Μύχιες του πεζοπόρου σκέψεις...

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.


Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.


Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.


Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.

Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.

Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της.

Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού”.

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της.

Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν “Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη”)

Αυτά γράφει και πρεσβεύει ο Γκιμπράν στο βιβλίο του κι άλλα πολλά ο Μπουσκάλια στα δικά του κείμενα.

Καλά και άγια, αποδεχούμενα και σεβαστά. Αναλύσεις, Φιλοσοφίες, Θεοσοφίες και τόνοι μελάνης πάνω σε χιλιάδες κυβικά ξυλοπολτού. Το ερώτημα όμως παραμένει κι όχι μόνο αυτό, αλλά κατατρώγει τον νου και την καρδιά. Τι γίνεται και γιατί όταν ενώ έχεις δείξει, όσα οι άμυνες σου υπαγόρευαν να κρατάς καλά κρυμμένα, δεν βρεις την καθολική κατανόηση-ανταπόκριση;

Και δεν μιλάμε έτσι επιπόλαια κι επιδερμικά. Εξετάζουμε την περίπτωση που έχει μπερδευτεί η εκτίμηση κι ο σεβασμός της αγάπης με τον ενθουσιασμό. Εκείνο το μελανό σημαδάκι που πάντα ήταν εκεί μα δεν καλοφαινόταν καθώς διαρκώς προτιμούσε να στέκεται κάτω απ τις σκιές.

Μα όσο κιαν το θελε δεν τα κατάφερε να μείνει αόρατο όταν ο ήλιος της αληθείας αποφάσισε να δείξει όλη του την μεγαλοπρέπεια.

Ξεκίνησες με τις καλύτερες προοπτικές κι ετοιμασίες για την πεζοπορία πάνω στο μονοπάτι της αγάπης. Κι ενώ μέσα από πλήθος άλλων ταξιδευτών βρήκες έναν φαινομενικά εγκάρδιο και φιλικό συνοδοιπόρο, στην διάρκεια της διαδρομής ανακάλυψες κουσούρια και δυστροπίες.

Επιθυμίες να σου κάνει τον οδηγό κι ακόμα χειρότερα να θέλει να σου δίνει εντολές ως άλλος στρατηγός κι εσύ να πρέπει να εκτελείς σαν απελπισμένο φανταράκι, κάνοντας και τις αγγαρείες αλλά χτυπώντας κι ένα γερμανικό νούμερο νυχτερινής σκοπιάς!

Να μην σου δείχνει την δέουσα αρχική προσοχή σε ότι λες ή κάνεις και αφόρητη έλλειψη επικοινωνίας.

Μια ξηρασία τρυφερότητας και συναισθημάτων που να σε κάνει να φαντάζεσαι την ζωή στη Σαχάρα παράδεισο επί της γης. Κι άλλα πολλά κατά περίπτωση για τον καθέναν...

Κι όλα αυτά γιατί; Μα φυσικά γιατί αγάπησες και το έδειξες με όλο σου το είναι! 

Αυτό το απεχθές έγκλημα διέπραξες κι είσαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να αποδεχθείς τις ευθύνες σου και να υποστείς την ανάλογη τιμωρία που ορίζει ο νόμος του αχάριστου, ανεύθυνου κι άμαθου να αγαπάει.

Αναρωτιέσαι διαρκώς κρυφά και φανερά, κι εγώ τι φταίω; Με έμαθαν να αγαπάω και μάλιστα να το ζω με όλη την δύναμη της καρδιάς, της ψυχής και της διανοίας μου. Με μάθαν να το δείχνω, κι όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν να εφευρίσκω τρόπους και περιστάσεις, ώστε να εκδηλώσω αυτόν τον χείμαρρο συναισθημάτων που με κατακλύζει.

Ναι κι εγώ μαζί σου και καλά τα λες αλλά...υπάρχει αυτό το γ@μημένο αλλά. Υπάρχει η αμάθεια και κυρίως η ημιμάθεια με την δεύτερη να είναι η επικρατέστερη και η πιο επικίνδυνη.

