χτύποι καρδιάς

Μοναχική στιγμή και τώρα που οι συλλογισμοί, ένα κουβάρι,
πέπλο απλώθηκε ξανά, κι η παγωνιά φωλιάζει στην ψυχή μου.

Αιτία πάλι όσα για σένα νιώθω και δεν μπορώ να σου εκφράσω,
κύμα άγριο και βαθύ ο πόθος μου που διέξοδο γυρεύει,
μα σκάει με μανία πάνω στα βράχια της απόστασης.

Αναπολώ γλυκιές στιγμές που χάζευα μέσα στις λίμνες των ματιών σου,
Τότε που κολυμπούσα μέσα στο είναι σου και γίνηκα ένας μικρός θεός.
Να που γκρεμίστηκα απ το βάθρο μου όμως και νιώθω πάλι μόνος.


Αγάπης έργα θέλω να προβάλω στην αίθουσα της ζωής σου,
μα οι συνθήκες με κρατούν σε ένα κελί φυλακισμένο... αχ πόσο μου λείπεις
Πόσο λαχταρώ να αδράξω πάλι τα πινέλα και σε ζωγραφίσω με τ' έρωτα το χρώμα.
Να ξερες πως ζω, μονάχα για κείνη την στιγμούλα, που το χάδι σου θα γιάνει την πληγή μου,
λουλούδι εσύ, που καρτερώ να δω και να μυρίσω, να σε χαιδέψω τρυφερά, τα χείλη να φιλήσω.
Σαν σμίξουν οι ματιές κι αρχίσουν να μιλάνε, ανατολή θε να γενεί κι ο ήλιος θα προβάλει.

Απολύτρωση θα δώσει ο έρωτας μέσα από κοφτές ανάσες, ανάσταση και θάνατος μαζί,
σφιχταγκαλιάσματα και δάκρυ στης ηδονής σου το φιλί, σαν ζευγαρώσουμε και πάλι.
Μου λείπει που δεν μπορώ να σε θωρώ κάθε στιγμή, να δίνω τ' άγγιγμά μου.
Μαραίνονται τα σπλάχνα σαν περνούνε οι στιγμές κι από κοντά λείπει το άρωμά σου,
Πονάει ο αποχωρισμός κι ας είμαι μοναχά δυο βήματα μακριά απ την καυτή σου ανάσα.

Διψούν τα χείλη απ την ανάγκη να ψιθυρίζουν το όνομά σου, χωλαίνουνε τα χέρια δίχως χάδι,
κουφάθηκαν τα ώτα δίχως το γέλιο σου, κι οι οφθαλμοί δακρύζουν αφού δεν σε θωρούν.
Με πνίγει η μοναξιά, κι η πείνα για το κορμί σου, και κάνουν τούτη την στιγμή αβάσταχτη.
Ζύγωσε αγάπη μου, φέρε πνοή κι ύδωρ με την ματιά σου, δώς μου τροφή με τα γλυκά σου χείλη.
Κάνε με ξανά τον πρίγκιπα με τ άσπρο άτι και κράτα την καρδούλα μου ενέχυρο αγάπης...