Rock Νοσταλγίες

      Είναι απίστευτο το τι μπορεί να εντυπωθεί σε κάθε άνθρωπο όταν ακούσει μια μελωδία.

Προσωπικά πριν αρκετά χρόνια, άκουσα για πρώτη φορά τον Gallagher να τραγουδά, το θρυλικό πλέον For the last time, απ' το πρώτο του σόλο άλμπουμ του '71, και μαγεύτηκα... ήταν το κομμάτι σταθμός, που με έβαλε στην Rock οικογένεια και μου έσπειρε την ροπή προς πιο Blues αναζητήσεις. Βέβαια, τα ακούσματα με την πάροδο του χρόνου εμπλουτίστηκαν και πειραματίστηκαν με διάφορους ήχους. Όμως, η πρώτη αγάπη πάντα εντυπώνεται βαθιά μέσα μας καθώς, γεννά εικόνες, αρώματα κι όνειρα....!

Γιαυτές τις εικόνες θα μιλήσω, αυτά τα αρώματα θα προσπαθήσω να αναπλάσω και να τα μοιραστώ με άλλους, σαν κι εμένα που σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να ονειρεύονται. Ναι, οι Rockάδες, ήταν εκ φύσεως ονειροπόλοι, παιδιά της φαντασίας που μέσα απ' τον ρυθμό ζούσαν σε άλλες εποχές, με αγνότητα στην ψυχή, και ρομαντικό πνεύμα.


Ήταν; μα, γιατί ο παρελθοντικός χρόνος; Φυσικά και παραμένει στο ίδιο μοτίβο μια Rock καρδιά, ατίθαση, ερωμένη του ονείρου και με φτερά πάντα έτοιμα να πετάξει στους αιθέρες μόλις ακουστεί η πρώτη ηλεκτρική νότα...

Αυτό ένιωσα μόλις άκουσα και πάλι το αγαπημένο μου τραγούδι απ' τον Ιρλανδό Πρίγκιπα της κιθάρας, ο οποίος τζαμάρει τώρα με τα φιλαράκια του στην μπάντα του ουρανού. Θυμάμαι ακόμα, τον αγώνα που έκανα να πείσω τον πατέρα μου να με πάρει μαζί στο ταξίδι που θα έκανε για Αθήνα, κείνο τον Σεπτέμβρη του '81, κι ήμουν μονάχα 12. Βέβαια, σύμμαχος κι ο ξάδερφος Σταύρος, 6 χρονάκια μεγαλύτερος. Με τα πολλά τα κατάφερα, θα ανέβαινα κι εγώ με τον πατέρα μου, και ναι, θα έβλεπα επιτέλους από κοντά τον άνθρωπο που με ένα καρό πουκάμισο, μια μισοξεκούρδιστη και ξεβαμμένη κιθάρα έπαιζε και μιλούσε στην ψυχή μου.



Θυμάμαι, κείνη η βδομάδα ήταν η πιο αργή, βασανιστική κι αγχωμένη στην ζωή μου. Έπρεπε να προσέχω και το πως αναπνέω ακόμη, για να μην γίνει τίποτε και στραβώσουν μαζί μου, κι αντίο συναυλία. Ακόμα και στην γειτονιά,προσπαθούσα να περνάω αόρατος για να μην συμβεί τίποτε από τα γνωστά κατορθώματά μου, και χάσω το ταξίδι. Ο ξάδερφος, κάθε μέρα έπαιρνε τουλάχιστον δυο τηλεφωνήματα την ημέρα από μένα, για να μαστε σίγουροι πως δεν με ξέχασε. Κι όλα καλά. Έφτασε η μεγάλη μέρα, ξεκινήσαμε με το ημιφορτηγάκι, ένα Mazda B1600 του '70 για το μεγάλο χωριό όπως λέγαμε. Και φυσικά, ο δρόμος εκείνης της εποχής, με στροφιλικία κι αμφιβόλου εμπειρίας σωφεράντες ήταν γολγοθάς... τι γολγοθάς, κωλοσούρτης με τ' όνομα.!

Στην διαδρομή, το κασετόφωνο, ένα μουσειακό εργαλείο σήμερα, με κάτι πλακέ τεράστιες άσπρες κασέτες που μοιάζανε με τοστ, έπαιζε από Καζαντζίδη, μέχρι Μιχαλόπουλο.! Κι εγώ, μέσα μου να ακούω τον Rory να σολάρει τα μαγικά riffs του Tattoo Lady και να ονειρεύομαι πως θα ναι άραγες να παίζει στην σκηνή, για μένα κι άλλους πολλούς που αγαπάμε την μουσική του.! Ποτέ μου δεν είχα ξαναβρεθεί σε συναυλία. Δεν είχα πάει μήτε σε γήπεδο άλλη φορά. Κι ευχαριστούσα για άλλη μια φορά την τύχη μου, που χα ξάδερφο τον Σταύρο, που ναι κι αυτός Rockάς και θαυμάζει τον Rory, και μαζί θα πάμε στην συναυλία, και θα περάσουμε καλά, και θα χουμε μετά να λέμε ένα σωρό εικόνες κι ιστορίες. Αυτά κι άλλα πολλά σκεφτόμουν, και πέρασαν οι ώρες του ταξιδιού, κάναμε και 6ώρες κοντά κείνα τα χρόνια να φτάσουμε Αθήνα, όχι σαν και τώρα που ξεκινώντας, με ένα καλό αυτοκίνητο, σε 165 λεπτά πίνω καφέ απ' τα χεράκια της μάνας μου.!

Κάποια στιγμή την ονειροπόλησή μου διέκοψε η φωνή του πατέρα μου. Ξύπνα, φτάσαμε Κόρινθο, έλα να ξεμουδιάσεις και να πιείς μια πορτοκαλάδα.! Εγώ πάλι, βιαζόμουνα το πότε θα φτάσουμε, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα καθόλου, αφ' ενός γιατί διψούσα κι αφ' ετέρου, δεν ήθελα να χαλάσει η διάθεση του πατέρα μου και να μην με αφήσει να πάω στην συναυλία. Το λεγε για χρόνια ο άνθρωπος, πως κείνες τις μέρες και στιγμές δεν είχε παιδί, αρνί είχε....!




Ήπιαμε την πορτοκαλάδα, περπάτησα και γύρω από το φορτηγάκι, κι έτοιμος στην θέση μου για το ταξίδι. Το μόνο που μου λειπε, ήταν ένα καρελάκι, καθώς είχα ξεκινήσει από το καλοκαίρι δειλά δειλά, να καπνίζω στην ζούλα καρελάκια που τα παιρνα χύμα απ' τον κυρ Παναγιώτη τον ψιλικατζή. Μάλιστα είχαμε εφεύρει κι ένα κόλπο για να τα κρύβω όσο τα κουβαλούσα, τα βαζε μέσα σε ένα πακετάκι από ασπιρίνες, κι έτσι τα αγόραζα χωρίς κανείς να παίρνει χαμπάρι. Ασπιρινούλες κυρ Παναγιώτη έλεγα, κι άφηνα το ταληράκι μου στον πάγκο, για να πάρω το πακετάκι με 5 στουμπωμένα μέσα καρέλια φίλτρο.

Τι παιδάκι ήμουνα, τα σκέφτομαι τώρα και γελάω με τις κατεργαριές μου. Αλλά, αυτά είναι μια άλλη ιστορία, τώρα οι αναμνήσεις έχουν ήχο κι άρωμα Rory.

Κάποια στιγμή, μεσημεράκι φτάσαμε στο Περιστέρι, που μενε ο αδερφός του Πατέρα μου κι ο ξάδερφος μου ο Σταύρος.! Αφού τα πανε οι μεγάλοι τα δικά τους, κανόνισα κι εγώ με τον ξάδερφο πως θα γίνει...αχ, άβγαλτε νεανία, μήτε για εισητήρια ήξερες που και πως, μήτε και που γίνεται η συναυλία...και συμφωνήσαμε να βρεθούμε το απόγευμα αφού θα τέλειωνε κι ο πατέρας μου τις δουλειές που χε να κάνει με τα μαρμαράδικα στο Μαρούσι, κατευθείαν στο γήπεδο, άλλωστε κοντά είναι του πε του πατέρα μου το γήπεδο.

Κι εδώ, αρχίζει η πίκρα μου που ακόμα δεν ξέρω αν ήταν προσυνενοημένο ή απλά κακότυχη συνενόηση.



