Blue Horizon

- Αγαπάς;;;
- Αγαπάω ...
- Και γιατί αγαπάς;;;
- Γιατί, με κάνει καλύτερο άνθρωπο..
- Καλύτερο ή ευκολότερο ...
- Ευκολότερο;;;
- Ναι. Ευκολότερο ...
- Τι εννοείς;;;
- Εννοώ, ότι η αγάπη, σε μαλακώνει, κάνεις υποχωρήσεις, που δεν θα έκανες, αν δεν αγαπούσες, είσαι πιο γλυκός, πιο ευαίσθητος. Οπότε, είσαι ευκολότερος στο να δέχεσαι πράγματα, και καταστάσεις ...
- Και αυτό, δεν σημαίνει 'καλύτερος άνθρωπος';;;
- Έχοντας αλλάξει εσένα;;;
- Γιατί λες ότι άλλαξα εμένα; Αφού, ο ίδιος είμαι. Δεν άλλαξα. Θέλω, και τα κάνω. Δεν μου τα επιβάλλει κανένας ...
- Δεν είπα το αντίθετο ...
- Τότε τι λες;;;
- Ότι γίνεσαι ευκολότερος. Δεν γίνεσαι καλύτερος. Αλλάζεις ...
- Αλλάζω, αλλά προς το καλύτερο ...
- Αλλάζεις, έτσι ώστε να γίνεσαι πιο αρεστός. Αλλάζεις, έτσι ώστε να αντέχεις, το έτερον ήμισυ. Αλλάζεις, έτσι ώστε, να σε αντέχει το έτερον ήμισυ ...
- Μα, αυτό είναι το καλύτερο. Μαθαίνω να ζω με κάποιον άλλο. Μαθαίνω, να συμβιώνω και να βιώνω. Μαθαίνω, να μην είμαι 'εγώ', και να είμαστε 'εμείς' ...
- Σωστά τα περί 'εγώ' και 'εμείς', αρκεί να ξεκινάς από το 'εγώ' και να δημιουργείς το 'εμείς'. Γιατί τότε, δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Χάνεσαι από οντότητα, κι αφομοιώνεσαι στα γούστα, και στις ορέξεις του άλλου. Γίνεσαι 'ένα' με τον άλλο, και μετά για να βρεις το 'εγώ', πρέπει να γκρεμίσεις τα πάντα μέσα σου και να ξαναφτιαχτείς. Και ξέρεις ποιο είναι το ωραίο;;;
- Ποιο;;;
- Όταν, θελήσεις να ξαναγίνεις 'εσύ', κανένας, δεν πιστεύει ότι ήσουν, μόνο 'εμείς' ...

 http://youtu.be/fMqkJ1mFIYw

Έμπνευση και πάθος....

Κι όταν της Άνοιξης οι μέρες ξεμακραίνουν, τις ώρες μου γιομίζει κελάηδμα πουλιών από μακριά....
Πάντα θυμάμαι την φωνή σου να μου τραγουδά κερνώντας το φιλί....

Μα σαν βραδιάσει, τα αστέρια φωτίζουνε ψηλά, κι η νύχτα βάφεται στα χρώματα του φεγγαριού...
Τότε ο πόνος μου αβάσταχτος, καθώς σεργιάνι κάνω μοναχός στου έρωτα τα πάθη....
Η καρδιά μου λαχταρά να δει το δικό της αστέρι να φωτίζει με χίλια χρώματα της μοναξιάς τα έρημα σοκάκια.... Ζει για την στιγμή, που θα προβάλει απ' την ανατολή ο πρωινός αστέρας για να φέρει το χάραμα, και να βγει ο νους, από του πόνου τα σκοτάδια....

Συ σαι τ' αστέρι μάτια μου, συ σαι κι η ηλιαχτίδα. Εσύ που μου χαρίζεις φως και λάμπεις μες στην νύχτα.... Μακρυά σου και το καταμεσημέρο πάντα μου μοιάζει νύχτα....μα όταν σμίγουμε αγκαλιά μου φαίνονται και τα μεσάνυχτα, σαν φως του ήλιου καθαρό, και λάμπει η ψυχή μου....

Κείνες του έρωτα οι στιγμές, που με χορταίνουν σαν πεινώ, την δίψα μου που σβήνουν κι η αγκαλιά σου γίνεται βάλσαμο, κι όλες οι πληγές μου κλείνουν.... Τα σπλάχνα μου χορταίνουν αγαλλίαση κι έρωτας με γεμίζει με την χαρά πως σε έχω δίπλα μου, και πάντα δικιά μου είσαι....

Μα το φιλι σου, δεν το χόρτασα όπως και το κορμί σου, καταραμένος είμαι να ζητώ σταγόνες παραπάνω, κι όταν δεν σε έχω δίπλα μου κάλιο να σβήσω παρακαλώ, να πέσω να πεθάνω....
Μα σκέφτομαι τον πόνο σου σαν μάθεις τον χαμό μου κι όλα τα κλείνω μεσα μου σε έναν βουβό καημό μου....Αγάπη μου, τα λόγια μου τόσο φτωχά, να πουν τα όσα νιώθω...τόσο μικρά να περιγράψουν την δική σου ομορφιά, την χάρη και το γέλιο...αυτά που τόσο λαχταρώ μα πάντα δεν τα παίρνω....  Συγχώρα με καρδούλα μου δεν ξέρω πια τι λέω, μα ξέρω πόσο σε ποθώ....
Πόσο θεριεύει η αγάπη μας ακόμα κι ας μην σε έχω εδώ να σε θωρώ και να σε κανακεύω....

Όλο και θεριεύει η φωτιά που καίει τα σωθικά, κι ο έρωτας που απ την ψυχή μου αναβλύζει, κι όσο μένει στα κρυφά τόσο φουντώνει και με λαμπαδιάζει...μα εγώ σε καρτερώ άγια στιγμή που θα ρθεις μες το όνειρο γλυκά να με κοιτάξεις, και με τα χείλη σου τα άλικα φιλί να με κεράσεις...

Αναπολώ εκείνες τις φορές που μύρισα το άρωμα σου και μέθυσα με του κορμιού σου τους χυμούς, και στα ουράνια πήγα...βλέπω σαν τώρα μπρος στα μάτια μου, του στήθους σου τα άνθη, νιώθω την σάρκα ροδαλή να βάφεται σε κάθε αγγιγμά μου....κι ακούω το τραγούδι σου, σαν χάνεσαι στης ηδονής τα βάθη....και ταξιδεύουμε μαζί στα κύματα της αιώνιας ευτυχίας....

Το ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ πιο πριν ακόμα σε αντικρύσω, τότε που την φωνή σου άκουσα να λέει το ονομά σου...τότε που σου είπα σε γνωρίζω από άλλες ζωές που έζησα κοντά σου....
Ποθώντας σε σε αναζήτησα, κι όταν σε αναζήτησα σε βρήκα...μόλις σε βρήκα σε ερωτεύτηκα και σε αγάπησα όταν είδα πως υπήρχες από πάντα στην καρδιά μου...
Γεύτηκα το μέλι του κορμιού σου, και δέσμιος έμεινα στην γλύκα του φιλιού σου...
Ναι, σε αγάπησα πριν ακόμα σε αγαπήσω....κι είμαι εδώ να περιμένω την στιγμή πάλι εμείς τα δυό θα ήμαστε ένα....

Για φυλαχτό δέξου την σκέψη μου και τον παντοτινό έρωτά μου...
Πουλιά θα στείλω τα φιλιά, να ρθουν τα λόγια τούτα να σου πουν, πως δεν σε ξέχασα και καρτερώ πάντα να ρθω κοντά σου.....

Ομάρ Καγιάμ – Ρουμπαγιάτ

Για φίλους περιόριζε τον ενθουσιασμό σου

Και μην απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου

Κι αυτόν εδώ που νόμιζες πως είναι στήριγμά σου

Μελέτα τον και πέρνα τον από το κόσκινό σου.




Αν η ψυχή σου πόθησε να πάει μακριά, να φύγει,

Παράτα όσους αγάπησες, κάθε δεσμό που πνίγει.
Μη σκέφτεσαι τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά σου
Σπρώχνε τα με τα πόδια σου, κι ο δρόμος σου θ' ανοίγει.

Ας, περπατούν τα μυστικά, μες στων τρελών τους τόπους.
Κι ας είναι τα μυστήρια για τους ονειροπόλους.
Ζύγισε συ τα έργα σου και πρόσεχε τους άλλους.
Και φύλαγε τους πόθους σου απ' τους λεπτούς ανθρώπους

Σαν να 'τανε φτιαγμένος για το κέφι σου, ο κόσμος ζήσε,
λες και τον χουνε ξομπλιάσει για την αφεντιά σου μόνο.
Μα μην το λησμονάς πώς δεν εισ' άλλο από μια χούφτα χιόνι
στην αμμουδιά στρωμένο μια δύο μέρες, που θα λιώσει.

Σύννεφο τις κακοκεφιάς να μην αφήνεις να σε σκιάζει
κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ' αναίτιας λύπης την ομίχλη.
Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι
μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί, μια μέρα, ο πηλός σου.

Έσφιξ' αχόρταγα τα χείλια μου ρωτώντας το ποτήρι
μη θα μπορούσα τάχα να γυρέψω τ' άγουρά μου χρόνια.
Και κείνο μουρμουρίζει σφίγγοντας τα χείλια στα δικά μου:
"Πιες άλλη μια γουλιά. Δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος".

Αυτός ο θόλος, π' όλοι ζούμε κάτωθέ του ζαλισμένοι,
είναι του Αλλάχ το μαγικό το θέατρο σκιών, ας πούμε.
Λυχνάρι του ο ήλιος και πλατύ λευκό πανί του ο κόσμος
κι αμέτρητες φιγούρες πίσω του σκοτεινές, που παραδέρνουν.

Τη μέρα την αυριανή, φωνή καμιά δε σου την τάζει.
Γι' αυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα,
αδειάζοντας στη φωτοφεγγαριά.
Μπορεί ένα μεσονύχτι να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει
και να 'μαστε φευγάτοι.

Ομάρ Καγιάμ – Ρουμπαγιάτ

Ζητείται ανθρωπιά....

  Η σημασία της εξωτερικής εμφάνισης....

 http://youtu.be/PzGh_GboLe4
Χαζεύοντας στο διαδίκτυο χτες την νύχτα και ψάχνοντας ένα θέμα, μου βγάζει στην σελίδα αναζήτησης ένα forum....
Διστακτικά, καθώς ήταν ψιλοάσχετο με το θέμα μου, πέφτω σε μια συζήτηση περί ανθρωπίνων σχέσεων για τον συνάνθρωπο....
Πέραν από την ιστορία που διηγείται αυτός που ξεκίνησε την συζήτηση, το κλικ μου το έκανε το σχόλιο ενός νεαρού.
18-19 μόλις χρόνων, κι αναπτύσει τις σκέψεις και πεποιθήσεις του πάνω στο θέμα. Κι ο επίλογος, είναι που με έστειλε και πλέον το δημοσιεύω εδώ.
Το ίδιο θέμα καλέστηκε να αναπτύξει στις πανελλαδικές εξετάσεις. Όμως, όπως σχολίασε, αν έγραφε εκεί αυτά που έπρεπε να πει, σίγουρα θα έπαιρνε ένα ωραιότατο κουλουράκι άνευ σισαμίου.

Έτσι το παλικάρι μας, αναπτύσει αυτό που κανονικά, σε έναν άλλον κόσμο που όλα θα ήταν εν τάξει κι αρμονία, θα παρέδιδε ως εργασία του στις εξετάσεις....

Διαβάστε το, γιατί κατ' εμέ, αξίζει να ακούσουμε την σκέψη και τα πιστεύω του μέλλοντος. Των νέων ανθρώπων που ΔΕΝ θα συνεχίσουν τις δικιές μας μαλακίες και κατρακύλες.!