Ποτέ δεν έκατσε να μαθητεύσει μέχρι τέλους την σχολή ασφαλούς πεζοπορίας καθότι μια εγωπάθεια, αγκαλιά με μια αλαζονεία πάντα είχαν τον κυρίαρχο ρόλο. Κατά βάθος το ξέρει γιατί εδώ που τα λέμε κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί απ τον εαυτό του. Ίσως γιαυτόν τον λόγο προβάλει άλλα θέλγητρα στον ανυποψίαστο κι ειλικρινή συνοδοιπόρο. Έχει την πεποίθηση πως, που θα πάει όλο και κάποιος απελπισμένος μάλλον, απ την διαρκή αναζήτηση, θα συμβιβαστεί να συνταξιδεύσουν εσαεί. Κι εσύ να προσπαθείς μιας και βρέθηκες παγιδευμένος τώρα πια απ το συναίσθημά σου, να αποφασίσεις: συνεχίζουμε μαζί το μονοπάτι; για πρέπει να την κάνω με ελαφρά όλο χάρη γαζέλας πηδηματάκια;

Αμ εδώ σε θέλω κάβουρα, πως θα πηδάς στα κάρβουνα! Δίλημμα τρομερό και μέγα, μένω η την κάνω;

Απόφαση προσωπική για τον καθένα που ανά περίπτωση έχει και το ανάλογο κόστος. Έτσι είναι έτσι ήταν έτσι θα είναι, όλα έχουν το αντίτιμό τους. Δεν χρειάζεται να είναι πάντα υλικό, είναι πνευματικό και συναισθηματικού τύπου κόστος που μάλιστα είναι και πιο τσουχτερό! Με τι καρδιά να φύγεις απ αυτό που εσύ νιώθεις-ένιωθες. Πως να αφήσεις τα κομμάτια του εαυτού σου, που έδωσες αφειδώς σε ότι αγάπησες πολύ. Μπορείς να πεις στον άλλον φύγε; 

Η έστω ότι εσύ αποχωρείς απ την ομάδα για προσωπικούς σου λόγους;

Μεγάλη παγίδα το συναίσθημα τελικά, αν κι εφόσον δεν διαχειριστεί σωστά. Κι έχουν γραφτεί κι εδώ δεκάδες δεκάδων αποφθέγματα, με πιο διαδεδομένο το: "ζήσε για τα θέλω σου κι όχι για τα πρέπει των άλλων"!  

Μην την πατάς την μπανανόφλουδα του ενοχικού συναισθήματος, διώξε μακριά την όποια λογής θλίψη και κάτσε σε τράπεζα στρογγυλήν, με μάτια καθαρά κι ευθές βλέμμα, και μίλα....μίλα!

Πες ότι σε κατατρώγει κι όλα όσα ζεις εσύ, κάτω απ την φαινομενική συντροφικότητα.

Εξήγησε στον σύντροφο συνοδοιπόρο πως τελικά το μονοπάτι οδηγεί, απλά εμείς βαδίζουμε στην φωτεινή πλευρά του έχοντας τον νου μας για λακκούβες, αλλά και να μην το χάσουμε!

Δείξε του πως έχει τόσα ωραία φυσικά στοιχεία η διαδρομή για να απολαύσουμε κι έχουμε καταντήσει να μην βλέπουμε τίποτε από αυτά.... 

Μιλήστε, κι ίσως να καταλάβεις πόσο έφταιξες κι εσύ, που δεν έθεσες τους στόχους σου απ την αρχή. Δεν είπες τι ζητάς, και πως ακριβώς το ζητάς. Δω δεν ισχύει τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Τίποτε δεν εννοείται, κι ασφαλώς τίποτε δεν παραλείπεται. Σοβαρότατη προϋπόθεση για να υπάρξει ομάδα είναι η ομοψυχία κι η απόλυτη κατανόηση των δυνάμεων και των ορίων μεταξύ συναθλητών-συνοδοιπόρων κι εν τέλει συντρόφων!

Οπότε καλείσαι να δώσεις μια ακόμα μάχη ζωής, κατ εμέ την σημαντικότερη καθώς πρόκειται για την ομάδα σου και για την εξέλιξη της πεζοπορίας πάνω στο μονοπάτι της αγάπης. 