Όσο βρισκόμασταν στο Μαρούσι και γυρίζαμε τα μαρμαράδικα για να ψωνίσει εμπόρευμα ο πατέρας μου εγώ, δεν έβλεπα το πότε να τελειώσουμε. Να δεις, έλεγα που δεν θα προλάβουμε, κι όλο ρωτούσα πότε θα τελειώσουμε. Και πόσο μακριά είναι το γήπεδο από δω που ήμαστε, και πόση ώρα θα κάνουμε, και που θα βρίσκετε ο Σταύρος τώρα, κι άλλα κι άλλα κι άλλα πολλά.!

Κάποια στιγμή, άρχισε να ψευτοσουρουπώνει, και βρεθήκαμε να πηγαίνουμε προς το γήπεδο, κι η καρδιά μου χόρευε ταμπούρλο απ την αγωνία και το άγχος. Ώσπου ναι, φτάσαμε στο γήπεδο της Λεωφόρου.!

Κόσμος, μαζεμμένος εκεί απ' έξω, ψάχνει μια γωνιά παρακάτω να παρκάρει το φορτηγάκι ο πατέρας μου, κι εγώ να μην κρατιέμαι. Βγαίνουμε, περπατάμε λίγα μέτρα, κι ήμαστε ακριβώς στην είσοδο. Σταύρος, όπως φαντάζεστε άφαντος.!

Μουσική, φασαρία, φωνές, ΔΕΝ ακούγονται.! Κι όλοι εκεί, καμιά 30αριά 50 νοματαίοι, όλοι κάτι περιμένουν. Ρωτάμε, τι έγινε ρε παιδιά, πότε ανοίγουν οι πόρτες; Για να πάρουμε την αποστομωτική απάντηση, ΔΕΝ ανοίγουν, γιατί να ανοίξουν.! Η συναυλία, δεν γίνεται εδώ, αλλά στην Φιλαδέλφεια....!!!

Άκουγα, και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μα, δεν μπορεί, εδώ γίνεται, με περιμένει ο Σταύρος.! Μου είπε, πως θα πάμε μαζί.! Και να φωνάζω, Σταύροοοοοοοοοοοοοοο....που σαι ρε Σταύροοοοοοοοοοοοοοοοο;

Σαν κι εμένα, είχαν μπερδευτεί κάμποσοι άλλοι, και βρέθηκαν εκεί μαζί μου, σε ΛΑΘΟΣ γήπεδο.! Κι όλοι, να ξεροσταλιάζουν και να μην ξέρουν κατά που να κάνουν.!

Με τα πολλά, μέσα σε φωνές μου, κλάμματα, και πολλά βρισίδια στον απατεώνα τον Σταύρο που μας είπε ψέμματα, με πήρε αγκαλιά ο πατέρας μου, με κοίταξε στα μάτια, και μου πε ένα μεγάλο: Συγνώμη γιέ μου, μάλλον εγώ μπέρδεψα το γήπεδο, δεν κατάλαβα καλά....

Αυτό ήταν, έσπασα σε χιλιάδες κομμάτια, δεν ήξερα αν μπορώ να κλάψω, να φωνάξω, να κάνω οτιδήποτε. Κρυφτηκα στο μόνο πράγμα που είχα, την αγκαλιά του και τις σκέψεις μου. Κι ορκίστηκα, αυτό που άκουγα πολλές φορές απ τον πατέρα μου: εμπιστοσύνη ποτέ και σε κανέναν....κάτι που μεγαλώνοντας αναθεώρησα, για να φτάσω πλέον στα 40φεύγα να το ξαναγλυκοκοιτάζω...!

Φύγαμε, κουρασμένοι, αποκαρδιωμένοι και με την πικρή γεύση της απώλειας να μου ξεραίνει τον λαιμό. Καταλήξαμε σε έναν κουμπάρο και φίλο μας εκεί κοντά. Στην αρχή ο Φώντας, γέλασε με το πάθημά μου, μετά σαν σοφός άνθρωπος με κατάλαβε κι άρχισε να μου γλυκομιλά, και να με παρηγορεί με ιστορίες που ήξερε πόσο μου αρέσουν. Ήταν δύσκολες στιγμές και για εκείνον καθώς επωμίστηκε το βάρος του να με κάνει να μην κρατήσω κακία στον πατέρα μου για το όποιο λάθος, μα και να μου φτιάξει το κέφι, και κυρίως, να μπαλώσει το τραύμα ενός παιδιού, που στερήθηκε αυτό που λαχταρούσε, αυτό που αγωνίστηκε για να το κερδίσει.!

