Γράφει, γράφεις, γράφουμε...κι άλλοι διαβάζουν ή μας "γράφουν".!

Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι κάποιες ερωτήσεις και σχόλια, γιατί κάποιος γράφει τις σκέψεις του και τι ευελπιστεί μέσα από αυτό. Από που πηγάζει το λεγόμενο "ταλέντο"που χουν μερικοί να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και τις πεποιθήσεις τους. Πως καταφέρνουν να αποτυπώνουν τον εσωτερικό τους άνθρωπο πάνω σε ένα λευκό φόντο αρχικά, που κατόπιν γίνονται μια ή δυο και τρεις όμορφες εικόνες που τις θαυμάζουμε, ή ένα είδωλο της θλιβερής πραγματικότητας που ζούμε.

Το καθένα από αυτά, σκοπό έχουν να αποφορτίσουν τον γράφοντα απ' όσα νιώθει και τον πνίγουν. Σπασμωδικές κραυγές αγωνίας, χαράς, έρωτα, ή πόνου, που πρέπει οπωσδήποτε να εκφράσει για να μην τον παρασύρει η θύελλα που βιώνει καθημερινά μέσα του και στον περίγυρό του. Απλά πράγματα.!

Και γιατί τα κοινοποιεί, αντί να τα κρατά για τον εαυτόν του; Μα ο λόγος έχει δύναμη καθότι ζωντανός οργανισμός. Δεν γίνεται να τον φυλακίσεις, αφού είναι παιδί της σκέψης κι έχει κληρονομήσει όλες τις ιδιότητες της μάνας του...! Το ανήσυχο πνεύμα, σκέφτεται...το δυναμικό, ή ρομαντικό ευαίσθητο πνεύμα, τις σκέψεις αυτές όπως και δήποτε νιώθει την ανάγκη να τις διοχετεύσει προς πάσα κατεύθυνση. Είναι σαν την εκπνοή, φύση αδύνατον να κρατάς την ανάσα σου και να μην την βγάλεις... θα σκάσεις απ την πίεση, κι απ την ανάγκη να πάρεις νέα ανάσα για να συνεχίσει η λειτουργία της καρδιάς.! Άρα θέλει καρδιά, κι ανάσες...πολλές ανάσες νου και σκέψεων.!!!

Και τι περιμένει ο γράφων από μας τώρα, και σε κάθε κοινωνικό δίκτυο μας κολλάει κι από ένα κειμενάκι του, ή τετράστιχο, το οποίο από μόνο του ζητάει απάντησή μας; Κι όσο και να μην θέλω δεν μπορώ να μην σκεφτώ κάτι, που συνήθως θα με κάνει να σχολιάσω;
Κι εδώ αρχίζει το παιχνίδι. Ο λόγος έσπειρε, ο νους καλλιεργεί κι η καρδιά θερίζει ότι καρποφόρησε.
Ανάλογα το έδαφος που έπεσε η σπορά, θα βγουν κι οι αντίστοιχες ποιότητες και ποσότητες καρπού.!

Ναι και πρέπει τώρα να συμμετάσχω εγώ στην ματαιοδοξία του "ψώνιου" που μου κότσαρε τις σκέψεις του και δεν με αφήνει σε ησυχία κάθε τρεις και λίγο. Είναι άραγε όντως έτσι;
Έχω αντίθετη άποψη την οποία πάντα αντιπαραθέτω στα οκνηρά πνεύματα ή στους κακόπιστους που θα ψάξουν πρώτα να βρουν το αρνητικό του πράγματος σε κάθε τι...κι η άποψη μου είναι γνωστή...!

Όλοι μας, πιστεύω έχουμε την ανάγκη συμμετοχής στις σκέψεις που δημοσιεύουμε, είτε για να γίνει διάλογος που είναι και το καλύτερο ώστε να αρχίσει το γλυκό ταξίδι μέσα στον λόγο, είτε κριτικά σχόλια για την γραφή μας, για να βελτιωθεί το γράψιμο μας....!

Ναι, μα έτσι προκύπτουν και διαφωνίες, και καμιά φορά και παρεξηγήσεις, κι άσε τώρα καλά είμαστε στην ησυχία μας και στο καβούκι μας...που να τρέχουμε τώρα σε περιπέτειες, κι άμα αυτό κι άμα κείνο, κι άμα το άλλο...κι αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ταν πατίνι...αρνητικό του αρνητικού ω άρνηση.
Και συχνά πυκνά, μένει μια πίκρα και στα δύο μέρη, ο μεν πως δεν τον κατάλαβαν γιαυτό δεν συμμετέχουν στις σκέψεις του. Κι ο δε, μα τι να πω αφού δεν έχω "χάρισμα" κι εγώ, θα πω κοτσάνες και μετά θα γελάνε με την πάρτη μου...άστο δεν λέει, ή για να μην κακοκαρδίσω το "φιλαράκι" ας συμφωνήσω κι εγώ με κάτι έξυπνο που πε ένας άλλος.!!!

