Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80,
μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν να'χε μείνει πάνω σ'ένα τρένο,
μία στάση πέρα απο τον προορισμό του.
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου μακρυνή αγάπη,
ολέθρια,
πού τώρα δε ζω παρά για να σ'αναστήσω.
Mα να πού τα λόγια δεν φτάνουν πια, και η αλήθεια εσύ... εσύ,
μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν να'χε μείνει πάνω σ'ένα τρένο,
μία στάση πέρα απο τον προορισμό του.
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου μακρυνή αγάπη,
ολέθρια,
πού τώρα δε ζω παρά για να σ'αναστήσω.
Mα να πού τα λόγια δεν φτάνουν πια, και η αλήθεια εσύ... εσύ,