σκορπιες σκεψεις και παραληρηματα

Παραταση στο χθες ένα δακρυ που δεν το στεγνωσε ο χρονος που είναι η ληθη αυτή η ληθη σαν αγρια τιγρη που ολα τα τρωει που ναι η γομα της λησμονιας αρχη να γινει το τελος σε παραμυθι το ζησαν καλα παλι να ακουστει. Η πολη αυτή πως με τρομαζει όταν για αγαπη κι ονειρα μιλα. Παραξενα πως φαινονται όλα τουτα τα φωτακια σε κενα στιχακια λογια ιδια με αφρους από φτηνο σαπουνι σε μπανιερα εμαγιε.
Μικρη μου αθωα κοκκινη σκουφιτσα δεν ακουσες ποτε για λυκο τις ιστοριες που λεγαν οι ταχατες παλιοι τριγυρω στην φωτια. Τωρα εσυ κλαις τον ερωτα σου κι ο λυκος την αγαπη δεν κοιτα. Ολοι τον πριγκιπα προσμενουν φιλι του να σου δωσει η καρδια για να ξυπνησει το ζησαν καλα και παλι να ακουστει, μα για το εμεις καλυτερα προσμενουν ολοι αυτοι αθωα μου μικρη. Αργει το βασιλοπουλο το αυριο να φερει κι ο χρονος την στιγμη δακρυ σου να στεγνωθει παραμυθι νέο να αρχισει το ζησαν καλα ξανα να ακουστει το τελος για να γινει μια καινουργια αρχη. Βροχη να πεσει η πικρα και το κατι παραπανω να πλυθουν. Η πολεις ποσο με τρομαζουν όταν για αγαπη κι ονειρα μιλουν. Πρεπει να αλλαξω παραστασεις ωρα να φευγω τελος παραμυθιου καλη νυχτα σας. Εισαγωγη σεβασμιας μορφης σε πρωτο πλανο λογους προφερει αποδοκιμασιας σημεια των καιρων αποκαλει την πλανη το ψευδος την υποκρισια. Επιτακτικη αναγκη εργο να παραγουμε διχως αργοπορια μηπως και προλαβουμε να βγουμε απ’ την ανια. Υφαινει το μανδυα της σιωπηλη μοχθηρα η ρουτινα ωσαν αραχνη στηνει δοκανο στα αμοιρα θυματα της καθημερηνοτητας. Θεατρικη εισοδος του φοβου τις τριχες κανει να χορευουν διχως δισταγμο……. Φωτα χαμηλωνουν στη σκηνη αλλαζει το ντεκορ η ωρα του ηρωα να φανει τα ποδια σερνουν στην πλατεια νευρικα οι θεαται, σαν ηλιος που καιει λαμπει μια μορφη με ματια σφαλιστα κοιτα καταματα την ωρα αυτη καρτερικα το πληθος. Σιωπη του ταφου λογια επισημα προσμενουν να ακουστουν σ’αυτο εδω το χωρο αντ’ αυτου αρχιζει να γκαριζει σαν το γαιδαρο του γαλατα όταν πεισμωνει παλι. Απογοητευτικα γερνει την κεφαλη ο γεροντας την βακτηρια του υψωνει μια φραση ξεστομιζει ‘αν τα νιατα ξεραν αν τα γηρατεια μπορουσαν… εξαφνου η μορφη του εχαθει κι ανταρα ξεκινα σκουζουν φωναζουν ολοι βλασφημια λενε μερικοι ποιος είναι αυτος ρωτουν οι αλλοι αισχος οι απαθεις μαζι με βολεμενους μασουλανε πινουν και γελουνε για ολους. Παραγραφη ολες οι παραβασεις κανενας πλεον δε μιλα ησυχια κοινο μου βολευτηκαν οι αντιφρονουντες πηραν τα τριαντα αργυρια οι ιουδες και., φιμωθηκαν τα στοματα μοναχα ο γαιδαρος του γαλατα γκαριζει ακομα είναι ο μονος αραγες που πεινα, ο ενας που διψαει διχως παχνι για υπνο ΄, Παραπονεμενους λογους τα αυτια δεν αντεχουν προτιμουν γαργαλιζοντες την ακοη χαδια, συγκαταβατικες θωπειες διχως να βλεπουν το μαχαιρι που κραταν στο εταιρο τους χερι. Μαυρη η νυχτα στα βουνα δε θα ξημερωσει