Όσο για το ύφος, τον τρόπο, και το είδος γραφής των σχολίων, από πλευράς σχολιαστών, (μα κι όσων γράφουν γενικώς) είναι κατά την άποψη μου, σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στα σχολειά πιτσιρικάδες. Άλλοι πάλευαν με αντιγραφές και μπούσουλες, και μερικοί απλά το κάτεχαν, και ξεπέταγαν το θέμα σαν νερό, βγάζοντας κομμάτια απ την ψυχή και τον συναισθηματικό τους κόσμο... άλλωστε είν' σε όλους μας γνωστό, ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα κι όμοια.!

Ο καθένας, όπως μπορεί, κι ότι μπορεί γράφει, αρκεί να γίνεται με ειλικρίνεια κι αγνό πνεύμα.!!!

Μιας, κι  έχω την άποψη, ότ και χοντράδα, αν πει κανείς, απ την στιγμή που λέγεται με πνεύμα αθώο και αγνά αισθήματα, δεν παρεξηγείται μήτε είναι μειονέκτημα για κανέναν.! 

Σιγά σιγά, έρχεται κι η βελτίωση, ανάλογα τις ανάγκες μας, αν υστερούμε κάπου. Τι είναι άλλωστε όλα αυτά;

Μια απλή  σχέση πνευματικού δούναι και λαβείν... κάτι σαν τα άμορφα κι άκομψα βράχια, στην ακροθαλασσιά. Εκεί, που σιγά σιγά έρχεται το κύμα, και τα κατεργάζεται λαξεύοντάς τα, και τους δίνει ένα όμορφο σχήμα.! (αυτό είναι μια εικόνα που χω πάντα μέσα μου, όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και συναναστροφές...είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας αρμονικής συνύπαρξης ετερόκλητων ατόμων και ομάδων...νόμοι της φύσης που δεν αλλάζουν, όποιος το δοκίμασε, έχασε την αρμονία)

Όπως λέγαμε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Μερικοί παίζουν τον ρόλο της θάλασσας, κι άλλοι τους βράχους, αν τα δεις παρέα, σαν σύνολο, αυτά φτιάχνουν μια θαλασσογραφία.

Βέβαια, σε όλο αυτό,  υπάρχει πάντα η άμυνα του καθένα μας, κι έχει να κάνει με το κόστος της δημοσίας έκθεσης, στην διαδικασία ενός διαλόγου με ανταλλαγή απόψεων και προσωπικής εκτίμησης των πραγμάτων σε κάθε περίσταση.

Εκεί όμως, υπάρχει και κάτι το δυνατό, σχεδόν μαγικό του όλου θέματος. Μπράβο σε κείνον που τολμά να ξεπεράσει τις άμυνες, και τις όποιες του φοβίες.!
Στο τέλος, όλο αυτό λειτουργεί ως λυτρωτική αυτοκάθαρση για τον καθέναν. Στην ουσία είναι ανάγκη όλων η εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων, απλά δυστυχώς ορισμένοι την έχουν αδρανήσει.!

Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα. Αν όλα αυτά δεν υπήρχαν, φοβίες, ανασφάλειες, πονηρίες και κάθε τι που μας εμποδίζει να πράξουμε αυθορμήτως και να εκφράσουμε τα πάντα μέσα απ' τον λόγο, γραπτό ή ομιλούντα, σήμερα θα ταν πολύ διαφορετική η ζωή κι η αντίληψη μας. Το τι συμβαίνει γύρω μας είναι πασιφανές. Κι όμως εθελοτυφλούμε, αρνούμενοι να αποδεχθούμε την επικοινωνία, την αυτοκριτική μας, και κυρίως την έκφραση της σκέψης και της αίσθησης...!!!

Γνώση...η γνώση είναι δύναμη, και ξεκινά πρώτα απ το γνώθι σ' εαυτόν, όπως κάποτε μας μάθαιναν στα σχολειά μας. Ας μάθουμε ποιοι είμαστε, εν συνεχεία ας το αποδεχτούμε και βάσει αυτού να πορευτούμε.! Δεν γίνεται στην πατρίδα του διαλόγου, να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε με συλλογικότητα, κάνοντας υγιή διάλογο, με λογικές σκέψεις, και διαλλακτικό πνεύμα...!

Παρατήρησε κανείς, πόσα παράγωγα του λόγου, χρησιμοποιήθηκαν σε μια μόνο αράδα; Αυτή είναι η δύναμή του, να αναπαράγεται και να δημιουργεί κίνηση. Ο λόγος είναι ζωντανός οργανισμός είπαμε.!
Οπότε ας ξεκινήσουμε να τον χρησιμοποιούμε όπως του αρμόζει, σταματώντας να αναμασάμε σκέψεις άλλων και ψευτοκομπασμούς, όταν βλέπουμε τον χείμαρρο του λόγου σε κάποιους άλλους.!

Μην ξεχνάμε πως, όταν εμείς γράφαμε και μάλιστα "ζωγραφίζοντας" κάποιοι άλλοι ακόμη γρύλιζαν.
Κι αυτό λέγεται όχι με υπερηφάνεια της ματαιοδοξίας, μα σαν απλή διαπίστωση...