♫♪♫ νότες και γρατζουνιές, αόρατες

Σαν την ανάγκη της ανάσας έγινε και τούτη η συνήθεια, κάθε που το βαθύ σκοτάδι,
τυλίγει την νυχτιά με την γυαλιστερή του, μαύρη κάπα...

Έρχονται, αχνοπατώντας οι θύμησες σαν διαρρήκτες να τρυπώσουν στο μυαλό...
φέρνουν μαζί τους , τον συλλογισμό και την αναπόληση, για να φυλάνε τσίλιες.
Κι αρχίζουν τις ανασκαφές στο σεντούκι της ψυχής, ψάχνοντας τα μάργαρα του παρελθόντος.!

Μάλιστα για να 'ναι σίγουρες προς τ' αποτέλεσμα, βάφουν το τοπίο στον τόνο της μελαγχολίας.
Ψάχνουν μεθοδικά για κείνες τις στιγμές... τα σημαδιακά κομμάτια της ζωής που πέρασε,
κι είν' τόσα πολλά...όσα κι οι χαρακιές στο κορμί, μα κυρίως οι αόρατες γρατζουνιές.


Σκέψεις, συναισθήματα, αναμνήσεις...γιομάτο ανεκτίμητα κοσμήματα το σεντούκι ως ευελπιστούν.
Κι όμως, να που εκπλήσσονται καθώς ανακαλύπτουν μοναχά το χειρόγραφο των εμπειριών,
με τα κιτρινισμένα φύλλα απ' τον καιρό, τις τσακισμένες άκρες και την ξεθωριασμένη γραφή.

Όσο κι αν ξεφυλλίζουν, λίγες εικόνες αχνοφαίνονται και χαρακιές  στα κιτρινισμένα φύλλα.
Μέχρι που φτάνοντας προς το τέλος, βρίσκουν μια ζωγραφιά, καμωμένη από γράμματα, αριθμούς και νότες...
Έχει το σχήμα της καρδιάς και τίποτε άλλο, μα η σελίδα μυρίζει όμορφα, άρωμα βανίλιας...

Κι όσο κι αν ψάχνουν παρακάτω, βρίσκουν  λευκές και καθαρές σελίδες,
μοναχά με την αφή νιώθουν στα ακροδάχτυλα μικρές ανεπαίσθητες κι αόρατες γρατζουνιές...

Κι όταν απελπισμένα, φτάσουν στο τελευταίο φύλλο, είν' καθαρό, καινούριο, μονάχα ένα όνομα υπάρχει, και μια μελωδία ... ♫♪♫...♫♪♫... ♫♪♫

Εκείνης ... που υπέγραψε το βιβλίο των εμπειριών και το 'κανε δικό της...
Μιας κι άφησε το μονόγραμμά της σαν παρτιτούρα για τ' Έρωτα την μελωδία...♫♪♫...♫♪♫...♫♪♫