...στράφηκε αργά και τον κοίταξε, με κείνη την ματιά που πάντα του έκοβε την ανάσα. Τίναξε ασυναίσθητα το κεφάλι της, κι οι μαύρες μπούκλες των μαλλιών της σείστηκαν, κι αγκάλιασαν τους ώμους της σαν φτερούγες μιας σπάνιας μαύρης πεταλούδας...
Δεν άντεχε να την βλέπει, τέτοιες στιγμές, που το βλέμμα της ρουφούσε την ψυχή του, κι έκανε το μυαλό του να μουδιάζει...
Δεν άντεχε να την βλέπει, τέτοιες στιγμές, που το βλέμμα της ρουφούσε την ψυχή του, κι έκανε το μυαλό του να μουδιάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου