν κι η αγκαλιά σου γίνεται βάλσαμο, κι όλες οι πληγές μου κλείνουν.... Τα σπλάχνα μου χορταίνουν αγαλλίαση κι έρωτας με γεμίζει με την χαρά πως σε έχω δίπλα μου, και πάντα δικιά μου είσαι....
Μα το φιλι σου, δεν το χόρτασα όπως και το κορμί σου, καταραμένος είμαι να ζητώ σταγόνες παραπάνω, κι όταν δεν σε έχω δίπλα μου κάλιο να σβήσω παρακαλώ, να πέσω να πεθάνω....
Μα σκέφτομαι τον πόνο σου σαν μάθεις τον χαμό μου κι όλα τα κλείνω μεσα μου σε έναν βουβό καημό μου....Αγάπη μου, τα λόγια μου τόσο φτωχά, να πουν τα όσα νιώθω...τόσο μικρά να περιγράψουν την δική σου ομορφιά, την χάρη και το γέλιο...αυτά που τόσο λαχταρώ μα πάντα δεν τα παίρνω.... Συγχώρα με καρδούλα μου δεν ξέρω πια τι λέω, μα ξέρω πόσο σε ποθώ....
Πόσο θεριεύει η αγάπη μας ακόμα κι ας μην σε έχω εδώ να σε θωρώ και να σε κανακεύω....
Όλο και θεριεύει η φωτιά που καίει τα σωθικά, κι ο έρωτας που απ την ψυχή μου αναβλύζει, κι όσο μένει στα κρυφά τόσο φουντώνει και με λαμπαδιάζει...μα εγώ σε καρτερώ άγια στιγμή που θα ρθεις μες το όνειρο γλυκά να με κοιτάξεις, και με τα χείλη σου τα άλικα φιλί να με κεράσεις...
Αναπολώ εκείνες τις φορές που μύρισα το άρωμα σου και μέθυσα με του κορμιού σου τους χυμούς, και στα ουράνια πήγα...βλέπω σαν τώρα μπρος στα μάτια μου, του στήθους σου τα άνθη, νιώθω την σάρκα ροδαλή να βάφεται σε κάθε αγγιγμά μου....κι ακούω το τραγούδι σου, σαν χάνεσαι στης ηδονής τα βάθη....και ταξιδεύουμε μαζί στα κύματα της αιώνιας ευτυχίας....
Το ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ πιο πριν ακόμα σε αντικρύσω, τότε που την φωνή σου άκουσα να λέει το ονομά σου...τότε που σου είπα σε γνωρίζω από άλλες ζωές που έζησα κοντά σου....
Ποθώντας σε σε αναζήτησα, κι όταν σε αναζήτησα σε βρήκα...μόλις σε βρήκα σε ερωτεύτηκα και σε αγάπησα όταν είδα πως υπήρχες από πάντα στην καρδιά μου...
Γεύτηκα το μέλι του κορμιού σου, και δέσμιος έμεινα στην γλύκα του φιλιού σου...
Ναι, σε αγάπησα πριν ακόμα σε αγαπήσω....κι είμαι εδώ να περιμένω την στιγμή πάλι εμείς τα δυό θα ήμαστε ένα....
Για φυλαχτό δέξου την σκέψη μου και τον παντοτινό έρωτά μου...
Πουλιά θα στείλω τα φιλιά, να ρθουν τα λόγια τούτα να σου πουν, πως δεν σε ξέχασα και καρτερώ πάντα να ρθω κοντά σου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου