Ο στρατιώτης...

...."Θα προσέχεις"; τον ρώτησε με την φωνή της να σπάει απ' την αγωνία. "Πες μου, θα προσέχεις; θα γυρίσεις και πάλι κοντά μου γερός"; του είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της απ την στολή του, που τώρα βρίσκονταν στα χέρια της, καθώς έραβε τα χρυσά διακριτικά του λοχαγού στο πέτο.
Τα δάκτυλά της, είχαν κατατρυπηθεί, μιας και τα χέρια της έτρεμαν...σημάδι του φόβου της για την απόφαση του άντρα της να επιστέψει στο στράτευμα τώρα που όπως έλεγε η πατρίδα τον χρειαζόταν.

Ναι, τα όνειρά της για μια ήρεμη οικογενειακή ζωή διαλύθηκαν απ την στιγμή, που ο Μάρκους δήλωσε εθελοντής στο εκστρατευτικό σώμα που οργάνωνε ο στρατηγός Μακ Άφφυ με αποστολή τις αποικίες του Νέου Κόσμου....
Μήνες τώρα ακούγονταν φήμες, για τους πειρατές που περιφρονούσαν το στέμμα και σήκωναν σε εξέγερση τους άποικους, και τους βρωμερούς ιθαγενείς. Μα τι ήθελαν; να γίνουν κυβερνήτες και βασιλιάδες, αυτοί οι κουρελήδες, άπλυτοι βάρβαροι; Ανήκουστα πράγματα συμβαίνουν στον καιρό μας, σκέφτηκε και ξαναρώτησε τον άντρα της εφόσον ακόμα δεν είχε πάρει απάντηση.
"Αγάπη μου, ξέρω πως η παλιά σου ζωή σαν στρατιώτης πάντα θα σε παρακινεί να κάνεις σκέψεις και παλικαριές, μα θα μου υποσχεθείς πως δεν θα κάνεις κάτι παράτολμο που θα με αφήσει χήρα";


Ήταν η πανάρχαια ερώτηση, που πάντα πρέπει να κάνουν οι γυναίκες στον άντρα τους, όταν αυτός ξεκινάει για τον πόλεμο. Κι ο άντρας, στο άκουσμά της πάντα στέκει αμίλητος και συνοφρυωμένος.
Έτσι είναι η φύση του καθενός. Η γυναίκα να ανησυχεί για την ζωή του άντρα της και την τύχη του σπιτικού της, κι ο άντρας να ονειρεύεται δόξες και τιμές απ' τα κατορθώματα της παλικαριάς του...
Πόσο διαφορετικοί κόσμοι, και φιλοδοξίες, κρύβονται μέσα στις καρδιές και στο κεφάλι τους...


Και πάλι ο Μάρκους δεν απάντησε, μονάχα την κοίταξε με οίκτο και συνάμα με ελαφριά οργή...
Τι διάολο είπε μέσα του, περιμένει να κάνω; Να τρέξω να χωθώ μέσα στα φουστάνια της; Ο άντρας πρέπει να αρπάζει τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται, με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτή η εκστρατεία θα μας αποφέρει κέρδη απ' τους μισθούς του λοχαγού, χώρια τα εκτάρια γης που μπορεί να προκύψουν ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες μου στο στέμμα. Μα κουτές είναι ώρες ώρες αυτές οι γυναίκες, τι νομίζουν πως ο άντρας φτιάχτηκε για να κυνηγά κότες και να μαζεύει κοπριές απ' τα γουρούνια; Μα γιαυτήν το κάνω, για μας, για τα παιδιά που θα αποκτήσουμε αύριο....

Το μεσημεράκι, την πήρε και πήγαν την βόλτα του αποχαιρετισμού προς το δάσος.
Περπατούσαν στο λιβάδι κάτω απ' τον ζεστό και γλυκό ήλιο, πιασμένοι χέρι χέρι έχοντας στον ώμο τους και τα απαραίτητα για το ελαφρύ τους γεύμα.
Σε λίγο πλησίασαν στα πρώτα δέντρα του δάσους, και σύντομα βρήκαν ένα όμορφο σκιερό μέρος με πεσμένους κορμούς για να καθήσουν κι ολόγυρα φρέσκο παχύ χορτάρι.
Έλυσαν τα σακίδια απ' τον ώμο τους και κάθισαν αντικριστά πάνω στα κούτσουρα, κι άρχισαν να στρώνουν το τραπέζι τους. Έφαγαν, απλά κι ήσυχα μερικά κομμάτια πίτας που χε φτιάξει η Μάρθα, απ το πρωί, και λίγο παστό χοιρινό με κατσικίσιο τυρί, κι ήπιαν, το γλυκό κρασί τους από το δερμάτινο φλασκί, κοιτώντας ο ένας στα μάτια του άλλου και μη λέγοντας ούτε μια λέξη.

