Μονολογώντας

Κάμποσος καιρός πέρασε απ την τελευταία φορά που κάποια σκέψη μου μοιράστηκα εδώ...
Μέριμνες βιοτικές, και λοιπές υποχρεώσεις με απορρόφησαν, και χάθηκα δίχως να θέλω....

Τούτη την εσπέραν και καθώς απολαμβάνω την ευχάριστη ιεροτελεστία του γιομίσματος της καπνοσύριγγας μου, κι αδημονώ για την επαφή με του καπνού την γεύση...ω ναι εθισμός στην νικοτίνη είναι και κάτι παραπάνω, αφού ανακαλύπτω συνεχώς νέες ποικιλίες ταμπάκου κι επιγεύσεις... καθώς λοιπόν τα χέρια μηχανικά απασχολούνται στην αναφερθείσα διαδικασία, ο νους γυρίζει κι αποκρυσταλλώνει μνήμες και λόγια που άκουσε, μα κι ήθελε να χε πει.  

Με το πρώτο άναμμα των επεξεργασμένων καπνόφυλλων  της ποικιλίας Βιρτζίνια με την μέθοδο της πίεσης και κοπής κατόπιν σε δίσκους-νομίσματα- ένα ηδύ χάδι νιώθει  το μυαλό, κι αυτό βοηθά να ολοκληρωθεί πιο άμεσα κι εύκολα η ταξινόμηση των σκέψεων...

Σκέψεις για το πως οι ευθύνες, μα κι ο διαρκής αγώνας επιβίωσης, βάζουν μαγικά τις παρωπίδες κι απορροφάται κανείς με αυτά τόσο, που χάνει την επαφή με τον περίγυρο και τα διαρκώς εξελισσόμενα τεκταινόμενα. Πως χάνει τον μπούσουλα δηλαδή κάποια στιγμή, και νιώθει να παλεύει με τα κύματα δίχως κουπί. Πως αυτές οι άτιμες ανάγκες, αντρώνονται και θεριεύουν, απομυζώντας κάθε σταγόνα ισχύος και κουράγιου απ τον φουκαρά βιοπαλαιστή...

Εκεί που κάποια στιγμή λες να η κορυφή, δυο δρασκελιές και την αγγίζω, Δόξα τω Θεό! να μια μικρή πετρούλα ξεκολά απ τ ανηφόρι κι η κατρακύλα έφτασε. Με μιας αναφωνείς ενστικτωδώς Παναγιά μου βόηθα! Ούτε ανάσα μήτε ανάπαυλα για μια γουλιά νερό βρε αδερφέ να βρέξουμε τα σκασμένα χείλη...
 Κι εκεί θυμάσαι τον πατατοκέφαλο Αδάμ που άκουσε την Εύα, και το κατάπιε αμάσητο το μηλαράκι, και σιχτιρίζεις κι αυτήν την ματαιόδοξη που άκουσε τον Όφι να της ψιθυρίζει λογάκια που γαργάλιζαν ηδονικά τα αυτιά της!   Εμπρός καλά μου καντηλέρια ώρα σας να βερνικωθείτε!!!

Μα δεν σταμάτησε εκεί το χάλι, γιατί μια άλλη πόρνη τριγυρνά στην γειτονιά πάντα εγκυμονούσα. Είν' η κυρά Ιστορία που όλο κύκλους κάμει και μας αραδιάζει απ ένα κουτσούβελο σπορά του πολέμου και της διχόνοιας..κάτι σαν παρένθετη μάνα δηλαδή...άλλος πηδιέται μ' άλληνε κι άλλη κοιλοπονάει!
 Και να σου την η καλή σου, κάθε φορά μας αμολάει το μπασταρδάκι στην αυλή μας, κι εμείς χαζοκοιτάμε με απορία...Πως και γιατί ξανάγινε τούτο το πανηγύρι...Αμ αφού ποτέ μας δεν την μελετήσαμε, δεν ψάξαμε καλά τ' απόκρυφα της, να βρούμε και να μάθουμε ποιες είν αυτές οι γόνιμες της μέρες, για να μην μας αραδιάζει μούλικα.
Καλά να πάθουμε λοιπόν, αφού τα θέλει η κεφαλή μας κι η καμπούρα μας, να κουβαλάμε διαρκώς μια νάκα με τα κουτσούβελα της μανταμίτσας.

Κι αν αναρωτιέσαι τι και πως κολλάνε όλα αυτά με τον Αδάμ πιο πάνω, άντε να το κάνω πιο λιανά, αφού την πάτησε αυτός, που πριν πλανεύτηκε η Εύα με του αυτιού της το γαργάλημα, μυαλό δεν έβαλε κανείς απ τους μελλοντικούς και σύγχρονους Αδαμάκους...
Ακόμα οι Εύες, πλανευμένες απ τα ηδονικά ακούσματα της ακοής τους, έρχονται και ζητάν συνέταιρο- συνένοχο- στο έγκλημα που τους ωθεί ο κάθε όφις πονηρός πολιτικάντης!!! Λαοπλάνοι γεννηθήκαν όλοι τούτοι κι αυτή ειν' η μόνη τους ασχολία... και τα άμοιρα τα βλητάκια μόλις τους πουν πως είναι χόρτα νόστιμα κι αρχόντοι επί χόρτων, ευθύς το κάμουν το ατόπημα και να τα χάλια. Τώρα πια ποιος τα μαζεύει;

Άντε δυο τζουρίτσες ακόμα απ το μείγμα του ταμπάκου που φτιαξε κείνος ο μάγος μίκτης απ την χώρα του Βορά, και σιγοκαίει μες το ρείκι.
Άντε άλλη μια για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, μα όπου κιαν παν τα άτιμα πάνω ή κάτω, το χάλι μας μαύρο παραμένει και δεν πρόκειται να αλλάξει...Κάποιοι λεν αγανακτήσαν και πιάσανε τους δρόμους, μα κιαν τους πιάσαν στέκονται και τους κοιτάνε να μην φύγουν...Και τώρα τι; Κρατάμε τις κολώνες να μην γείρουν; Βρε βουρ για κάτι πιο δραστικό.
 Τον όφι τον πατάς, και δη στο κεφάλι, και ποτέ μα πότε δεν τον πιάνεις από την ουρά...δαγκάνει!

Άντε και μ' αυτά και μ' αυτά, άδειασε το μπολάκι της καπνοσύριγγας, κι έρχεται η ώρα του καθαρισμού και της τακτοποίησης για ξεκούραση....
Αχ! μ΄αυτήν είν εύκολη η δουλειά, με μας να δούμε ποιος θα καθαρίσει και θα τακτοποιήσει την κατάσταση, μπας και δούμε Θεού Φως, και ξαναβρεί το γέλιο του το χείλι μας...