Ο καιρός και τα χρόνια πέρασαν, την ευκαιρία, να δω από κοντά τον άνθρωπο που με μάγεψε με την μουσική του την έχασα, μα όχι και τις μελωδίες που συνέχισε να χαρίζει σε όλους εμάς.! Μαζί τους, γέλασα, έζησα χαρές, λύπες, ερωτεύθηκα, πόνεσα, έκλαψα. Με τις ξεκούρδιστες νότες του, συνέδεσα πολλές στιγμές από το διάβα μου στον δρόμο της ολοκλήρωσης από παιδί σε άντρα. Και πάντοτε όταν ακούω το πρώτο κομμάτι που χαράκτηκε μέσα μου, αναπολώ, και ξαναζώ όλα όσα διαβάστε πιο πάνω.!

Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί, αν είχα καταφέρει να παρευρεθώ σε εκείνη την συναυλία. Σίγουρα όμως ξέρω, πως έχω ζήσει μια μοναδική ιστορία-εμπειρία. Κι αυτό, το οφείλω στον Rory...!!!



Κι εδώ, θα παραθέσω κάποια λόγια τρίτων, που κυκλοφορούν παντού, εγώ το βρήκα ως συνοδευτική εισαγωγή στο youtube σε βίντεο της επίμαχης συναυλίας.

Ο Ρόρυ Γκάλαχερ (1948-1995) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του μπλουζ-ροκ. Μέγας δεξιοτέχνης της ηλεκτρικής κιθάρας με πολλούς και πιστούς θαυμαστές και στη χώρα μας. Δεν ήταν τυχαίο, ότι 40.000 ροκάδες βρέθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου 1981 στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να ακούσουν τον ιρλανδό ρόκερ και να δουν από κοντά τη «Στρατοκάστερ» του να πιάνει φωτιά. Ήταν μία από τις πρώτες ροκ συναυλίες στη χώρας μας, η οποία συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια.
Ήταν μια ζεστή φθινοπωρινή βραδιά, όταν ο Ρόρι Γκάλαχερ , Τζέρι Μακ Αβόυ (μπάσο) και Μπρένταν Ο' Νιλ (ντραμς) ανέβηκαν λίγο μετά τις εννιά στη σκηνή. Ο Ιρλανδός με την πρώτη νότα πήρε το κοινό μαζί του και το απογείωσε. Πολλοί θαυμαστές του δεν δίσταζαν να ανέβουν στη σκηνή εν ώρα συναυλίας για να αγγίξουν το ίνδαλμά τους και να του εκφράσουν την αγάπη τους. Οι άνδρες ασφαλείας είχαν πολύ δουλειά.
Έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ είχαν αρχίσει τα πρώτα επεισόδια. Πρωταγωνιστές, αρκετοί τζαμπατζήδες και οι άνδρες της Αστυνομίας, που άρχισαν να βαράνε στο ψαχνό και να ρίχνουν δακρυγόνα. Πολύ γρήγορα οι δρόμοι της Νέας Φιλαδέλφειας μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Η μυρωδιά των δακρυγόνων έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα και μέσα στο χώρο της συναυλίας.
Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδα όπως «Κάηκε η Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες». Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε πειρατική έκδοση με τίτλο «Live in Athens 1981».
«... τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM... και το όνομα του έγινε Θρύλος. Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ. Ο Rory ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους ανεξαρτήτως `φυλής` που ανήκαν. Φρικιά, χεβυ μεταλλάδες, πανκιά, μοϊκανοί, new wave, φλώροι, καρεκλάδες.. Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ». Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό.
Η αλήθεια είναι ότι ο συντηρητικός κρατικός μηχανισμός, για μια ακόμη φορά είχε δείξει χωρίς «προσωπείο» την στάση και το φόβο του απέναντι στο κίνημα του ροκ ,που έπαιρνε διαστάσεις επιδημίας απ` άκρη σ` άκρη σε όλη τη νεολαία του πλανήτη...»