Σαν απόφαγαν, κι ενώ ο Μάρκους γέμιζε την σκαλιστή πίπα του, δώρο του γάμου τους απ' τον Νίκολας, τον πατέρα της Μάρθας, η γυναίκα ήρθε και κάθισε δίπλα του, ακουμπώντας τα χέρια της πάνω στο πόδι του, και κουρνιάζοντας το κεφάλι της πάνω στον δεξιό του ώμο.
Αναστέναξε αργά, και προσπάθησε να χαμογελάσει, γλυκαίνοντας την φωνή της, καθώς γύρισε και τον κοίταξε.
"Κοίτα αγάπη μου", του είπε με ανάλαφρο και τρυφερό τόνο, στην τσακισμένη φωνή της. "Το μόνο πράγμα, που σου ζητάω σαν γυναίκα σου, είναι να μην κάνεις καμιά παρορμητική ανοησία. Να μην, πάρεις πολύ σοβαρά τον ρόλο σου ως στρατιώτης". Και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια, περιμένοντας την αντίδρασή του.

Ο Μάρκους, άναψε την πίπα του, τράβηξε δυο γερές ρουφηξιές, αφήνοντας μερικές τουλούπες καπνού να ξεχυθούν στον αέρα, και καρφώνοντας την με το βλέμμα του, της είπε:
"Κοροϊδεύεις τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου, έτσι δεν είναι";
"Όχι, δεν σε κοροϊδεύω, ανησυχώ"...
"Ναι, τα κοροϊδεύεις, κι είναι πολύ εύκολο, να κοροϊδέψεις εμένα και τα όνειρά μου. Αλλά σε καταλαβαίνω"...
"Δεν κοροϊδεύω" του απάντησε διαλέγοντας τα λόγια της με προσοχή. "Δεν είναι κακό, να ονειρεύεσαι. Μόνο πρόσεξε, να μην μπερδεύεις το όνειρο, με την πραγματικότητα".

Την κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του. "Η διαφορά μου, με έναν συνηθισμένο άντρα είναι, πως, αυτός αρκείται στα όνειρα. Ενώ, άντρες σαν κι εμένα, κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, κι αγωνίζονται με κάθε τίμημα γιαυτό. Μήπως ξέρεις, ή φαντάζεσαι τι θα έκανα για να δημιουργήσω ένα όνομα; Ξέρεις, τι μπορώ να κάνω, για να αλλάξει η ζωή μας απ' τις κοπριές και τα σκασμένα χέρια απ τ' όργωμα; Ε, ξέρεις; Φαντάζεσαι, πως αυτό, θα αφήσω σαν μέλλον για τα παιδιά μου, και να μην γίνω κάποιος";
"Μα, είσαι κάποιος, αγάπη μου. Είσαι ο άντρας μου, ο δικός μου άντρας, που αγαπώ, κι αυτό μου αρκεί. Είναι, ότι πιο πλούσιο για μένα".
"Δεν φτάνει όμως για μένα. Δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά μας αύριο, να ζήσουν την ίδια ζωή με εμάς. Όχι, πως δεν είναι καλή ζωή, μα το οφείλω στον εαυτό μου και σε αυτά, να παλέψω, για ένα καλύτερο δικό τους αύριο. Γιαυτά, και για τα όνειρά μου, θα έκανα οτιδήποτε."

Τώρα, τα λόγια του ακούγονταν τραχιά, σαν θυμωμένος ψίθυρος. "Θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε, σκέψου το πιο ακατόρθωτο πράγμα. Ακόμη... και κακό ίσως, και θα το κάνω. Εμπρός... πες μου κάτι".
"Δε...δεν μπορώ να σκεφτώ....".
"Θα έκανα τα πάντα, ακόμα κι αυτά, που φοβάσαι να σκεφτείς, και να ξεστομίσεις, κατάλαβες";
"Κατάλαβα", του αποκρίθηκε μελαγχολικά και λυπημένη.

Κατάλαβα συνέχισε να σκέφτεται, εσύ, δεν καταλαβαίνεις, και συνεχίζεις να σαι αδιόρθωτος. Να ζεις με ιστορίες, κι ανδραγαθήματα των παραμυθιών. Κατάλαβα, πως μια ωραία πρωία, μόλις ζητήσουν κάποιον κουφιοκέφαλο εθελοντή, θα σαι ο πρώτος που θα τρέξει. Μάλιστα, είμαι απόλυτα βέβαιη, γιαυτό. Διατάξτε στρατηγέ μου, ο λοχαγός Μάρκους, είναι πάντα έτοιμος, γεννήθηκε έτοιμος μάλιστα. Και θα ριχτεί στην φωτιά ο βλάκας, και θα πάει, να σκοτωθεί μαζί με τους άντρες του, αφήνοντας εμένα χήρα, και τα παιδιά, για τα οποία λέει αγωνίζεται, αγέννητα. Τέτοιος ανόητος είναι, κι όλα αυτά, για ένα χαμόγελο του βασιλιά, κι ένα κομμάτι μπρούτζο που θα γράφει το όνομά του. Κι εμπνέοντας, κι άλλους ανόητους σαν κι αυτόν έπειτα, να κάνουν τα ίδια και χειρότερα...Κατάλαβα αγάπη μου, κατάλαβα πως ποτέ, δεν θα μπορέσω να σε αλλάξω...ποτέ, δεν θα ζήσουμε σαν όλους, τους άλλους απλούς ανθρώπους. Πάντα, θα υπάρχει μια περιπέτεια, να βάζει φλόγα στην καρδιά σου, κι εμένα να σπάει η ψυχή μου... αν και πότε θα σε ξαναδώ....