Αγώνας δρόμου...

Η Ζωή μας, τρέχει με εξαντλητικούς ρυθμούς και τις περισσότερες φορές δεν την προλαβαίνουμε.
Μας αφήνει ιδρωμένους και λαχανιασμένους στην άκρη του δρόμου να αναρωτιόμαστε, καλά δεν θα φτάσω κι εγώ καμιά φορά δίπλα της;

Άλλοι το λεν εξέλιξη, πρόοδο κι ανάπτυξη εγώ το λέω κούρσα θανάτου, καθώς είτε θα τα φτύσεις απ την εξάντληση είτε θα σε ποδοπατήσουν σαν σταθείς για ανάσα, όσοι ακολουθούν μετά από σένα...
Μας ξεπερνά η άτιμη, λες και βρισκόμαστε στο μαρτύριο του Ταντάλου. Όσο την πλησιάζουμε τόσο αυτή απομακρύνεται, αφήνοντάς μας τα συναισθήματα της αποτυχίας και την δίψα στα χείλη.


Δεν ξέρω πως την πατήσαμε και συμμετέχουμε σε έναν άνισο αγώνα, καταδικασμένοι απ την αρχή να τερματίσουμε δεύτεροι στην καλύτερη των καλυτέρων περίπτωση αν οχι τελευταίοι.
Ένα παιχνίδι αρχικά που μας γοήτευε, να καταλήγει εφιάλτης και προσπάθεια να επιζήσουμε καθότι εκτός ότι τα ζάρια είναι "πειραγμένα" και οι συμπαίκτες μας επί το πλείστον διακατέχονται απ την αντίληψη ο θάνατός σου η ζωή μου. Κι η Ζωή χαμογελά αδιάφορα, ανεμίζοντας τα πέπλα της σαν θέλγητρα προς τις φαντασιώσεις του καθενός, κάνοντάς τον να τρέχει σαν τον σκύλο με την γλώσσα κρεμασμένη.

Βρε που καταντήσαμε από ταξίδι αναψυχής για να απολαύσουμε το τοπίο, να τραβάμε κουπί υπό τον κίνδυνο του μαστιγίου, σε δουλεμπορική γαλέρα. Να ήταν πάντα έτσι; Μπα δεν το νομίζω καθώς κατά καιρούς συναντάμε κάποιον παλιό απόμαχο δρομέα να λιάζεται αφού  τα κατάφερε να τερματίσει, κι ισχυρίζεται παλιά ήταν πιο αγνά, πιο ανθρωπινοί οι κανόνες και να εγώ έτσι τερμάτισα.
Να τον πιστέψω; Μα αφού το δείχνει με τους τρόπους του και τα λεγόμενα του, αν θες κανε κι αλλιώς.

Κάτι την έκανε φαίνεται την ζωή να αλλάξει το παιχνίδι. Κι αυτό είναι η απορία μου, αυτή η σκέψη με κάνει να ξεχνώ την κούραση και μηχανικά να τρέχω κρατώντας πονηρά κάποιες δυνάμεις για το τελευταίο σπριντ, όταν η εξάντληση θα χει καταβάλει κι όλους τους άλλους.
Στρατηγική η μόνη μας ελπίδα. Ναι θέλει σχέδιο και τακτική τούτος ο αγώνας. Δεν ειν αγώνισμα μονάχα του κορμιού. Έχει ανάγκη η δουλειά, και το μυαλό μαζί με πονηράδα, η αδικία των διοργανωτών έναντι του μυαλού μας.
Κι όλα αυτά να κάνουνε το πείσμα να φουντώνει, και δως του νέα δύναμη να ρέει μπρος στα πόδια, που πληγιασμένα μέχρι δα παραπατούσαν. Ξάφνου έσφιξαν τα καταπονημένα μελή, νέα ισχύς ετάχυνε το κουρασμένο βήμα και σταθερά πατούν τα πέλματα, κι ανάσες ρυθμικές βγαίνουν απ τα στήθια.

Τι να ναι αυτό που το κορμί κινά και δίνει τέτοια ώση; Το πνεύμα είναι που ελέγχεται απ την σκέψη, καθώς έχει βαθιά εκεί μονάχα μια εικόνα. Το βάθρο του τερματισμού και γιατί όχι, και το δάφνινο στεφάνι. Σε τούτη την προσπάθεια όλο και κάποιος σύντροφος θε να βρεθεί καθότι είπαμε δεν τρέχουμε και μόνοι. Το μάτι κόβει εδώ κι εκεί να βρει κανέναν που να έχει το ίδιο φρόνημα τον ίδιο πόθο, να τερματίσει μεν μα όχι επί πτωμάτων...
Αφού αλλάξανε οι κανόνες, τότε κι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αγωνιζόμαστε, κι από ατομικό να τον εκάνουμε με ομάδες. Τι τάχατες να πουν, όταν αντί του ενός φτάσουν στο νήμα του τερματισμού καμπόσοι όλοι μαζί αγκαλιασμένοι. Την ίδια θέση θα μας δώσουνε, το λέω αυτό αλήθεια και δεν μπορούν να κάνουν τίποτις όσοι αποφάσισαν το τέρμα εμείς πότε να μην το δούμε. Είπαμε, θέλει σχέδιο τακτική και κάμποση πονηράδα.

Να δεις πως το λέγαν κείνο το στιχάκι...όπως μου σφυρόν χορεύω... Αλλά δεν λέει πουθενά απαγορεύεται να χορεύεις με παρέα...
Όσοι λοιπόν αν το σκεφτούν και θέλουν ας προσέλθουν, κι ο αγώνας συνεχίζει με νέο αέρα...