Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί

"Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα."

Τι κι αν περνάς απ την κοιλάδα των σκιών, τι κι αν προστέθηκαν κι άλλες χαρακιές
πάνω στο κορμί και την ψυχή, Αντέχεις...Αντέχεις και με τρικλίζοντα βήματα έστω προχωράς...

Τι κι αν το καύμα της ερήμου πλήγιασε τα διψασμένα χείλη, τι κι αν οι παραισθήσεις ζητάν να κλέψουν το μονοπάτι σου, Αντέχεις...ναι Αντέχεις ακόμα και σερνάμενος στα γόνατα προχωράς...

Βάδιζε με θάρρος και με πίστη και ξόρκιζε την απελπισία με ένα ζειμπέκικο βαρύ, από κείνα της λεβεντιάς που τα χορεύεις με τα χέρια ανοιχτά κι ενίοτε ψηλά, για να αγκαλιάζεις τον ουρανό...


Από εκείνα που χορεύονται αργά με το κεφάλι ψηλά να ατενίζει τον πόνο και τον στεναγμό κατάματα...Μη φοβηθείς ακόμη κι αν φανεί η σφαίρα που σημαδεύει την καρδιά σου...Μη φοβηθείς κι άσε το πικρό χαμόγελο σου να φανεί και περιφρόνα την...
Γιατί εσύ μονάχα ξέρεις πως καλύτερα να σε αφήσει του τόπου παρά να σε λαβώσει...
Εσύ μονάχα ξέρεις πως κάθε μέρα τιθασεύεις το θηρίο που κρύβεις μέσα σου, μα σαν σε λαβώσουν ξαμολιέται ατίθασο και λυσσαλέο γυρεύοντας σάρκες για την πείνα του κι αίμα καυτό για να λουστεί η ψυχή του...

Αλίμονο μην κάποτε τούτο το θηρίο δραπετεύσει...Βάστα καρδιά μου...Βάστα...