Κάνεις τα πάντα για να έχει ασφαλή κι αίσιο τέλος η διαδρομή, για την κατάκτηση του στόχου. Παραδειγματίσου απ τον τρόπο και την λογική μιας ορειβατικής ομάδας πάνω σε χιονισμένο βουνό. Εκεί δεν χωράνε μικροσυναισθηματισμοί καθώς από κάθε απόφαση-επιλογή κρίνονται ζωές. Κι εδώ πρόκειται για την δική σου και για την ευτυχία σου!

Είπαμε για συναισθηματική παγίδα. Το Βιβλικό παράδειγμα δεν πρέπει να παραβλέπεται καθώς είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που προτείνει για να κερδίσεις έναν αδελφό σου (πνευματικό συνοδοιπόρο) που σφάλει απέναντί σου. Μέσες άκρες εξηγεί πως μπορείς να ζητήσεις βοήθεια μέσω προσευχής αρχικά, άρα δείχνεις καρτερία περιμένοντας την όποια αλλαγή. Κι εν συνεχεία μιλώντας του τον νουθετείς με αγάπη και σύνεση για τα σφάλματα. Αν μετανοήσει τον κέρδισες κι υποχρεούσαι να τον συγχωρήσεις και να αποκατασταθούν ως πρότερα οι σχέσεις. Αν όχι τον αποκόβεις δίνοντάς του έτσι ένα γερο ταρακούνημα μπας και συνέλθει.

Κι εδώ γεννάται το άλλο ερώτημα κιαν δεν συνέλθει, αν δεν υπάρχει πραγματική και βαθειά αγάπη κι απ τα δυο μέρη; Αν με την αποκοπή δεν γίνεται τίποτε; 

Εκεί παίρνει την σκυτάλη η Ιατρική καθώς είναι αναγκασμένη να κόψει και να ρίξει στην πυρά (προς αποφυγή εξαπλώσεως) το μολυσμένο μέλος του σώματος, ώστε να σωθεί το υπόλοιπο σώμα!

Κι η σκληρή απόφαση είναι ένδειξη αγάπης. Αν σε κάθε μ@λ@κί@ μου με χτυπάς συγκαταβατικά στην πλάτη με χαμόγελο κατανόησης θα με βοηθήσεις λες; Μπα, θα με κάνεις να γίνω πιο γαϊδούρι κάνοντας την μια μ@λ@κί@ μετά την άλλην. Ένα γερο συναισθηματικό χαστούκι θα με βάλει πολύ πιο εύκολα προ των ευθυνών μου για την εκάστοτε μ@λ@κί@ που έχω κάνει!

Κι εν κατακλείδι δοκίμασες, αν έχεις απέναντί σου άνθρωπο με κάποιες αρχές που απλά κάπου παγιδεύτηκε για χ ψ λόγους κι άγεται και φέρεται απ αυτούς, ίσως τον κερδίσεις όσο ακόμα είναι νωρίς.

Αν όχι έχεις ακόμα την επιλογή να συνεχίσεις μόνος ψάχνοντας για άλλον συμπαίκτη. Κι όπως λεν και οι γιαγιάδες στα χωριά, αν είναι να ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. Στο κάτω κάτω της γραφής, πιο καλή η μοναξιά από σένα που δεν φτάνω!

Όλα αυτά είναι σκέψεις και κάποια επιχειρήματα του γράφοντα βάσει του τρόπου που αντιλαμβάνεται το περιβάλλον και κινείται μέσα σε αυτό. Επ ουδενί λόγο δεν πρόκειται για τυφλοσούρτη προς κάθε αρχάριον πεζοπόρο. Ο δρόμος θα σε διδάξει φίλε μου, αυτός είναι ο οδηγός κι η προσευχή μας. Αν θα σε αντέξει ή τον αντέξεις είναι προσωπική επιλογή κι επιμονή, όπως είναι κιαν θα συνεχίσεις να πεζοπορείς η θα κάνεις ωτοστόπ στα διερχόμενα κάρα. Κι άλλα πολλά που καλό είναι να δεις ιδίοις όμασι.

Εξάλλου εδώ φοριέται γάντι, αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις....Καλή διαδρομή λοιπόν και με το καλό να βρεθεί ο κατάλληλος συνοδοιπόρος και συμπαίκτης.

Η Αγάπη και ο Έρως δεν παίζεται εν ου παικτοίς!