Πάταξον μεν, άκουσον δε;

    Είχα κατά νου να ασχοληθώ με άλλο θέμα, μα τυχαία έπεσα πάνω σε έντυπο που κυκλοφορεί. και συγκεκριμένα στο editorial της πρώτης σελίδας. Θέμα η άρνηση των πολλών για άκουσμα μιας διαφορετικής γνώμης απ την δική τους.

    Κι όμως συμβαίνει να παραφράζεται η γνωστή πλέον φράση του Μαραθωνομάχου: άκουσον μεν πάταξον δε. Καθώς οι βολεψάκηδες μαϊντανοι περιφέρονται ολούθε προσπαθώντας να μας περάσουν σώνει και ντε την όποια άποψη τους, όταν προσπαθήσει να ακουστεί κάτι διαφορετικό εξανίσταντο κι αφρίζουν με οφθαλμούς ερυθρούς απ την αιμάτωση. Έτοιμοι να κάνουν έφοδο, να παλουκώσουν κάθε αντιφρονούντα.... Κρατεί ρε ανοιξωκεφαλάκη μάθε να ακούς και δεν τα ξέρεις μόνος σου όλα.

     Δυστυχώς επικρατεί η άποψη, το δίκιο του πιο ισχυρού. Για να πεις κάτι πρέπει να κρατάς είτε ρόπαλο ή να σε συνοδεύουν τίποτε κουμπουροφόροι με αφόρητη φαγούρα στα δάχτυλά. Και πάει ξεπεράστηκε ως ντεμοντέ και μη αποδοτικό το απόφθεγμα του Βολταίρου για δικαίωμα όλων να καταθέτουν την άποψη τους. Τι σόι κουβέντα θα γινόταν αν βαστάγαμε όλοι από έναν οπλισμό το ξέρουμε απ την Ιστορία. Αλλά κι αυτή πόσο μεθυσμένη είναι που όλο κύκλους κάνει και μας παρασέρνει στη δίνη μιας όπισθεν πορείας ποτέ δεν το κατάλαβα. Κύκλοι ομόκεντροι, παράκεντροι μα πάντα κυκλοι.

      Σιγά μη χάνουμε και τον ειρμό μας. Λοιπόν Βια, για να μπορέσουμε να ακουστούμε πόσο μάλλον να επικρατήσουμε κιόλας. Αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα; (τα κυκλάκια που λέγαμε) σε κάθε εξελικτική κατάσταση μα κι επανάσταση η βια πήγαινε πακέτο. Καμιά κοινωνική αλλαγή δεν έγινε με συμφωνία Κυρίων μετά συνοδεία τεΐου. Κάποιοι είπαν: "το δίκαιο δεν ζητιανεύει παίρνεται με την βια"! Τυχαίο; Δεν νομίζω Τάκη.

       Όπα θα πει κάνεις κότσε σαν πολλά και μαύρα μας τα λες απόψε. Εγώ το μόνο που θέλω να πω είναι πως από δω και μπρος αρχίζει ο φόβος κι όχι εκείνος που φυλάει τα έρημα. Ο φόβος του παραλόγου που δεν μπορείς να ελέγξεις τι μέλει γενέσθαι. Ο φόβος του μη μιλάς μη βρεθείς με κάναν κασμά στην πλάτη. Έχε τον στο πίσω μέρος της κεφαλής για μη βρεθεί αυτή κάποια στιγμή σαν ώριμο σύκο ανοιγμένη για να λιαστεί ο εγκέφαλος μπας και φυράνει, γιατί πολλές ιδέες κατεβάζει. Και μάλλον επικίνδυνες γιαυτούς μα και για την ακεραιότητα σου.

      Και μη μου πεις τώρα είμαι υπερβολικός κοίτα τι γίνεται γύρω μας. Κοίτα, κοίτα χωρίς τα γυαλιά της εμπάθειας και του Ραγιά. Δεν τα βλέπεις; Ακόμα και η πιο μικρή φράση, έστω κι ανοησία πρέπει να κάνει μερικές πιρουέτες πρώτα, με χάρη αυτολογοκρισίας, κι έτοιμη να αναδιπλωθεί σε επίκυψη. Μπας και καταφέρει να σταθεί για λίγο εκεί στην άκρια, στην γωνίτσα του κάδρου κάτω απ τους ισχυρούς συμβουλάτορες που αυτοί ξέρουν για μας καλύτερα από μας.

       Φόβος  όταν βλέπεις το κατάντημα ενός τόπου που κλαψουρίζει για το ένδοξο παρελθόν του και πως εδώ κάποτε παλιά υπήρχε ένας Βράχος που εκεί ο καθείς μπορούσε να πει το κοντό ή το μακρύ του....Ναι περασμένα μεγαλεία διηγόντας τα να κλαίς. Ενώ τώρα άντε βρές τα κότσια να πεις την άποψή σου. Άντε να δω ποιος μπαίνει μπροστάρης; Έτσι μας τρώει ο ωχαδερφισμός μιας και φόβος τρυπώνει στις καρδιές. Άσε να πάει κάνας άλλος, αυτό δεν λέμε στο τέλος κάθε τέτοιας κουβέντας;

       Φτάσαμε στο σημείο τελικά που για να ακουστούμε θεμε στρατιωτάκια να μας φυλάνε; Έχουμε τρελαθεί τελείως; Μα τελείως λέμε; Εδώ είναι Αττική, Θεών νταμάρι έλεγε ο στίχος. Ναι και όλο αυτό πήγε περίπατο. Ελλάδα τόπος που γεννήθηκε η λέξη δια λόγος, δήμο κρατεία κι άλλα πολλά αρχαϊκά σλογκανάκια. Για να σοβαρευτούμε και να δούμε τι διάολο πήγε στραβά και πέσαμε στο ρέμα. Για να ανασκουμπωθούμε λιγάκι και να βγάλουμε το κάρο απ το βαθύ χαντάκι κι όταν μετά την ανάσυρση αποκαμωμένοι ξαποσταίνουμε, ας ανοίξει ο καθένας την καρδιά του κιας πει την όποια γνώμη και συγνώμη του. Ποτέ δεν είναι αργά για δάκρυα Στέλλα. Πάμε, εμείς κάπου στο βάθος είμαστε μαθημένοι από τέτοια (να τα πάλι τα κυκλάκια της ιστορίας που λέγαμε) ακόμα και το sex της συγνώμης και της εκτόνωσης έχουμε εφεύρει εδώ θα κωλώσουμε;....

      Κι αντί επιλόγου απλά θα πω αυτό που χα σκοπό να γράψω εξαρχής κι ανέβαλα αλλά να που κολλάει. "Ο Καλός καλό δεν έχει μα ποτέ δεν χάνεται" Στο κάτω κάτω της γραφής να χει καμιά αξία ο λόγος, όταν για να ειπωθεί θέλει και νταβαντζή για να τον υπερασπίζεται;

     Α και και ποιος θα καθαρίσει τα σπασμένα; μη ξεχνιόμαστε κιόλας το σαλονάκι πρέπει να ναι καθαρό. Τώρα σκεφθείτε  ή σχολιάζετε, ότι προαιρείσθε....