ενδοσκοπήσεις...

Νύχτα...πάντα είναι νύχτα σαν τα διαβόλια τρυπώνουν στο μυαλό μου κι ώρες πολλές να σκέφτομαι, τι έγινε και τώρα πια δύσκολα γελάω.
Δύσκολα μένω ήρεμος σε ότι δεν μ' αρέσει και με το τσακ έχω την σπάθα έτοιμη να πάρει κεφάλια...γμτ δεν είμαι ο εαυτός μου πλέον.

Ναι πάντα η μεγαλύτερη μάχη μου ήταν με τον εαυτό μου και τον ευέξαπτο χαρακτήρα μου, μα τώρα παράγινα. Ίσως γιατί δεν έχω λόγους πλέον να κρατάω άμυνα. Κουράστηκα να καταπίνω την αυθαιρεσία των ισχυρών, βαρέθηκα να κάνω υπομονή για ένα αύριο που τώρα δεν θα ξημερώσει.

Θέλω; για μια φορά ν' αφήσω το θηρίο μου να με καταπιεί; να γίνουμε ένα κι ίσως μαζί να βρούμε τον δρόμο για την παρθένα ζούγκλα του; Μήπως τάχα αυτή που ζούμε τώρα είν' καλύτερη...

Σάμπως ζουρλάθηκε θα πει όποιος με ξέρει και δει όσα γράφω. Όχι, ζουρλός ήμουν πάντα, δεν το 'κρυψα ποτέ. Είναι που δεν βρίσκω κάτι να με συγκινήσει, κάποιον αγώνα για να πιστέψω. Κι εδώ να σημειώσω πεσιμιστής δεν υπήρξα ποτέ.

Βλέπω όμως μέρα με την μέρα να επιβεβαιώνονται τα λόγια που έλεγα παλιότερα, σαν άκουγα πως έρχονται καλύτερες μέρες...

Η απάντησή μου ήταν, σκεφτείτε μπας κι οι καλές είν αυτές που ζούμε τώρα. Κι αυτό γιατί ποτέ δεν ξέχασα την φράση: κάθε πέρυσι και καλύτερα. Αλλά όλοι έσπευδαν να με αντικρούσουν θέλοντας μάλλον να ξορκίσουν τις φοβίες τους. Βλέπαν τι έρχεται μα κάθονταν και κοιτούσαν όπως το παιδί, που μαγεμένο απ' τον χορό της φωτιάς κάθεται να καεί...άτιμο πράγμα οι φλόγες. Έχουν μια δύναμη να υπνωτίζουν και να εκσταζιάζουν τον θεατή, με το στροβίλισμά τους φέρνοντας ολέθρια αποτελέσματα.

Σε αυτόν τον όλεθρο λοιπόν, καλούμαστε να ζήσουμε. Σε αυτόν τον εφιάλτη να ξαπλώσουμε για να κοιμηθούμε, γιατί κοιμισμένους μας ήθελαν και τώρα επιβάλλεται κιόλας, αυστηρά και δια ροπάλου (ΜΑΤατζίδικου). Αναρωτιέται ακόμα κανείς για την ζούρλια μου;

Νύχτα λοιπόν και το μυαλό δεν ησυχάζει, δεν μπορεί να αφεθεί στον ύπνο. Η μια σκέψη διαδέχεται την άλλην και τα ντουβάρια δεν με χωράν, με πνίγει το πετσί μου. Πως να χωνέψω έτσι αμάσητα πως δεν υπάρχει μεροκάματο να καλύψει τις βασικές ανάγκες μου.
Πως να δεχτώ ότι στα 40 μου ξόφλησα απ την ενεργό δράση. Πως γίνεται να πιστέψεις ότι πρέπει να ψοφήσεις για να μην είσαι βάρος στο σύστημα και τους γύρω σου... κι ακούς μετά για αγανακτισμένους και κουραφέξαλα.

Όχι ρε πιτουράκο δεν είμαι αγανακτισμένος, το χω περάσει προ πολλού αυτό το σκαλοπάτι.

Αφηνιασμένος είμαι, κι η δίψα μου ακόρεστη, σαν το σκυλί που λύσσαξε. Μα η διαφορά είναι πως ξέρω ότι άμα πιω θα είμαι νεκρός πνευματικά κι ηθικά. Άμα ξεφύγω απ το λουρί που με κρατάω θα χει σβήσει κάθε τι που με κάνει ΑΝΘΡΩΠΟ, οτιδήποτε με χαρακτηρίζει ως εικόνα και ομοίωση του Πλάστη μου.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω. Αρνούμαι να γίνω ο αποδιοπομπαίος τράγος του συστήματος που με περιμένει στο ολίσθημά μου, αρνούμαι να παίξω την σκηνή του αυτόχειρα που κάποιοι περιμένουν μόνο και μόνο για να με δακτυλοδείξουν και να πουν, ακόμα ένας που δεν άντεξε, χαμογελώντας σαρδόνια.

Νύχτα και τα διαβόλια καλά χορεύουν στο κεφάλι μου, κι οι σκέψεις πάνε κι έρχονται μα άκρη πουθενά.
Και το θηρίο εντός μου μια να βρυχάται δείχνοντας μου τα δόντια του, μπας και με φοβίσει θέτοντάς με σε επιφυλακή, και μια να με παρακαλά μπας και με φέρει στο "φιλότιμο" να το λευτερώσω.

Ακόμα αναρωτιέσαι μέχρι που φτάνει η ζούρλια μου;
Τριγύρω άλλοι κοιμούνται, άλλοι ξενυχτάνε τάχα διασκεδάζοντας με ότι τους κάνει κέφι, κι ο ζουρλός κοιτά το θεριό του κατάματα κρατώντας του τα χαλινάρια.

Αλίμονο μην κάποτε τούτο το θεριό κι εγώ γίνουμε ένα...